روزنامه اتریشی استاندارد در پایگاه اینترنتی خود آورده است، بین این دو شریک عضو اتحادیه اروپا نه تنها رقابت چند صد ساله وجود داشته است، بلکه درگیری های مشهوری همچون واترلو بین دو طرف وجود داشته است.
آنچه نامشخص مانده، مسایلی کاملا عملیاتی است؛ از جمله اینکه زمانی که قرار است تسلیحات اتمی این دو کشور به صورت جداگانه اجرایی شوند، تحقیقات مشترک تا کجا پیش خواهد رفت؟ زمانی که انگلیسی ها قصد حمله داشته باشند، اما فرانسوی ها نداشته باشند و بالعکس "نیروهای عملیات سریع" مشترک میان دو کشور چه خواهند کرد؟ آیا ناو هواپیمابر شارل دو گل واقعا تاب ماجراجویی دریایی انگلیسی همچون فالکند را خواهد داشت؟
نیکلا سارکوزی و دیوید کامرون این سوالات را کناری نهادند. فقط کمبود پول نیست که دو قدرت بزرگ نظامی اروپا را به شکل سرسختانه به سوی هم کشانده است. اینکه دو عضو دایم شورای امنیت سازمان ملل گام های دوجانبه ای بر می دارند و بر حاکمیت ملی خود تاکید می کنند، از نگاه اروپایی لزوما زیبا به نظر نمی رسد. از سوی دیگر این احساس در بسیاری از اروپایی ها شایع شده که بهتر است درباره زندگی و مرگ سربازان شان نمایندگان منتخب آنها تصمیم گیری کنند و نه بروکراسی بروکسل.
سارکوزی شاید حق داشته باشد: زمانی که رقبای قدیمی موفق باشند و نیروهای مسلح شان توان حمله بیشتری داشته باشند، امنیت کل اروپا از این بابت بهتر تامین می شود.
