سازمان ناسا از اینکه چنین رویدادی هرگز رخ نخواهد داد، کاملا اطمینان دارد زیرا فضانوردان در خارج از ایستگاه همیشه به نواری فولادی با توان تحمل هزار و 100 پوند متصل هستند، بنا بر این هیچوقت در فضا معلق نخواهند شد و زمانی که فضانوردان راهپیمایی فضایی دو نفره انجام می‌دهند، معمولا به یکدیگر متصل هستند.
در صورتی که این نوار فولادی دچار اختلال شود، برنامه پشتیبانی دیگری امنیت فضانوردان را حفظ می‌کند: جت پک‌ها! هر یک از فضانوردان در هنگام راهپیمایی‌های فضایی کوله پشتی‌هایی به نام "جت پک" به تن می‌کنند که از موتور نیتروژنی جت و دسته کنترلی برخوردار است که در صورت لزوم می‌تواند فضانورد را به سوی ایستگاه بین‌المللی هدایت کند.
به گزارش خبرگزاری مهر، البته این شیوه تنها زمانی ایمن است که فضانورد به هوش باشد، در غیر این صورت اگر ضربه‌ای به سر فضانورد بخورد و اتصال نوار فولادی نیز پاره شود، آنگاه راه چاره چیست؟ در این صورت به گفته "مایکل کوری" سخنگوی عملیات فضایی سازمان ناسا، یک فضانورد دیگر باید عملیات نجات برای فضانورد در خطر آغاز کند که چنین عملیاتی نمی‌تواند مشابه عملیات یک تیم نجات باشد از این رو رویکرد استفاده از نوارهای فولادی مقاوم‌تر و ایمن‌تر ضروری به نظر می‌رسد.
"جیم اوبرگ" روزنامه نگار حوزه فضایی که برای 22 سال در مرکز کنترل ماموریت‌های شاتل‌های ناسا مشغول به کار بوده و در سنجش گزینه‌های متعدد نجات در شرایط اضطراری تخصص دارد می‌گوید در صورتی که فضانوردی در فضا معلق شود، بازوی روباتیک ایستگاه که معمولا در محدوده‌ای به دور از فضانوردان قرار گرفته است فعال می‌شود که سرعت عمل آن بسیار پایین است، همچنین کپسول سایوز برای روشن شدن و جدا شدن از ایستگاه به یک روز کامل زمان نیاز دارد. در چنین شرایطی فیلترهای دی اکسید کربن درون لباس فضانورد به پایان رسیده و منجر به خفگی وی خواهد شد و ایستگاه فضایی نیز توانایی این را ندارد تا برای نزدیک شدن به فضانورد رها شده به موقع تغییر موقعیت دهد.
اوبرگ معتقد است در زمان وقوع چنین رویدادی، بهترین راه حل این است که فضانوردی دیگر چندین رشته فولادی را به یکدیگر متصل کرده و انتهای آن را به ایستگاه وصل کند و با استفاده از جت کوله پشتی‌اش به سوی همکارش حرکت کرده و او را به سمت ایستگاه بکشاند.
به گفته وی موقعیت‌های ویژه می‌تواند عملیات نجات را ساده‌تر کند. برای مثال در صورتی که فضانوردی به شکل شناور و در زاویه‌ای برابر زاویه ایستگاه بین‌المللی از مدار زمین، از ایستگاه فاصله بگیرد حرکت‌های مداری به صورت خود به خود و طی یک ساعت فضانورد را به ایستگاه باز می‌گرداند.
