محققان انگلیسی در حال طی‌کردن مراحل نهایی ساخت و آزمایش یک کشتی فضایی هیبرید هستند که دارای خصوصیات هواپیما، هاورکرافت و بالگرد است.
قرار است این خودروی هوایی دست‌کم هزار پا طول داشته و قادر به حمل بیش از هزار تن وزن باشد. کشتی‌های هوایی سبک‌تر از هوا هستند، بنابراین اغلب برای به زمین نشاندن آن باید از خدمه زیاد یا وزن بسیار زیادی استفاده کرد اما به‌دلیل هیبرید‌بودن این نوع کشتی هوایی سازندگان آن ادعا کرده‌اند که دیگر این خودروی هوایی به‌سان اسلاف خود نیاز به استفاده از وزن زیاد هنگام فرود ندارد.
یکی دیگر از قابلیت‌های این ماشین پرنده که می‌توان آن را یک ویژگی منحصر به فرد نیز به حساب آورد این است که به‌دلیل هیبرید بودن آن می‌توان با این ناو 3 هفته بدون توقف پرواز کرد. این کشتی جدید فضایی حتی مانند هاورکرافت قادر به فرود در آب خواهد بود.
بنابه گفته محققان انگلیسی هم می‌توان این ناو هوایی را مستقیما از درون یک کابین هدایت کرد یا خلبان می‌تواند در کابینی هزاران کیلومتر دور‌تر از این ماشین پرنده قرار بگیرد و آن را به‌طور غیرمستقیم در هوا به پرواز درآورد. در حال حاضر محققان در حال آزمایش این ناو توسط دستگاه‌های شبیه‌ساز هستند.
می‌توان از این کشتی هوایی برای انتقال تجهیزات و لوازم مورد نیاز سکوهای نفتی و صنایع نفت و گازی که دور از خشکی و در مناطق صعب‌العبور قرار دارند استفاده کرد. همچنین این ناو هوایی در مناطق آسیب‌دیده و مناطقی که نیاز به ارسال کمک‌های انسان‌دوستانه دارند، قابلیت استفاده دارد. اولین نمونه واقعی این کشتی فضایی در تابستان سال2011 به پرواز درخواهد آمد.
زپلین و تاریخچه بالن‌ها یا کشتی‌های هوایی
تا قبل از سال1945 کشتی‌های هوایی در موارد بسیاری استفاده می‌شدند اما این روند به‌دلیل کم بودن قابلیت‌هایشان در مقایسه با هواپیماها کاهش یافت و با حوادثی همچون فاجعه 1974 که سبب آتش‌گرفتن گاز هیدروژن پرشده در کشتی هوایی بود تقریبا متوقف شد. امروزه کشتی‌های هوایی در تبلیغات، دیدبانی و هواشناسی مورد استفاده قرار می‌گیرند.
اما جدی‌ترین استفاده از کشتی هوایی و به‌ویژه استفاده جنگی از این نوع ماشین پرنده، در زمان جنگ جهانی دوم و زمامداری هیتلر بر آلمان نازی انجام گرفت. در سال1929 کارخانه گراف زپلین که نام خود را از ابداع‌کننده نسل‌های اولیه کشتی‌های هوایی گرفته بود، برای نخستین بار کشتی هوایی خود موسوم به زپلین را عرضه کرد. این کارخانه در سال1937 نیز نخستین و آخرین کشتی هوایی بسیار بزرگ خود را که در ساختن آن 130 تن چوب و فلز به‌کار رفته بود، عرضه کرد که گنجایش پذیرایی بیش از 50مسافر را با تمامی وسایل استراحت و تفریحی داشت. نخستین پرواز زپلین در 14سپتامبر 1938 انجام گرفت و پس از آن تنها برای اعمال شناسایی و جاسوسی استفاده می‌شد تااینکه در 1940 به دستور دولت آلمان منفجر شد.
فردیناند زپلین، نخستین فردی بود که در آلمان و در تمام اروپا دست به ساخت کشتی‌های هوایی زد. او در جنگ‌های سال ۱۸۶۶ و نبرد بین «فرانکو - پروس» شرکت کرد و به افتخارات زیادی دست یافت. در سا ۱۸۸۵ به‌عنوان نماینده ایالت در مجلس برلین عضویت یافت و در آنجا بود که توانست امتیاز نظارت بر ماشین‌های پروازی را بگیرد. سپس در سال۱۸۹۵ در شهر فردریش هافن اقدام به تأسیس کمپانی گراف زپلین کرد و به کمک یک مهندس مکانیک به نام «تئودور کوبر» نخستین زپلین تاریخ را ساخت و نخستین پرواز این وسیله غول پیکر در روز ۲جولای سال۱۹۰۰ بر فراز دریاچه بودنزه صورت پذیرفت.اما پس از اتمام کار زپلین‌ها در جنگ جهانی دوم، استفاده از این نوع هواپیماهای هیدروژنی در جریان جنگ و پروازهای شناسایی کاملا منسوخ شد. امروزه از کشتی‌های هوایی تنها در زمینه گردشگری استفاده می‌شود. البته در سال‌های اخیر ارتش آمریکا ابراز تمایل کرده تا مجددا از این غول‌ها در عرصه جنگ استفاده کند.
انواع کشتی‌های هوایی
کشتی‌های هوایی تنها منحصر به یک نوع نبوده و در دورانی که استفاده از آن در ارتش‌های جهان و به‌ویژه آلمان نازی رواج داشته در انواع مختلفی تولید می‌شدند. کشتی‌های هوایی صلب: (جسم صلب در مکانیک به جسم سخت گفته می‌شود که تعادل و وضعیت خود را در شرایط فشار و حرکت حفظ می‌کند) این کشتی‌ها دارای مخازن صلب هستند که حاوی بسته‌هایی از گازهای غیرمتراکم یا بالن‌هایی است که نیروی بالا برنده را تأمین می‌کنند. کشتی‌های هوایی غیرصلب: این نوع کشتی‌های هوایی نیاز به فشار داخلی برای حفظ شکل خود دارند.
کشتی‌های هوایی نیمه صلب: کشتی هوایی نیمه صلب به یک فشار داخلی برای حفظ شکل خود نیاز دارد و نیز دارای قاب‌های آهنی متحرک است که در ته مخزن نصب می‌شود تا فشار پیمانه‌ای متمرکز و زیاد را تقسیم کرده و فشار پیمانه‌ای را کاهش دهد. کشتی هوایی نیمه‌صلب، کشتی هوایی بزرگی نیست و از نظر ابعاد کوچک محسوب می‌شود. کشتی‌های هوایی فلزی: این کشتی‌های هوایی دارای مشخصه‌های هر دو نوع کشتی‌های هوایی صلب و کشتی‌های هوایی غیرصلب هستند. در آنها نوعی فلز نازک‌تر و غیرقابل نفوذ‌تر در برابر هوا در مقایسه با روکش‌های پلاستیکی استفاده شده است.
این کشتی‌های هوایی از جنس آلومینیوم بوده و در سال1897 تولید شده‌اند. این نوع کشتی‌های هوایی یک نمونه هوانورد کلی است که هر دو مشخصه سنگین‌تر از هوا (مانند هواپیما و هلی‌کوپتر )و سبک‌تر از هوا را در تکنولوژی ساخت خود داراست. قابل ذکر است که اکثر کشتی‌های هوایی به هنگام حمل بار و سوخت زیاد، سنگین‌تر از هوا هستند، بنابراین باید از یک سیستم پیشران و شکل آیرودینامیک مناسب بهره گیرند تا نیروی بالابر مناسب را تأمین و در هوا شناور بمانند.
