در این یادداشت قصدمان آسیب‌شناسی مسائل گذشته نیست و بررسی علّی اینگونه پدیده‌های زیست‌محیطی که شرایط بحران را بر زندگی شهری تحمیل کرده است، در این مجال مقدور نیست. واقعیت این است که اگر تدابیر پیشگیرانه در سیاستگذاری‌ها و برنامه‌ریزی‌های پیشین اعمال می‌شد،
امروز ما گرفتار چنین مصیبتی نمی‌شدیم. هم‌اکنون نیز ضمن اجرای برنامه‌های اساسی کوتاه‌مدت برای حفظ سلامت جامعه با نگاه پیشگیرانه از وخامت اوضاع، نباید از اجرای برنامه‌های بنیانی بلندمدت نیز غافل شویم.
اگر روند رشد جمعیت در کلانشهرها و وضعیت مهاجرت از روستاها به شهر به درستی مدیریت می‌شد و به‌عنوان برنامه‌محوری در دستور کار قرار می‌گرفت، اگر طراحی و توسعه شهری متناسب با برنامه‌های هدفمند و متمرکز با سیاستگذاری پیشگیرانه اعمال می‌شد و اگر با مدیریت واحد شهری همه دستگاه‌هایی که در این حوزه فعالیت می‌کنند با شهرداری هماهنگ می‌شدند و وزارت صنایع، صدورمجوز واحدهای صنعتی را منوط به اجازه شهرداری می‌کرد یا راهنمایی و رانندگی پلاک‌گذاری اتومبیل‌ها را متناسب با ظرفیت‌های شهری اعمال می‌کرد و میزان رشد و توسعه کالبدی شهری را ملحوظ نظر قرار می‌داد یا احداث واحدهای آموزشی نیز با نظر مدیریت متمرکز شهری محقق می‌شد یا سایر سازمان‌های دولتی همه فعالیت‌های خدماتی خویش را با نظر مدیریت واحد شهری انجام می‌دادند و همه این اقدامات با نگاه پیشگیرانه از وقوع چنین مصائب تأسف‌باری انجام می‌پذیرفت قطعا امروز ما شاهد این گرفتاری‌ها نمی‌شدیم .
اینک چنانچه ما نیز نتوانیم با تدابیر خردمندانه و متناسب با یافته‌های پژوهشی با هدف حفظ سلامت نیروی انسانی که یکی از شاخص‌های اصلی توسعه کشور محسوب می‌شود، برنامه مناسبی را اجرا کنیم برای فجایع احتمالی فردا چه پاسخی خواهیم داشت؟
اگر تعطیلی در چنین ایامی، روزانه 300 تا 400 میلیارد تومان به اقتصاد پایتخت آسیب وارد می‌کند، می‌بایست ضرر و زیان‌های جانی و مالی تعطیل‌نکردن نیز با دقت مورد محاسبه قرار گیرد.
* کارشناس امور اجتماعی
