این واژه را نخستین بار "وکسل" منتقد هنری به کار برد که نشانگر درک سطحی وی از این هنر در آن زمان است.
کوبیست ها تلاش می کنند تا کلیت یک پدیده (وجوه مختلف یک شیء) را در آن واحد در یک سطح دو بعدی عرضه کنند.
کوبیسم از این لحاظ مدعی رئالیسم بود، ولی نه رئالیسم بصری و امپرسیونیستی، بلکه رئالیسم مفهومی.
ذهنیت هنرمند از اشیاء و موجودات در این سبک، به صورت اشکال هندسی بیان می شود. از این رو آنچه که در واقعیت است، به گونه ای که در چشمان ما قابل رویت باشد، نمی بینیم.
کوبیسم را به دو مرحله تحلیلی و ترکیبی تقسیم کرده اند. این مکتب در قیاس با دیگر جنبش های هنری پیش از خود، گسست مثبت تری از اصول و شیوه رنسانس محسوب می شود.
کوبیسم از یک سو به هنر پیش از یونانی چشم دارد و از سوی دیگر به آینده و راه پیش روی هنر دهه های 1920 و1960 .
در مجموع کوبیسم جنبشی در نقاشی و مجسمه سازی بود که ازآن به عنوان یکی از نقاط ثقل مهم در هنر غرب یاد می کنند.
کوبیسم را ابداع "پیکاسو" و "براک" می دانند. این دو نقاش آنچنان نزدیک به هم کار می کردند که گاه تمایز بین آثار آنها دشوار می نماید.
بعد ها این سبک را نقاشانی همچون "ژان گریس" و سپس "فرنان لژه"، "دلونی متزینگر" ، "گلایزیس" و "کوپکا" ادامه دادند.
مشخص ترین دوره فعالیت و اوج گیری کوبیسم را بین سال های حدود 1907 تا 1914 تخمین می زنند.
