«قانون تخصیص نیم‌درصد بودجه ارگان‌های دولتی برای خرید آثار هنری رقم درشتی است و اختصاص رقم 2دهم درصد معقول‌تر و منطقی‌تر است ».
جریان حمایت از هنر در ایران همواره تابع متغیرهای مختلفی بوده است و هیچگاه نتوانسته به جریانی مداوم و پایدار تبدیل شود. گاه قانونی تحت‌تأثیر شرایط خاص اجتماعی و احساسی پیرامون یک موضوع هنری تصویب می‌شود و مدت کوتاهی به اجرا درمی‌آید و بعد به دست فراموشی سپرده می‌شود.
در همین راستا قانون تخصیص نیم درصد بودجه ارگان‌های دولتی برای خرید آثار هنری از ملغی شدن جمله قوانینی است که در فضایی احساسی برای جلوگیری از ملغی شدن میزبانی تهران برای برگزاری حراج‌های خانه کریستی و برای رقابت با دوبی، در سال 83 به تصویب مجلس شورای اسلامی رسید. این قانون براساس بند (ی) ماده 104 قانون برنامه چهارم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی به دولت اجازه می‌داد تا نیم درصد از اعتبارات دستگاه‌های خود را برای خرید آثار هنری اختصاص دهد.
بعد از تصویب این طرح، وزارت ارشاد برای اجرای آن و سامان دادن به خریدهای دولتی، در مهر ماه همان سال اقدام به برپایی نخستین آرت اکسپوی تهران کرد اما با توجه به اینکه در قانون تصویب شده، دستگاه‌های دولتی صرفا «مجاز به خرید آثار هنری» بودند، این قانون در عمل نتوانست تحقق یابد تا جایی که برخی از نهادها که اقدام به خرید آثار از این اکسپو کرده بودند به بهانه نداشتن بودجه، تابلوهای خریداری‌شده را به برگزار‌کنندگان اکسپو برگرداندند.
پس از آن این طرح به‌مدت 2 سال مسکوت ماند؛ تا اینکه در سال 85 بار دیگر زمزمه‌های برگزاری اکسپوی تهران و خرید آثار هنری توسط دستگاه‌های دولتی شنیده شد اما مقدمات برگزاری دومین آرت اکسپوی تهران همزمان شد با رد این مصوبه از سوی کمیسیون تلفیق مجلس شورای اسلامی تا از اصل، این اکسپو برگزار نشود و دومین آرت اکسپوی تهران در سال 87 برگزار شد.
محمد حسین ایمانی خوشخو، معاون وقت هنری وزارت ارشاد در بهمن سال 88 اعلام کرد: درخواست ما از نمایندگان مجلس شورای اسلامی این است که دستگاه‌ها را موظف کنند تا نیم درصد از اعتبارات عمرانی خود را به خرید آثار هنری اختصاص دهند اما آنچه رخ داد چیز دیگری بود چون معاون جدید هنری وزارت ارشاد حمیدرضا شاه‌آبادی که جایگزین خوشخو شده بود، نخستین خبر بد دوره مدیریتی خود را با تصویب نشدن طرح نیم‌درصد بودجه ارگان‌های دولتی برای خرید آثار هنری در حمایت از هنرمندان به گوش اهالی هنر رساند.
از آنجا که گفته می‌شود بودجه فرهنگی امسال به شکل قابل‌توجهی افزایش یافته، با تلاش‌ها و قول‌های داده شده چند سال قبل انتظار می‌رفت اعضای کمیسیون تلفیق مجلس شورای اسلامی نیز نسبت به تصویب این قانون عنایت بیشتری نشان دهند تا به این ترتیب چرخه اقتصادی بخش تجسمی که بیشترین تعداد هنرمندان کشور را در اختیار دارد، در سال89 به‌گردش درآید ولی اینگونه نشد و هنرمندان را در حسرت استفاده از بودجه‌ای که به آنها تعلق دارد ولی هیچ‌کس آن را به‌رسمیت نمی‌شناسد بلاتکلیف گذاشت.
حالا مسئولان ارشاد از خیر نیم‌درصد گذشته‌اند و به 2دهم‌درصد هم راضی‌اند تا شاید این طرح در سال 90 به تصویب برسد؛ و آن وقت شاید این سخن سعدی را بتوان به راحتی زمزمه کرد که هنرمند هر جا رود قدر بیند و بر صدر نشیند.
