شرکت لاکهید مارتین، مایکروسافت و دانشگاه استنفورد در راه‌اندازی این پروژه همکاری دارند. مبنای این اینترنت جدید، ابداع یک پروتکل جدید جدا از پروتکل فعلی موسوم به تی‌سی‌پی/ ای‌پی است. هنوز جزئیات بیشتری از این پروژه منتشر نشده است اما داستان اینترنت فعلی نیز دقیقا از چنین نقطه‌های مشابهی شروع شد.
با این وجود اینترنت به سرعت از انحصار بخش‌های نظامی در آمد و تجاری و عمومی شد. در همین حال پروژه دیگری تحت عنوان اینترنت2 در حال راه‌اندازی است که هدف اصلی آن ایجاد یک بستر انتقال داده‌ها با سرعت‌های بالا برای استفاده در علومی همچون نجوم، فضانوردی، پزشکی از راه دور و انتقال تصاویر با کیفیت بسیار بالاست.
در این پروژه 220 دانشگاه گردهم آمده‌اند تا شبکه‌ای بین دانشگاه‌ها ایجاد کنند که قادر باشد حجم عظیمی از اطلاعات را در کمترین زمان ممکن با اطمینان و کارایی بالا منتقل کند. اگر در اینترنت فعلی حداکثر صحبت از انتقال مگابیتی داده‌هاست، در اینترنت2 از انتقال گیگابیتی داده‌ها صحبت می‌شود. به گفته تد هانس، مدیر اینترنت2 این شبکه قادر خواهد بود سرعتی 300هزار برابر اینترنت فعلی داشته باشد.
این یک انقلاب عظیم در صنعت، علم و پژوهش ایجاد خواهد کرد. اما چنین زیرساخت و پروتکلی برای چه منظوری قابل استفاده خواهد بود؟ آیا محتوای کافی برای انتقال، بر بستر اینترنت 2 وجود خواهد داشت؟ یکی از پاسخ ها رادیو و تلویزیون و تصاویر ویدئویی است. با چنین زیر ساختی، می‌توان انبوهی از فیلم‌ها و تصاویر تلویزیونی را بر بستر شبکه‌های ای‌پی‌تی‌وی جاری کرد.
کاربران متصل به چنین شبکه‌ای قادر خواهند بود انواع فیلم‌های ویدئویی با کیفیت HDTV را در کمترین زمان ممکن دانلود کرده یا به صورت مستقیم مشاهده کنند. گفته شده که با چنین سرعتی می‌توان حتی کل کتابخانه کنگره آمریکا را در عرض 20ثانیه دریافت کرد. البته ساختار نهایی قابل مشاهده برای کاربران اینترنت2 شبیه اینترنت فعلی خواهد بود؛ کاربران قادر خواهند بود ای‌میل‌های خود را چک کنند، وب‌سایت‌ها را ببینند، در گوگل جست‌وجو کنند و فایل و فیلم دانلود کنند. اینترنت 2 حتی با اینترنت فعلی سازگاری کامل دارد و هر دو در یک بستر قرار دارند و این شاید یک تفاوت اساسی بین اینترنت 2 و اینترنتی است که پنتاگون درصدد طراحی آن است.
شاید حتی در اینترنت2 کاربران احساس نکنند که آنچه می‌بینند یا فیلمی را که دانلود می‌کنند یا شبکه تلویزیونی را که مشاهده می‌کنند از طریق شبکه اینترنت دریافت می‌کنند یا اینترنت 2. البته برای کاربر نهایی تفاوتی نیز نخواهد داشت که کدام شبکه فعال است، مهم افزایش سرعت اینترنت برای کاربردهای خاص است.
با این حال این تنها آمریکا نیست که به فکر راه‌اندازی شبکه‌های جدید اینترنت است. چینی‌ها نیز از مدت‌ها پیش به فکر راه‌اندازی چنین شبکه‌ای بوده‌اند. قرار است اینترنت چینی، تنها به کاربران چینی در محدوده مرزهای جغرافیایی چین سرویس و خدمات ارائه بدهد. ایران نیز از چند سال پیش به این سو طرحی را تحت عنوان اینترنت ملی کلید زده است که برخی از آن به‌عنوان شبکه ملی اینترنت نام می‌برند. اینترنت ملی یا شبکه ملی اینترنت قرار است زیر ساختی باشد برای برقراری ارتباط میان بخش‌های مختلف دولتی و سازمان‌های عمومی در ایران.
فاز مفهومی این شبکه 2 سال پیش راه‌اندازی شده و بخش‌های مختلف این شبکه هر چند ماه یک بار به شبکه می‌پیوندند. قرار است فاز نهایی این شبکه در سال 1392 راه‌اندازی شود. به‌طور قطع، دغدغه‌های امنیت اطلاعات در طراحی و راه‌اندازی این شبکه نقش مؤثری داشته‌اند. با این حال نباید فراموش کرد چه اینترنت 2 و چه اینترنت ملی و چه هر نوع شبکه دیگری، به منظور برآورده کردن نیازهای رو به افزایش کاربران برای ارتباط سهل‌تر، سریع‌تر و کم‌هزینه‌تر طراحی شده‌اند. بنابراین سرعت در انتقال اطلاعات شرط اول اجرای موفق چنین پروژه‌هایی است.
