پدیده هرگز فراموش نخواهد شد

این واکنشی است که همه انتظار دارند، هر روزنامه‌ای در برزیل به پاس تمام آن چیزهایی که رونالدو به کشورش داده است به خداحافظی او نشان دهد.

هر روزنامه‌ای در اروپا هم می‌تواند به خاطر سال‌ها خاطرات خوشی که رونالدو به هواداران فوتبال داده است چنین واکنشی به خداحافظی او داشته باشد. چنین واکنشی نشانه شدت افسوسی است که خداحافظی «پدیده»(O Fenômeno) برای هواداران فوتبال به جا گذاشته است، اما آن عکس و آن تیتر نه در برزیل چاپ شده است و نه در ایتالیا، اسپانیا و هلند؛ کشورهایی که رونالدو در آنها سال‌ها فوتبال بازی می‌کرد.

این تیتر و عکس متأثرکننده، در صفحه یک روزنامه آرژانتینی اوله (Olé) چاپ شده بود.

آرژانتین و برزیل را در فوتبال کنار هم بگذارید، یا بهتر است بگوییم در مقابل هم بگذارید تا معنی «پدیده» را بدانید.
وقتی که بزرگ‌ترین رقیب بین‌المللی یک کشور با بازنشستگی چنین بازیکنی این‌چنین برخورد می‌کند، قطعا باید به این فکر کرد که این بازیکن واقعا پدیده‌ای بوده است.

شاید روماریو و ریوالدو هم به صورت خاص چیزهایی برای گفتن داشته باشند، اما وقتی که صحبت از اهمیت و اعتبار باشد، رونالدو مطمئنا در هر فهرستی از بهترین مهاجمان برزیل قرار خواهد گرفت.

او با 15 گل زده (یکی بیشتر از گرد مولر آلمانی)، بهترین گلزن تاریخ در جام‌جهانی به شمار می‌رود و در کنار زیدان یکی از 2بازیکن تاریخ است که 3بار جایزه بهترین سال فیفا را برده است.

برای بسیاری از برزیلی‌ها، رونالدو یکی از بهترین بازیکنان تاریخ این کشور است؛ در حالی که در کشورش کمتر با پله مقایسه می‌شود.
رونالدو در کنار روماریو و زیکو، یکی از نوابغ فوتبال شناخته می‌شود. تاریخ سرشار از گلزنی او و افتخاراتی است که در طول زندگی حرفه‌ای‌اش کسب کرده اما در تضاد کامل با چگونگی بازنشستگی‌اش قرار دارد.

2سال حضور رونالدو در باشگاه کورینتیانس که در سال 2009 با پیروزی و هیاهو شروع شد، با تقابلی تلخ و خشن با هواداران و روزنامه‌نگاران به پایان رسید. قرار بود سال 2011 سال بالا بردن یک جام برای رونالدو باشد.
هدف او این بود که کورینتیانس را کمک کند تا قهرمان جام لیبرتادورس در آمریکای جنوبی شود.

کورینتیانس که در سائوپائولو قرار دارد، یکی از محبوب‌ترین باشگاه‌های برزیل است و بیش از 25میلیون طرفدار دارد.
با وجود تاریخ سرشار از قهرمانی، این باشگاه هرگز جام لیبرتادورس را نبرده است. اما انتظارات بالا پس از آمدن رونالدو، به زودی جای خود را به نارضایتی و درگیری داد. حدود 3هفته پیش، کورینتیانس برابر تیم ناشناخته دپورتس تولیما شکست خورد و از این تورنمنت قاره‌ای حذف شد.

پیش از این هرگز هیچ باشگاه برزیلی‌ای در این مرحله شکست نخورده بود. هواداران پس از این شکست رونالدو را مقصر اصلی دانستند و علیه او موضع گرفتند. روز بعد از این شکست، هواداران به زمین تمرین کورینتیانس رفتند و روی دیوارهای آن در اعتراض به رونالدو این شعار را نوشتند: «آقای چاق».

واکنش‌ها به همین جام ختم نشد، یک روز بعد 300 هوادار به زمین تمرین رفتند و به اتوبوسی که رونالدو و هم‌تیمی‌هایش را جا به جا می‌کرد، سنگ پرتاب کردند. رونالدو پس از این اتفاق، از خود دفاع کرد. او نقش خود را در شکست کورینتیانس پذیرفت اما خشونت‌ها را محکوم کرد. او گفت که حتی به فکر بازنشستگی افتاده است اما تأکید کرد که تسلیم «تخریب‌ها و انتقاد‌ها» نخواهد شد.

در گام بعد او به انتقادهای نتو پاسخ داد. نتو بازیکن سابق کورینتیانس بود که حالا گزارشگر تلویزیونی بازی‌های فوتبال شده است.
نتو که بازیکن محبوبی هم در کورینتیانس بود، رونالدو را متهم کرد که «پولکی» است و تنها به خاطر پول به کورینتیانس آمده است.
جمعه پیش فشار روی بازیکنان کورینتیانس یک قربانی دیگر گرفت. روبرتو کارلوس که در جام جهانی 2002 با برزیل به قهرمانی رسید، اعلام کرد که به یک باشگاه در روسیه خواهد رفت.

او تهدید خانواده‌اش از سوی هواداران فوتبال را یکی از دلایل رفتن از برزیل عنوان کرد.
و چند روز بعد، رونالدو اعلام کرد که از فوتبال خداحافظی می‌کند. او گفت که دلیل اصلی‌اش برای خداحافظی، بدنش است که دیگر نمی‌تواند فشارمصدومیت‌ها را تحمل کند. رونالدو در حالی بدنش را دلیل خداحافظی‌اش اعلام کرد که چند روز پیش از آن اعلام کرده بود دوباره به فرم ایده‌آل رسیده و آماده است که بازی کند.

تنها 2سال پیش وقتی که رونالدو از آث میلان به کورینتیانس آمد، رابطه‌اش را با این باشگاه احساسی عنوان کرد. بسیاری این انتقال را یکی از اتفاق‌های بزرگ تاریخ فوتبال برزیل دانستند. اما در همان حال برخی هم بودند که می‌گفتند این انتقال چیزی جز پیدا کردن یک راه باشکوه برای خداحافظی یک ستاره در حال افول نیست.

در سال 2009 او چند گل کلیدی برای کورینتیانس زد و با این تیم قهرمان 2 جام معتبر شد؛ قهرمانی ایالت سائو پائولو و
کوپا دو برازیل، که دومین جام معتبر در برزیل به شمار می‌رود.

اما کمی بعد در همین سال مصدوم شد و باقی فصل را به خاطر آن از دست داد. سال 2010 هم با انتظارات زیادی برای رونالدو و کورینتیانس شروع شد. آنها سال را با آرزوی فتح لیبرتادورس شروع کردند اما رونالدو و هم‌تیمی‌هایش نتوانستند در مرحله حذفی از پس فلامنگو بربیایند.

در ادامه فصل هم هواداران دیگر طاقت عملکرد رونالدو را نداشتند. کورینتیانس در رقابت‌های ملی سوم شد اما رونالدو سهم کمی در کسب این عنوان داشت.

بازنشستگی او برای بسیاری چندان غیرمنتظره نیست چون او ماه‌هاست که با مشکلات مصدومیت و اضافه وزن در چالش است. با این حال هنوز می‌شد انتظار داشت که دوباره به بازی برگردد.

برخی از کارشناسان در دنیای فوتبال فکر می‌کردند پس از عمل سخت زانویش در سال 1999، دوران زندگی حرفه‌ای این ستاره به پایان خواهد رسید اما رونالدو به فوتبال بازگشت، در سال 2002 با برزیل قهرمان جهان شد و 2 بار با رئال مادرید قهرمان لالیگا شد.
برای بسیاری از هواداران، چگونگی خداحافظی او از فوتبال شاید یادآور زندگی حرفه‌ای پر فراز و فرود او باشد.

برخی شاید ترجیح می‌دهند که 2گلی را که در پیروزی 2 بر صفر برزیل برابر آلمان در فینال جام‌جهانی 2002 زد به یاد بیاورند. شاید هم برخی بازی ضعیف او را در فینال جام‌جهانی 1998 به یاد بیاورند. هر چه هست، هیچ کس نمی‌تواند او را فراموش کند.