برای مثال کشور همسایه ترکیه که در حال انتظار برای ورود به اتحادیه اروپااست، از ترانزیت لوله‌های نفتی و گاز به سمت اروپا، به عنوان یکی از راهکارهای توسعه استفاده کرده و رقمی در حدود 40 میلیارد دلار در سال درآمدزایی کرده‌است. این حالی است که عمده کشورهای متعلق به جهان سوم، بر اقتصاد تک محصولی تکیه دارند و در این راستا نیروی کار این جمعیت‌های عظیم مورد ساماندهی برای تولید و توسعه قرار نگرفته‌اند.
از سوی دیگر کشورهای توسعه یافته و صنعتی در حدود 60 سال کذشته با گذشت از بحران‌های دهه‌های 30 تا 50 کم کم به ثبات اقتصادی دست یافته اند. روندی که با برنامه‌ریزی هدفمند مانند عدم تکیه بر ذخایر کانی یا نبود ذخایر فوق باعث پیشرفت گردیده است.
برای مثال حتی اگر این کشورهای مورد نظر معادن و ذخایر کافی نیز داشتند، هرگز به عنوان فروش کالا و مواد اولیه بدان ذخایر نگاه نکردند. اتفاقی که دقیقا در جهت عکس برای کشورهای تک محصولی در جریان است.
با توجه به موقعیت جغرافیایی ایران که بسیار مناسب است شاید ترانزیت کالا توسط کشورمان به‌تواند بیشترین منابع ارزی را در آینده وارد کشور کند که ارزانترین هزینه حمل و نقل جهت کالا راه‌های دریایی است.
حال فرض کنیم که ما بتوانیم مسافت بین دریاچه خزر را به خلیج فارس به هم متصل کنیم این تحول شاید به‌تواند باعث ایجاد فرایند پیشرفت جهت افزایش درآمد ارزی جهت کشور باشد.
همانگونه که مطلع هستید ثروت ملی مربوط به آیندگان نیز است ولی ما ثروت ملی منابع نفتی و گازی و سایر را در زمان حال بدون محدودیت استفاده می‌کنیم و شاید تا چند دهه دیگر منابعی برای آیندگان وجود نداشته باشد، ولی استفاده از ترانزیت دریایی جهت ترانزیت کالا کشورها خود می‌تواند در آینده باعث ایجاد ثروت ملی برای آیندگان باشد.
لازم به ذکر است یکی از عوامل شکست آلمان نازی در جنگ جهانی دوم منطقه خاورمیانه بود و متفقین از ایران به‌عنوان پل پیروزی در جنگ نام بردند.
