در یک طرف این جریان اعضای فراکسیون انقلاب اسلامی یا ضلع رایحه‌خوشی جریان اصولگرایی به علاوه شاخه‌هایی از ضلع تحول‌خواه جریان اصولگرایی یا جمعیت ایثارگران بودند که قصد داشتند با افزودن بندی به اساسنامه، تأثیرگذارترین فراکسیون داخلی مجلس، علی لاریجانی را در سال دوم فعالیت مجلس از ریاست این فراکسیون کنار بگذارند. در سوی دیگر اصولگرایانی از ضلع جبهه پیروان خط امام و رهبری بودند که ظاهرا جمعیت بیشتری از اعضایش در شورای 44 نفره فراکسیون اصولگرایی حضور داشتند به علاوه بخش‌های دیگر اصولگرایان تحول‌خواه که در طیف اصولگرایان منتقد دولت در مجلس قرار گرفته بودند متمایل به استمرار ریاست لاریجانی در این فراکسیون شدند. این ناموازنه اعضا در شورای مرکزی اصولگرایان تنها یک نتیجه داشت و آن اینکه مرتضی آقا تهرانی، نامزد جریان حامی دولت با 7رأی طبیعتا نمی‌توانست در مقابل لاریجانی که 24رأی آورده بود امیدی برای انتقال قدرت به جریان حامی دولت در مجلس باشد. آن سال غلامعلی‌حداد‌عادل که در جریان رقابت برای ریاست مجلس شورای اسلامی قافله را به لاریجانی باخته بود پیش‌بینی این شکست را هم کرد که به اصرارهای حامیان دولت برای نامزدی ریاست فراکسیون اصولگرایان «نه» گفت، همچنان‌که امسال نه‌تنها او، بلکه مرتضی آقا تهرانی هم اعلام کرده که احساس خوبی از رقابت ندارد و حتی در مجمع نمایندگان تهران نیز برای عضویت در شورای مرکزی نامزد نشده است.
یک پیروزی و یک اختلاف نظر کوچک جریان منتقد اکثریت یقینا از رقابت سال گذشته به خوبی درس گرفته‌اند که تغییر در فراکسیون اصولگرایان را از سطحی پایین‌تر شروع کرده‌اند؛ یعنی تلاش کرده‌اند در ترکیب اعضای 44 نفره شورای مرکزی اصولگرایان که هیأت رئیسه باید با رأی همین‌ها انتخاب شود، اثر بگذارند و افرادی مرکب از جریان حامی دولت به این ترکیب راه یابند. شورای مرکزی فراکسیون اصولگرایان متشکل از نمایندگانی است که مجمع نمایندگان استان‌ها آنها را برای عضویت در این شورا انتخاب می‌کنند. مطابق اساسنامه فراکسیون، استان‌هایی که بیشتر از 10 نماینده اصولگرا دارند در شورای مرکزی 2 نماینده و استان‌هایی که نمایندگانشان کمتر از 10 نفر اصولگرا باشد یک نماینده در شورای مرکزی خواهند داشت. تهران نیز 5نماینده در شورای مرکزی فراکسیون اکثریت مجلس دارد. تلاش جریان حامی دولت برای شکل دادن به ترکیب دلخواه در شورای مرکزی فراکسیون اصولگرایان تا حدودی نتیجه داد، علی‌الخصوص در تهران که 5نماینده حامی دولت به شورای مرکزی راه یافتند؛ محمدرضا باهنر و علی مطهری نمایندگانی که طبیعتا گرایش به ریاست لاریجانی داشتند، در مقابل اسماعیل کوثری، شهاب‌الدین صدر، حسین نجابت، فاطمه آلیا و علی‌اصغر زارعی کم آورده و از راهیابی به شورای مرکزی اصولگرایان بازماندند.
این جابه‌جایی‌ها البته چندان بی‌حاشیه نبود. در این میان مناقشه‌هایی بین برخی نمایندگان استان‌ها برای راهیابی به شورای مرکزی اصولگرایان نیز رخ داده است. استان فارس که در جلسه چهارشنبه 21مهر، یک نماینده اش از جریان غالب مجلس بر گوش نماینده دیگرش از جریان اقلیت مجلس سیلی زده و اختلاف نظرها را در مجمع نمایندگان این استان به رخ رسانه‌ها کشیده بود، کسی را برای عضویت در شورای مرکزی اصولگرایان معرفی نکرده است. کلا تا پیش از تعطیلات یک هفته‌ای مجلس 9 عضو این مجمع مشخص نشده بود.
ولی اسماعیلی، نماینده مردم گرمی از توابع استان اردبیل در همان جلسه چهارشنبه 21 مهر به برخی شکایات مطرح شده از مجامع استانی نیز اشاره کرده و گفته بود چند مورد کوچک نیز وجود دارد که هیأت داوری درخصوص آن تصمیم می‌گیرد.
سهل ممتنع سال گذشته در جریان انتخابات هیأت رئیسه فراکسیون اصولگرایان مجلس 2 اتفاق افتاد؛ اول اینکه جریانی که قصد داشت ریاست را از لاریجانی بگیرد، می‌خواست ماده‌ای را به اساسنامه فراکسیون اضافه کند که براساس آن رئیس مجلس همزمان نمی‌توانست رئیس فراکسیون اصولگرایان باشد. از سوی دیگر حسین فدایی، دبیرکل جمعیت ایثارگران مجلس شورای اسلامی از توافق اضلاع سه‌گانه جریان اصولگرایی برای چرخش قدرت در میان اضلاع این جریان سخن گفته و نوبت را به رایحه خوشی‌ها داده بود که قرار بود در سال دوم فعالیت مجلس قدرت را در دست گیرند اما نه آن ماده اضافه شد و نه این قدرت چرخید!
با وجودی که مشاور لاریجانی، معرفی نامزدی از سوی فراکسیون انقلاب اسلامی برای ریاست فراکسیون اصولگرایان را بعید می‌داند و می‌گوید که با توجه به تعداد آرایی که نامزد این فراکسیون در سال گذشته کسب کرده، بعید است در این دوره فردی را معرفی کنند، اما شاید کار امسال برای لاریجانی به سادگی سال گذشته نباشد.
و حالا رقابت برای نایب رئیسی محمدرضا باهنر که محبوبیت زیادی در میان جریان حامی دولت ندارد، این اواخر همیشه نایب رئیس بود. او یکی از طرفداران ابقای ریاست لاریجانی بر تأثیرگذارترین فراکسیون مجلس است. شاید یکی از دلایل رأی بالای لاریجانی در انتخابات سال گذشته هیأت رئیسه فراکسیون اصولگرایان رفت‌وآمدهایی بود که برخی نمایندگان مجلس به دفتر باهنر داشتند. گفته می‌شد باهنر یک روز مانده به انتخابات سال گذشته 13 نفر از 44 عضو هیأت رئیسه را در دفتر خود پذیرفته است. باهنر البته بعد از آنکه سال گذشته به خاطر آرای کمترش از شهاب‌الدین صدر در انتخابات درونی فراکسیون اصولگرایان، حاضر نشد در صحن علنی برای نایب رئیسی مجلس شورای اسلامی نامزد شود و تعهد سازمانی اش را به فراکسیون نشان داد، محبوبیتی بیشتر در میان طیف‌های جریان اصولگرایی در مجلس به دست آورد.
تا جایی که در روزهای اخیر نام او را تا نامزدی ریاست فراکسیون اصولگرایان بالا بردند؛ شایعه‌ای که محمد رضا باهنر نه تنها بر آن خط بطلان کشید بلکه اعلام کرد شانسی برای افراد دیگر هم به‌عنوان رقیب لاریجانی، نیست. در عین حال برخی اخبار از رفت‌وآمدهای جمعی از نمایندگان به دفتر محمدرضا باهنر برای قانع کردن وی به نامزدی نایب رئیسی فراکسیون اصولگرایان حکایت می‌کند. اکثر اصولگرایان معتقدند باهنر می‌تواند نظرات فراکسیون را به خوبی به هیأت رئیسه مجلس منعکس کند و از این منظر قادر به دفاع از این جریان است. به همین دلیل طرفداران زیادی برای کاندیدا شدن وی در پست نایب‌رئیسی فراکسیون اصولگرایان وجود دارد. بنا به گفته عباسعلی نورا، یکی از اعضای فراکسیون اصولگرایان مجلس، باهنر در مقابل این اصرار نمایندگان پاسخ داده است درصورتی که همه اصولگرایان برای حضور وی در فراکسیون تأکید داشته باشند کاندیدا خواهد شد.
البته انتظار اتفاقات غیرمنتظره در انتخابات هیأت‌رئیسه فراکسیون اصولگرایان چندان بی‌جا نیست. اگر جریان حامی دولت بتواند ریاست این فراکسیون را بگیرد، پیش‌بینی اینکه خطی مشابه خط فراکسیون انقلاب بر این فراکسیون حاکم شود چندان سخت نیست. شاید این آخرین فرصت برای فراکسیونی باشد که فکر می‌کند تداوم ریاست لاریجانی بر فراکسیون اصولگرایان موجب انشقاق در جریان اصولگرایی می‌شود؛ چه اینکه شاید کسی از اعضای این فراکسیون تمایلی به این جابه‌جایی در سال بعد که فرصت نمایندگان معطوف به انتخابات مجلس نهم می‌شود نداشته باشد.
