«تاریخ تولد: احتمالاً سال 537»! باور بکنید یا نه، به‌جان شما یکی از رموز معروفیت همین در هاله‌ای از ابهام زندگی کردن است. همان‌طور که دربارۀ عطار هم همین‌قدر اطلاعات در دست است که پدرش در «شادیاخ» عطاری بزرگ بوده و او نیز مثل بچه‌های سربه‌راه، راه پدرش را ادامه داده است.
اگر بخواهیم در این فرصت کوتاه به یکی‌دیگر از رموز موفقیت عطار و دیگر آدم‌های بزرگ اشاره کنیم، همانا باید از داشتن اسم عریض و طویل نام ببریم. شاهدش هم این‌که اگر اسم این شاعر معروف را گذاشته بودند «منوچهر» یا «قلی» که امروز دیگر آدمی به این مهمی نبود! جان من به این ابهتی که در این اسم پنهان است، نگاه کنید؛ جگر شیر می‌خواهد که آدم این اسم را بشنود و احترام نگذارد:«فریدالدین ابوحامد محمد بن ابوبکر ابراهیم بن اسحق عطار کدکنی نیشابوری».
می‌گویند عطار در سال 627 فوت کرده؛ به‌عبارتی از سال 537 تا آن‌موقع از نعمت تنفس به‌تمامی بهره گرفته. این به آن معناست که بزنم به تخته حدود 90 سال عمر کرده. کفتان برید، نه؟ فکر کردی عطار هم از این شاعرهای نازک‌نارنجی بوده که با یک سرماخوردگی دار فانی را وداع بگوید؟ نه جانم! محض اطلاعتان باید بگویم ایشان در زمان حملۀ مغول و به‌دست یکی از مغول‌های نامرد کشته شده است.
این را هم بگویم که البته 90 سال هم کم عمری نیست. احتمالاً یکی از دلایل طول عمر عطار، همان عطار بودنش است. می‌دانید که عطاری‌های قدیم مثل داروخانه‌های امروزی بوده‌اند و خب، طبیعی است که عطار از شغلی که داشته، نهایت استفاده را در زنده‌ماندن بکند!
