گفت‌و‌گوی عروسک پارچه‌ای با بچه بی‌خیال

تو را
با همین قلب کتانی‌ام دوست دارم
نمی‌بینی
که بازوهای پنبه‌ای‌ام
چه‌طور می‌لرزند در چنگت
یا جمع‌شدن اشک را
پشت لکۀ آبی چشم‌هایم
خیره به بی‌خیالی تو

شب‌ها که خوابی،
نگاهت می‌کنم
و تو هرگز نخواهی دانست
چگونه صورتم را فرو می‌برم
در جریان نفس‌های گرمت
و چگونه
کلمات عاشقانه
در پشت این دهانِ دوخته
خفه‌ام می‌کنند