با وجود این، نگارنده معتقد است که سینمای ایران سالیان سال است که ورشکسته شده است؛ البته در حوزه سینماداری نه در حوزه تولید! بد نیست به دلایل اعلام این زنگ خطر از منظر تولید‌کنندگان در سال 1389 نگاهی داشته باشیم:
- رکود خرید فیلم‌های سینمایی توسط شبکه نمایش خانگی به‌دلیل تولیدات ارزان قیمت این شبکه که بخش مهمی از سرمایه مالکان فیلم‌ها را تامین می‌کرد (قیمت پیشنهادی مالکان فیلم‌ها تا 4 برابر هزینه تولید 1 فیلم در شبکه نمایش خانگی است!).
- ورود بی‌ضابطه افراد جدید به حوزه تهیه‌کنندگی و کاهش فضای کار در حوزه سودآور تولید فیلم در ایران ( یکی از تشکل‌های تهیه‌کنندگی چندی پیش اعلام کرد که این تشکل تنها طی ماه‌های گذشته 25عضو جدید گرفته است).
- کاهش بی‌سابقه فروش سینماهای کشور در سال‌جاری و نگرانی بیش از پیش تولید‌کنندگان از درآمد اندک و ناچیز اکران سینمایی.
- نبود‌چشم‌انداز روشن در سیاستگذاری‌های سینمایی در حوزه تولید و توزیع و نمایش سینمایی و سایر رسانه‌های مرتبط با سینما (چشم‌انداز روشنی در توسعه بازارهای جدید نه تنها نیست بلکه بازارهای موجود هم دیگر برگشت سرمایه ندارند).
- نگرانی بیش از اندازه از تبعات اجرایی‌شدن هدفمندکردن یارانه‌ها در سینما بیشتر از سایر حوزه‌های فرهنگی است. درصورت پیدا نکردن راهکارهای مناسب، سینما نخستین قربانی حوزه فرهنگ است. دلایل این استدلال را می‌توان در افزایش هزینه‌های طبقه متوسط و حذف قدرت خرید بلیت سینما که در حال حاضر 14میلیون قطعه در سال است و افزایش هزینه‌های تولید و هزینه‌های سینماداری و... که به تبع آن با افزایش قیمت بلیت سینماها نیز مواجه خواهیم شد و... برشمرد.
- برنامه‌ریزی هدفمند رسانه‌های رقیب در افزایش سهم خود در بازار و پرکردن اوقات فراغت مخاطبان آثار فرهنگی با راه‌اندازی شبکه‌های نمایش فیلم رایگان ماهواره‌ای و کاهش قیمت محصولات ارائه شده در شبکه قاچاق و بالطبع کاهش سهم بازار مخاطبان تولیدات ایرانی و... چه باید بکنیم؟
* مدیر پردیس سینمایی ملت
