تاریخ سینما را اگر مرور کنیم با بازیگرانی مواجه می‌شویم که به خاطر رعایت همین اصل، آن‌قدر نقش‌های تکراری بازی کرده‌اند که علاقه‌مندشان هم دلزده شده‌اند؛ کسانی که در پیله نقش‌های کلیشه‌ای پوسیدند و به‌تدریج جایگاه‌شان را از دست دادند.
در عوض می‌توان از ستارگانی هم نام برد که یک پرسونای ثابت سینمایی را در تمام کارهایشان حفظ کرده‌اند، بی‌آن‌که خدشه‌ای بر جایگاه‌شان وارد شود.
دسته سومی هم هستند که در کنار حفظ وجهه ستاره‌گون‌شان و حضور در آثار مخاطب‌محور، ابایی از بازی در کارهای متفاوت نشان ندادند.
گاهی اوقات این دو مسیر در یک نقطه با هم تلاقی پیدا می‌کنند که برای بازیگر، بهترین موهبت است؛ این‌که در فیلمی بازی کنی که هم مردم دوستش داشته باشند و هم منتقدان و اهل فن.
نکته دیگر، مسأله تداوم است. خیلی‌ها با گل‌کردن یک مجموعه طنز تلویزیونی، یک‌شبه به شهرت و محبوبیت رسیدند و حالا دیگر کسی آنها را به جا نمی‌آورد. این محبوبیت‌های مقطعی را نمی‌توان جدی گرفت.
بازیگر باید از خودش مراقبت کند. کسی که بعد از یک کار درخشان سینمایی، در بدترین و نازل‌ترین سریال‌های تلویزیون بازی می‌کند نشان می‌دهد که اخلاق ستاره‌بودن را نمی‌داند.
امین حیایی از معدود بازیگران سینمای ایران است که در طول این سال‌ها توانسته هم جایگاه خود را به عنوان بازیگری که مردم دوستش دارند حفظ کند و هم در کارهای متفاوت حضور یابد. در حد مقدور و ممکن، او از خودش مراقبت کرده است.
