به گزارش واحد مرکزی خبر از نیویورک ، متن این سخنرانی به شرح زیر است.
بسم الله الرحمن الرحیم
اقای رئیس،
امروز روز غم انگیزی برای رژیم عدم اشاعه است، تنها چند روز قبل نخست وزیر رژیم اسرائیل سلاح های هسته ای این رژیم را به رخ جهانیان کشید با وجود این، شورای امنیت نه تنها به این تهدید جدی علیه صلح و امنیت بین المللی و رژیم عدم اشاعه توجه نکرد ، حتی در برابر ان خم به ابرو نیاورد بلکه به جای ان تحریم هایی را بر یک عضو معاهده منع اشاعه اعمال می کند عضوی که بر خلاف اسرائیل هرگز هیچ عضوی از سازمان ملل متحد را تهدید نکرده و علیه هیچ کشوری نیز متوسل به زور نشده است، به طور اصولی توسعه، انباشت و استفاده از سلاح های هسته ای را به دلایل عقیدتی و راهبردی مردود دانسته است ، ارائه تضمین هایی بوده تا به موجب ان همواره به معاهده عدم اشاعه متعهد بماند ، تمامی تاسیسات هسته ای خود را تحت نظارت اژانس بین المللی انرژی اتمی قرار داده است و به طور کامل پروتکل الحاقی را به مدت دو سال اجرا کرده و امادگی خود را برای از سرگیری اجرای ان اعلام کرده بود. امکان ان را فراهم کرده است تا اژانس بین المللی انرژی اتمی بیش از2000 نفر روز از تمامی تاسیسات مرتبط و حتی غیرمرتبط بازرسی کند، این بازرسی ها به صدور گزارش های متعددی از طرف اژانس بین المللی انرژی اتمی منجر شده که به موجب ان ها هیچ دلیلی مبنی بر انحراف برنامه هسته ای ایران مشاهده نشده است.
داوطلبانه فعالیت های قانونی غنی سازی خود را برای مدت بیش از دو سال تعلیق کرده و این تعلیق از سوی اژانس بین المللی انرژی اتمی نیز راستی ازمایی شده است تا اعتماد سازی و فرصت ارزشمندی را برای یافتن یک راه حل قابل قبول فراهم کند
البته چنانچه قصد طرف های مذاکره کننده واقعا یافتن راه حل بوده باشد ، پیشنهادات متعدد جامعی را برای تضمین دائمی عدم انحراف از برنامه صلح امیز ارائه کرده است و مستمرا خواهان مذاکرات بی قید و شرط و دارای چارچوب زمانی معین برای یافتن راه حلی قابل قبول بوده است ، دعوتی که حتی دیروز نیز توسط وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی ایران تکرار شد.
همان دولت هایی که تلاش می کنند تا شورای امنیت را به تحمیل اقدامات تنبیهی بی پایه علیه برنامه صلح امیز هسته ای ایران وادار کنند ، خود همواره مانع از اتخاذ هر گونه اقدام شورای امنیت ولو اقدامی اندک علیه اسرائیل برای وادار کردن این رژیم به تبعیت از قواعد حاکم بر رژیم عدم اشاعه شده اند با این کار ، ان ها ازادی عمل وسیعی به این رژیم داده اند و حتی این رژیم را تشویق می کنند تا ازادانه به توسعه مخفیانه و تملک غیرقانونی سلاح های هسته ای ادامه دهند و حتی بدون هراس از کم ترین مجازاتی ، به طور علنی به این اقدام خود ببالد.
اقای رئیس،
همان گونه که در نامه مورخ 29 اذر 1385 ،20دسامبر 2006 خود به شما تصریح کرده ام ، بی تردید وجود سلاح های هسته ای در دست رژیم اسرائیل با سابقه وحشتناک در عدم اجرای قطعنامه های شورای امنیت، اگر چنین امری معیار اقدام امروز شورا است و با پرونده سیاه و قطوری مملو از جنایات و جرائمی مانند اشغال، تجاوز، نظامیگری، تروریسم دولتی، جنایات علیه بشریت و اپارتاید، تهدیدی عمده و منحصر به فرد علیه صلح و امنیت منطقه ای و بین المللی است.
عدول از سیاست ریاکارانه راهبرد ابهام از سوی رژیم اسرائیل، بهانه را چنانچه اساسا پیش از این بهانه ای وجود داشت، برای بی عملی مستمر شورای امنیت در مواجهه با این تهدید واقعی علیه صلح و امنیت بین المللی ، از میان برداشته است. واکنش شورای امنیت به دستیابی غیرقانونی رژیم اسرائیل به سلاح های هسته ای نشان خواهد داد که ایا شورا ان گونه که بر اساس ماده 24 منشور ملزم شده است از طرف اعضای جامعه بین المللی که نظر خود را کرارا درباره این مسئله اعلام کرده اند عمل می کند یا این که شورای امنیت صرفا وسیله ای در جعبه ابزار معدودی از اعضای دائم ان است که از ان برای حل معضلات سیاست خارجی خود بهره برداری می کند و ان را به منظور پیگیری منافع کوته نگرانه خود بکار می گیرند.
در چنین وضعی، جای تعجب نیست که یک ملت به خاطر اعمال حقوق لاینفک خود مجازات می شود و این کار بیش از هر چیز به علت و در مسیر منافع رژیم اسرائیل صورت می گیرد که تجاوز و جنایات جنگی ویژگی بارز رفتاری ان است و امروز به خاطر توسعه مخفیانه و کسب غیرقانونی سلاح های هسته ای به ان پاداش داده می شود.
ایا کسی انتظار دارد که با این کار اعتبار شورای امنیت یا اقتدار معاهده منع اشاعه افزایش یابد. از نظر مردم ایران ، قطعنامه امروز تنها می تواند یاداور بی عدالتی های تاریخی شورای امنیت در حق ان ها در خلال شش دهه گذشته باشد و این کار یاداور تلاشی است که در این شورا برای مجازات مردم ایران به خاطر ملی کردن صنعت نفت ان ها که در ان زمان به ناحق از ان تحت عنوان تهدید علیه صلح تعبیر شد صورت گرفته است. این اقدام همچنین یاداور بی تفاوتی شورای امنیت در برخورد با کودتای نظامی که توسط دو عضو دائم شورا در ایران صورت گرفت و دیکتاتوری را به ایران بازگرداند، است به علاوه اقدام امروز شورای امنیت زنده کننده خاطرات زمانی است که شورای امنیت اشغال گسترده ایران توسط رژیم سابق عراق را تهدید علیه صلح و امنیت بین المللی ندانست و حتی عقب نشینی ارتش اشغالگر را از سرزمین ایران خواستار نشد. اقدام غیرعادلانه امروز همچنین یاداور رنج های سال های دهشتناکی است که این شورا چشم خود را بر استفاده مفرط و بی رحمانه از سلاح های شیمیایی علیه غیرنظامیان و سربازان ایرانی بست و با این کار خود ، بار مسئولیت ده ها هزارتن از ایرانیانی را که هنوز هم از عوارض سلاح های شیمیایی رنج می برند و به شهادت می رسند به دوش می کشد ، سلاح هایی که تجهیزات ان ها از سوی کشورهای مشخصی که عضو دائم شورای امنیت هستند تامین شده بود نیازی نیست راه زیادی را برای یافتن این قربانیان سلاح های شیمیایی برویم ، تنها یک ماه قبل من یکی از عزیزترین همکاران خود را در این نمایندگی از دست دادم. شهید مهدی وحیدی اصیل که به علت جراحات ناشی از عوارض سلاح های شیمیایی دچار سرطان شده بود که چند هفته قبل به شهادت رسید. مهدی هنگام شهادت تنها 39 سال داشت.
اقای رئیس
من در سخنرانی قبلی خود در تاریخ 31 ژوئیه 2006 به بهانه هایی که شورای امنیت را به استناد ان ها درگیر برنامه‌های صلح امیز هسته ای ایران کرده اند پرداختم ، امروز از تکرار ان موارد اجتناب می کنم و اجازه می خواهم تا صرفا به چند نکته در این زمینه اشاره کنم.
طرح برنامه صلح امیز هسته ای ایران در شورای امنیت از سوی معدودی از اعضای دائم و به ویژه امریکا به قصد یافتن راه حلی یا ترغیب ایران به انجام مذاکره نیست و کمکی نیز به انجام مذاکره نمی کند حتی هدف اعلام شده ان ها همواره این بوده است که از شورای امنیت به عنوان ابزار فشار و ارعاب استفاده تا ایران را مجبور کنند که از حقوق حقه خود دست بردارد ، تاریخچه اشکار رفتار ان ها در سال های اخیر به همه ما می اموزد که هدف اعلام نشده ان ها از این اقدامات چیست ، اجازه دهید تنها به دو مثال اشاره کنم.
در اکتبر 2..4 و دقیقا در زمانی که سه کشور اروپایی متحد امریکا به ظاهر سرگرم مذاکره با ایران بودند، یک متن غیررسمی با عنوان راه هایی برای بررسی برنامه هسته ای ایران در شورای امنیت سازمان ملل توسط نمایندگی امریکا توزیع شد. در این سند امده است ایالات متحده همواره بر این عقیده بوده است که فعالیت های هسته ای ایران بایستی به شورای امنیت گزارش داده شود ، شورای امنیت اقتدار حقوقی برای الزام ایران به توقف برنامه غنی سازی اش را داراست حتی طرف های مذاکره کننده با ما نیز رفتار مشابهی داشته اند. مدیر سیاسی وزارت امور خارجه انگلستان در نامه مورخ 16 مارس 2..6 خود به همتایان خویش در فرانسه ، المان و امریکا برنامه موذیانه تر بریتانیا را تشریح کرد.
وی در این نامه اورده است ما همچنین ممکن است مجبور شویم یکی از استدلال های ایرانیان را که همواره می گویند تعلیق درخواستی داوطلبانه است از بین ببریم ، ما می توانیم این کار را با الزامی کردن تعلیق داوطلبانه از طریق شورای امنیت انجام دهیم.
ادامه این نامه حتی جالب تر است زیرا در ان امده است من همان طور که قول داده بودم یک متن کوتاه به عنوان محور مذاکره با روس ها و چینی ها را برای شما فرستادم. این متن بر این باور استوار است که ما نمی توانیم روس ها و چینی ها را وادار به موافقت با تحریم ها در خلال ماه های اتی کنیم ، بدون ان که به نحوی نشان دهیم تلاشی را برای همراه کردن ایرانی ها انجام داده ایم در مقابل این که روس ها و چینی ها با یک قطعنامه فصل هفتمی موافقت کنند، ما نیز در ان صورت می توانیم یک بسته پیشنهادی را تنظیم کنیم تا بتوان به عنوان پیشنهاد جدید به ایرانیان ارائه کرد.
اکنون می توانید انگیزه ارائه بسته به اصطلاح تشویقی را که چند ماه بعد از برنامه زمانی مدنظر انگلیس در 6 ژوئن 2..6 به ایران ارائه شد دریابید و اکنون در می یابید که چرا امریکا و سه کشور اروپایی هرگز زحمت مطالعه پیشنهادات مختلفی که از سوی جمهوری اسلامی ایران ارائه شده را به خود ندادند زیرا از ابتدا مصمم به بهره برداری از شورای امنیت و تهدید ارجاع موضوع به ان و نیز سو استفاده از تحریم ها به عنوان ابزار فشاری برای وادار کردن ایران به رها کردن حق خود درباره فناوری صلح امیز هسته ای که توسط معاهده عدم اشاعه تضمین شده است بودند اکنون این راز برملا شده است که هدف ان ها از مذاکره هیچ گاه یافتن راه حل نبوده بلکه هدف ان ها این بود که در راستای خطوط قرمز دلبخواهی و البته متغیر خود، تعلیق حقوق ایران را بر ما تحمیل کرده زمان ان را طولانی کرده و ان را ابدی کنند.
اقای رئیس،
تعلیق راه حل نیست تعلیق در بهترین فرض اقدامی موقتی برای ایجاد فرصت به منظور یافتن راه حلی واقعی است ، تعلیق برای مدت دو سال از سوی جمهوری اسلامی ایران انجام شد و برخلاف بهانه ای که حامیان قطعنامه این جا و ان جا مطرح می کنند ، اژانس کرارا اقدام به راستی ازمایی و تایید کرد که ایران به طور کامل ان چه را موافقت کرده بود تعلیق کرده و این را در تمامی گزارش های خود از نوامبر 2003 تا فوریه 2006 منعکس کرده است .
بنابراین ما برای مدت دو سال تعلیق و برای مدت سه سال متناوبا مذاکره کرده ایم در این سه سال چه اقدامی برای برای حصول به یک توافق صورت گرفته است.
ایا سه کشور اروپایی یا امریکا هیچ پیشنهادی که مستلزم تجدید نظر فاحش در معاهده عدم اشاعه نباشد در رابطه با اقدامات لازم برای رفع نگرانی های به اصطلاح اشاعه ای خود ارائه کرده اند ، با توجه به این که چنین کاری نکرده اند ایا ان ها حتی پیشنهادات گسترده ای که ایران در تاریخ 23 مارس 2005 به سه کشور اروپایی ارائه کرد و خود ان ها در ابتدا ان را حاوی عناصر مثبت دانستند را مورد بررسی قرار دادند.
ایا ان ها هرگز پیشنهاد دادند که چگونه ان عناصر مثبت می تواند افزایش یابد یا چگونه می توان نقاط افتراق را کاهش داد یا این که ان ها بعد از مشورت با یک طرف مشخص که در مذاکرات غائب بود به راحتی گفتند این پیشنهادات به اندازه کافی خوب نیست تعلیق را ادامه دهید ایا ان ها حتی به خود زحمت خواندن پیشنهاد مورخ 18 ژوئیه 2005 ما را دادند که تصریح می کرد تا به اژانس اجازه دهد تا ترتیبات مناسبی را درباره تعداد ساز وکارهای نظارتی و دیگر موارد درباره عملیات محدود اولیه در نطنز طراحی کند، به نحوی که بتواند نیازهای ما و نگرانی های ان ها را برطرف کند .
ایا ان ها درباره پیشنهاد ارائه شده از طرف ریاست محترم جمهوری اسلامی ایران در سخنرانی مورخ 17 سپتامبر 2..5 خود در مجمع عمومی که از قابلیت بسیار زیادی در زمینه رفع نگرانی های عدم‌اشاعه برخوردار بود تعمق کردند. اجازه دهید به یاد شما بیاورم که ایشان در سخنرانی مورد اشاره گفتند به منظور نشان دادن بیشترین درجه از شفافیت ، جمهوری اسلامی ایران امادگی دارد تا به طور جدی با بخش های خصوصی و دولتی دیگر کشورها در اجرای برنامه غنی سازی در ایران تشریک مساعی داشته باشد ایا ان ها به پیشنهاد مشخص وزیر محترم امور خارجه جمهوری اسلامی ایران در کنفرانس خلع سلاح در 30 مارس 2006 پاسخ دادند. اجازه دهید ان چه را که ایشان در این کنفرانس گفتند نقل کنم. از نظر ما یک امکان برای حل مسئله می تواند ایجاد کنسرسیوم منطقه ای در زمینه توسعه چرخه سوخت با کشورهایی از منطقه باشد البته کشورهای خارج از منطقه نیز امکان مشارکت در چنین ترتیبات منطقه ای را دارند این تاسیسات می تواند به طور مشترک در مالکیت کشورهای دارای سهم بوده و فعالیت های مربوطه نیز
می تواند بر مبنای تخصص های کشورهای مشارکت کننده تقسیم شود، ایا این پیشنهادات عینا و دقیقا تکرار پیشنهاد متخصصین اژانس بین المللی انرژی اتمی درباره رهیافت چندملیتی راجع به فعالیت های چرخه سوخت هسته ای منتشره در تاریخ 22 فوریه 2005نبود برای ان دسته از شما که این گزارش را ملاحظه نکرده اید یاداوری می کنم که در این گزارش امده است تقویت انتقال داوطلبانه تاسیسات موجود را به روش های چندملیتی ترغیب می کند و ان ها را به عنوان اقدامات اعتمادساز با مشارکت کشورهای غیرهسته ای و هسته ای عضو معاهده عدم اشاعه و کشورهای غیر عضو این معاهده تعقیب می کند و ایجاد روش های چندملیتی و به ویژه منطقه ای را از طریق موافقت نامه ها و قراردادهای داوطلبانه در زمینه تاسیسات جدید مبتنی بر مالکیت مشترک که بر مبنای ان حقوق و نیز ساز و کارهای مدیریت مشترک تاسیسات هسته ای بالادستی و پایین دستی مانند غنی سازی اورانیوم مشخص می شود ، پیگیری خواهد کرد. ایا اعلام امادگی ایران برای اجرای این ایده ها فرصت بی نظیری را برای ایجاد یک نمونه جهانی با هدف تقویت معاهده عدم اشاعه و رفع نگرانی ها در رابطه با فعالیت های مربوط به چرخه سوخت بر مبنای توصیه بهترین متخصصان بین المللی که توسط اژانس بین المللی انرژی اتمی دقیقا برای همین منظور گرداوری شده بودند فراهم نمی کرد ، ایا کشور دیگری وجود دارد که با این درجه از فناوری امادگی داشته باشد تا به اندازه ایران در این زمینه انعطاف نشان دهد ، ایا امریکا و متحدان اروپایی ان پاسخ تفصیلی ما در تاریخ 22 اوت 2006 را به طور جدی مورد بررسی قرار دادند
پاسخی که بر خلاف عملکرد ان ها به تک تک مطالب مندرج در بسته 6 ژوئن 2006 ان ها پرداخته و پیشنهاداتی واقعی و ملموس را برای برطرف کردن کاستی های بسته پیشنهادی مزبور ارائه کرد، همه انچه که من می دانم این است که ان ها حتی از اشاره به پاسخ ایران به بسته پیشنهادی در قطعنامه حاضر خودداری کردند، ایا ان ها پیشنهاد کنسرسیوم بین المللی ارائه شده از سوی ایران در خلال مذاکرات ماه های سپتامبر و اکتبر 2006 در وین و برلین را مورد توجه و بحث قرار دادند پیشنهاداتی که در ابتدا بسیار مثبت ارزیابی شده و منجر به اعلام علنی حصول پیشرفت در مذاکرات شد اما این پیش بینی مثبت بلافاصله و به نحو تعجب برانگیزی حتی پیش از نشست وزرای پنج بعلاوه یک برعکس شد.
سوالات بی شمار مشابه دیگری را می توان طرح کرد اما پاسخ به همه ان ها یکسان خواهد بود زیرا ان چه امریکا و ظاهرا سه کشور اروپایی بر خلاف انچه که این سه کشور در مذاکرات با ما تعهد کردند می خواستند و تنها نتیجه ای که حاضر بوده و هستند تا از گذر این به اصطلاح مذاکرات بپذیرند این بوده و هنوز هم هست که ایران باید تعهد الزام اوری را در رابطه با عدم پیگیری فعالیت های چرخه سوخت به گردن بگیرد ، ما امروز در شورای امنیت هستیم
زیرا این خواسته غیرقانونی را نپذیرفتیم و اغلب شما می دانید که این اخرین درخواست غیرقانونی ان ها نیز نمی بود ، در عین حال ما همواره مصمم بوده ایم به هر نحو ممکن به اصطلاح نگرانی های اشاعه ای ان ها را رفع کنیم و این امر حتی با وجود علم همه ما به این واقعیت است که نگرانی های ان ها چیزی بیش از بهانه هایی بی اساس و سودجویانه نیست کشورهایی که خود از دیر باز عمیقا درگیر در فعالیت های اشاعه ای و از عرضه کنندگان سلاح های شیمایی و فناوری مرتبط با سلاح های هسته ای بوده اند نمی توانند مدعی داشتن نگرانی های اشاعه ای باشند ، ممکن است بانیان قطعنامه به شما بگویند که به نیات ما اعتماد ندارند اما مشکل این است که دستگاه نیت سنج ان ها سابقه ای مفتضحانه از عملکرد سو مزمن از خود بر جای گذاشته است ،کافی است به این گفته مدیر سابق اژانس مرکزی اطلاعات امریکا رابرت گیتس در جلسه استماع کنگره در مارس سال 1992 توجه شود که ادعا کرده بود ایران در تلاش برای دستیابی به قابلیت سلاح های هسته ای بوده و اضافه کرد که بعید است ایران تا قبل از سال 2... به این هدف دست یابد، بعدا در نوامبر همان سال همین سازمان سیا در پیش نویس گزارش تخمین های اطلاعاتی ملی نتیجه گیری کرد که ایران در حال پیشرفت در زمینه برنامه تسلیحات نظامی است و می تواند سلاح هسته ای را تا سال 2000 توسعه بخشد اکنون همان دستگاه اطلاعاتی می گوید که این امر تا قبل از سال 2015 اتفاق نخواهد افتاد. ان ها از ابتدای دهه 1980 ایران را متهم می کنند که قصد دستیابی به سلاح هسته ای دارد و از این اتهام به عنوان وسیله ای در جهت محروم کردن ایران از هر گونه فناوری هسته ای ، از جمله حتی راکتور اب سبک یا سوخت راکتور تحقیقاتی ساخت امریکا استفاده می کنند.
تعجب اور است که کدام قصد ایران یا کدام نگرانی اشاعه ای سبب شده تا بانیان اصلی قطعنامه، امروز ایران را در بیست و هفت سال گذشته از خرید هواپیماهای غیرنظامی یا قطعات یدکی ان محروم کرده است و در نتیجه موجب به خطر افتادن ایمنی و جان مردم عادی ایران شوند ، مردمی که بانیان قطعنامه این روزها به نحوی مزورانه سنگ ان ها را بر سینه می زنند ، بگذارید بگویم که این تلاش ان ها نیز خریداری نخواهد داشت.
همانگونه که مدیرکل اژانس بین المللی انرژی اتمی گفته است بسیاری از انچه را که شما در رابطه با ایران مشاهده می کنید ارزیابی نیات است اما یکی از درس هایی که از عراق اموختیم ان است که در واقع ما بایستی در نتیجه گیری هایمان بسیار بسیار دقیق عمل کنیم ، چرا که این مسائل تفاوت میان جنگ و صلح را ایجاد می کند. در رابطه با نیات و مقاصدخ طرفداران عمده قطعنامه حاضر ممکن است به نحو سودجویانه ای ادعا کنند که به نیات ما اعتماد ندارند این در حالی است که خود ان ها به اندازه کافی گفتار و کردارهائی از خود بر جای گذاشته اند که هیچ کس در ایران و یا هیچ جای دیگری از جهان کمترین تردیدی را در رابطه با مقاصد شوم ان ها به خود راه نمی دهد ، تنها کافی است
سخنان تفرقه افکنانه و خطرناک اخیر نخست وزیر انگلیس را مورد توجه قرار دهید یا این که نگاهی به گزارش 23 اوت 2006 کمیته اطلاعات مجلس نمایندگان امریکا در خصوص برنامه هسته ای ایران بیاندازید.
گزارش مذکور به نحو خطرناکی گمراه کننده است و نشان می دهد برخی جنگ افروزان تا کجا پیش می روند این گزارش به حدی گمراه کننده و بی اساس بود که اژانس بین المللی انرژی اتمی را ناگزیر کرد تا اتهامات مطروحه در ان علیه ایران را شدیدا به چالش بکشد.
در این رابطه اژانس در نامه خود بخش هایی از گزارش مزبور را تنفراور و متقلبانه خواند و تاکید کرد که این گزارش حاوی اظهارات نادرست و گمراه کننده است و در این زمینه ادله ای را نیز برای تکذیب مدعای اصلی این گزارش ارائه کرد اژانس هم چنین تاکید کرد که گزارش حتی تحریفاتی جدی نسبت به یافته های اژانس بین المللی انرژی اتمی در رابطه با فعالیت های هسته ای ایران در بر دارد.
اقای رئیس،
در پایان تاکید می کنم که جمهوری اسلامی اعتقاد راسخ دارد که دوران سلاح های کشتار جمعی مدت هاست به سرامده است و این ابزار غیرانسانی قتل عام موجب ثبات داخلی یا امنیت خارجی هیچ کشوری نبوده است و در اینده نیز نخواهد بود.
بر خلاف ان هایی که در پی تخریب معاهده عدم اشاعه و حقوق بین الملل به معنای عام ان هستند ، ما منافع زیادی در حفظ ، اجرای کامل ، تقویت و جهانشمولی معاهده عدم اشاعه داریم. تصمیم امروز شورا دقیقا در جهت عکس حرکت می کند و در این زمینه جای هیچ گونه تعجبی نیست ، زیرا که مشوقین اصلی این حرکت شورا از یک سو رژیمی است که عضو معاهده عدم اشاعه نبوده است و از سوی دیگر ولی نعمت ان رژیم است که خود بدون هیچ گونه پرده پوشی به تخریب این معاهده یا هر سند خلع سلاحی دیگر پرداخته است.
هیچ یک از ما فراموش نکرده ایم که در جریان نشست سران دولت ها در سال گذشته چه کسی با قلم قرمز مشهور خود حتی کلمه خلع سلاح را از سند سران حذف کرد.
همچنین ما بر این عقیده ایم که ایام قلدرمابی و فشار و ارعاب توسط برخی دارندگان سلاح های هسته ای نیز به سرامده است.
گفته می شود نیاز به اعتمادسازی وجود دارد البته همه ما به اعتمادسازی در این جهان پر اشوب نیاز داریم اما اعتماد تنها از گذر رعایت و اعمال بدون تبعیض قانون ایجاد می شود ، این تنها معیار عینی است پذیرش هر ملاک دیگری غیر از این، در واقع تن دادن به امال زورمداران است . حقوق بین الملل و معاهدات بین المللی را نمی توان خودسرانه و سودجویانه هر روز به شکلی و بنا به منفعتی تفسیر مجدد کرد ، تغییر داد یا برای ان خط قرمز دلبخواهی تعیین کرد ، حتی اگر چنین کاری به نحو موذیانه ای در قالب قطعنامه ها تحمیل شده باشد چنین رویه ای برای همگان خطرناک است.
شورای امنیت می باید نخست مشکل بی اعتمادی جهانی به خود را از طریق احترام به ارای اعضای سازمان ملل متحد و عمل بر اساس دیدگاه های انان ، همانگونه که در ماده 24 منشور موظف شده است جبران کند عده کثیری از اعضای ملل متحد ، عضو جنبش عدم تعهد و سازمان کنفرانس اسلامی هستند همین اکثریت اخیرا تاکید کرده اند که حق انتخاب و تصمیم گیری دولت ها در زمینه استفاده صلح امیز از فناوری هسته ای و چرخه سوخت ان ها باید محترم شمرده شود ، ان ها همچنین درباره اعمال تهدیدات و فشارها از سوی برخی محافل مشخص بر ایران برای اعراض از حق ذاتی اش در توسعه انرژی هسته ای برای مقاصد صلح امیز ابراز نگرانی کرده اند.
این کشورها همچنین روشن کرده اندکه تهدید واقعی علیه صلح و امنیت بین المللی در کجا قرار دارد و در همین رابطه نگرانی عمیق خود را در خصوص کسب قابلیت هسته ای از سوی اسرائیل که تهدیدی جدی و مستمر علیه امنیت کشورهای همسایه و سایر کشورها می باشد ابراز کرده اند.
انچه اعضای سازمان ملل از شورای امنیت توقع دارند رسیدگی به این تهدید واقعی است.
