قطعنامه 1737 که نقض آشکار پیمان منع گسترش سلاح های هسته‌ای (NPT)، نقض آشکار اساسنامه آژانس بین المللی انرژی اتمی و نقض آشکار منشور سازمان ملل است، به این دلیل تصویب شد که ایران درخواست غیر قانونی و زورگویانه آمریکا و فرانسه و انگلیس و آلمان در قطعنامه 1696 دائر بر توقف غنی سازی را نپذیرفت.
غنی سازی اورانیوم در زمره حقوق مصرح کشورهای عضو NPT است که اتفاقا در صدر قطعنامه 1737 (ریاکارانه) نیز به آن اشاره شده است. بر اساس NPT به هیچ روی غنی سازی برابر و همسنگ ساخت بمب اتمی تلقی نشده است.مضافا اینکه تاکنون آژانس بین المللی انرژی اتمی هیچ انحرافی را در برنامه اتمی ایران گزارش نکرده است.
البرادعی مدیر کل آژانس البته این خدمت را به آمریکا و فرانسه و انگلیس و آلمان کرده که در گزارش خود آورده است: « آژانس نمی تواند نتیجه گیری کند که هیچگونه مواد یا فعالیتهای هسته‌ای اظهارنشده در ایران وجود ندارد». همین «نمی‌تواند» تنها بهانه صدور قطعنامه بر ضد ایران بوده است. آژانس در گزارش سالیانه خود همین موضع را برای برنامه 45 کشور جهان اعلام کرده است.
اساسا وظیفه آژانس هم همین است چرا که همین ناتوانی دلیل برقرای و تاسیس رژیم پادمان درآْژانس است. چنانکه اگر آژانس روزی به این نتیجه برسد که تمام فعالیتهای هسته ای در همه جهان صلح آمیز است و هیچ امکان انحرافی وجود ندارد ،این مهم به معنی پایان بازرسیها و نظارتهای آژانس است.
قطعنامه 1737 در نظر اول قطعنامه ای برای منع گسترش سلاح هسته ای است. اما چون به بهانه برنامه هسته ای ایران تصویب شده ، برای مشروعیت زدایی از برنامه هسته ای ایران طراحی شده است. مقررات مندرج در این قطعنامه در منع دسترسی ایران به فناوری و تجهیزات تولید بمب اتمی سخت تر از مقررات NPT و مقررات حاکم بر کشورهای عضو گروه کشورهای تامین کننده فناوری و تجهیزات هسته ای(NSG) نیست.
اما آمریکا و فرانسه و انگلیس و آلمان برای جلوگیری از آبروریزی بیشتر در نهایت به این قطعنامه حقیر و رقت بار تن داده اند. برای ایران که دو سال داوطلبانه برنامه هسته ای خود را به حالت تعلیق درآورد و 3 سال برای رفع ابهام مذاکره کرد ، این قطعنامه خود بیانگر آنست که بمب اتمی بهانه است، مساله دستیابی به دانش و فناوری پیشرفته است. دانشی که می تواند ملتی را در سطح جدیدی معرفی کند.
آمریکا با حمله پیش دستانه به عراق و افغانستان به هیچیک از اهداف خود نرسیده است ، حال با دیپلماسی پیش دستانه وارد عمل شده است که مبادا در آینده ایران به بمب اتمی دست یابد.
تجربه ایران پیش روی دولتها و ملتهای خاورمیانه است. قطعنامه 1737 مرگ NPT و بی اعتباری محض آژانس تعبیر خواهد شد . ما در دنیایی زندگی می کنیم که آمریکا با هند که عضو NPT نیست و بمب اتمی می سازد همکاری می کند و از اعتراف رژیم صهیونیستی به داشتن بمب اتمی می گذرد ، اما ایران را به ظن اینکه مبادا در آینده انحرافی در برنامه هسته ای اش رخ دهد تحت فشار قرار می دهد.
