اما در تالار رودکی گروههای موسیقی نواحی از شرق و جنوب کشور برنامه هایی را اجرا کردند که از ظرفیتهای نهفته موسیقی نواحی ایران حکایت می کرد.
برنامه های بخش ویژه با ربع ساعتی تاخیر آغاز شد. گروه آوای مهربانی با 14 نوازنده و خواننده نخستین اجرای این بخش را اجرا کردند. دو خواننده زن همخوان و یک خواننده مرد چند قطعه تصنیف و قطعات ضربی را اجرا کردند .
اجرای دوم به عاشیق رسول قربانی اختصاص داشت که به اتقاق یک نوازنده بالابان و یک نوازنده دایره به صحنه آمدند.
به رغم آنکه عاشیق رسول 70 سال را پشت سر گذاشته است، اما صدایی پرهیمنه و کم نظیر دارد. ویژگی مهم صدای این چهره نامی موسیقی عاشیقی ، چپ کوک بودن آن است که سبب شده است تا وی قواصلی را اجرا کند که در توان کمتر خواننده مرد دیگری است. ضمن آنکه در این سن کمترین ضعف وخللی در صدای وی به گوش نمی رسد.
عاشیق رسول قطعاتی را در مدح رسول اکرم (ص) خواند که با اقبال حاضران روبرو شد.
از عاشیق رسول صحبت کردیم پسندیده است که از عاشیق حسن اسکندری یادی بکنیم که به دلیل سکته مغزی امسال نتوانست در جشنواره حضور بیابد.
ذوالفنون و گروه همراه
پس از استراحتی کوتاه بخش دوم برنامه با حضور جلال ذوالفنون و گروه همراه آغاز شد . اجرای ذوالفنون هم همانند سایر اجراهای وی و گروه همراه، بخشهایی از آثار قدیم و جدید آقای ذولفنون را اجرا کردند.
آخرین بخش برنامه ویژه به اجرای ارکستر ملی به رهبری فرهاد فخر الدینی اختصاص داشت.
اجرایی که فضایی خاص داشت وبا صدای علیرضا قربانی رنگ و بویی دیگر به خود گرفت.
یاد استاد نظرلی سلیمانی
بخش موسیقی نواحی با یادی از استاد زنده یاد نظر محمد سلیمانی، بخشی نام آور خراسانی آغاز شد . دست اندرکاران این برنامه بخشهایی از دوتار نوازی این استاد نامی را که در سال 1350 از سوی بانو فوزیه مجد ثبت و ضبط شده بود را پخش کردند. قطعه انتخابی اشترخجو نام داشت که از جمله قطعات شناخته شده موسیقی شمال خراسان است . پنجه های شمرده ،شفاف و پرقدرت این استاد ناآور از جمله ویژگی های نوازندگی وی بود.
گروه لیان از خارک؛ اجرایی منحصر به فرد
پس از این قطعه کوتاه، نوبت به یکی از منحصر به فرد ترین برنامه های جشنواره موسیقی رسید ، گروه لیوا از خارک عهده دار اجرای مراسم زار بود که کمتر اهالی تهران فرصت دیدن چنین برنامه ای را از نزدیک به دست می آورند.
گروه بیش از 20 نفر بودند و چهار ساز آنها راهمراهی می کردند. بزرگترین ساز کوبه ای ایران هم برای نخستین باردراین سالن نمایش داده و با آن به نوازندگی پرداختند. نام این ساز شیخ فرج نام داشت که دو ساز کوبه ای دیگر به نام بچه های شیخ فرج هم همراهی اش می کردند.
اجرای این گروه بیش از نیم ساعت به طول انجامید و در آن انواع نغمه ها و ریتم های موسیقی جنوب نواخته و توسط گروه بامهارت واستادی تمام اجرا شد. در مراسم زار یک تن بیمار جسمی را به میان می آورندوبا نواختن ساز و دهل و اجرای مراسم زار بیماری را از تن وی بیرون می کنند.
خنیاگر نامی بلوچ
پس از اجرای مراسم زار نوبت به یکی از خنیاگران نامی موسیقی بلوچی رسید. لعل بخش پیگ که به دلیل کهولت سن بینایی خود را از دست داده بود و تاکنون به جز درسال 73 و جشنواره آیینه و آواز در برنامه دیگری حضور نیافته بود ، این با ر آمده بود تا روایتی از یکی از حماسه های محلی منطقه سیستان و بلوجستان را اجرا کند .
روایتی که به گفته ماشاءالله بامری از داستانی کهن در همین منطقه اخذ شده بود. به گفته بامری لعل بخش تنها خواننده ای است که عمده روایتها ومنظومه های موسیقی بلوچی را در حافظه داردو جالب توجه این که دست اندر کاران ارشاد منطقه یادشده تاکنون هیچ اقدامی برای ثبت و ضبط این نغمه ها صورت ندادند.
پس از لعل بخش پیک که با قیچک علی محمد بلوچ همراهی می شد ،نوبت به شیر محمد اسپندار ،نوازنده نامی دو نی از همین منطقه رسید . اسپندار درحالی که دوپایش را به صورت چهار زانو بسته بود ، نواختن دو نی را آغاز کرد. البته ازنقاط ضعف این برنامه کوک نبودن ساز تنبورک با صدای همخوان ساز نی سبب شد که بسیاری بر این اجرا خرده بگیرند.
یک گروه مدرن وفادار به سنت‌ها
آخرین بخش برنامه اجرای گروه لیمر از بوشهر بود . این گروه را چهره شناخته شده موسیقی این منطقه ، محسن شریفیان، هدایت می کرد. شریفیان که خود دمام می زند، در چند سالی که سرپرستی گروه لیمر را بر عهده گرفته است ، سعی کرده تا روایتی امروزی تر از موسیقی بوشهر به دست دهد ،
روایتی که به دلیل ساختار پرتحرک و ریتمیک قابلیت و ظرفیتهای نابی برای موسیقی ایرانی دارد. شریفیان با تلفیق موسیقی محلی با بخشی از موسیقی غرب توانست ظرفیتهای موسیقی بوشهر را گسترش دهد . به امید آن روز
