آشنایی با لیو چین، نوعی ساز چینی

این ساز همچنین لیو یه چین؛ یعنی ساز برگ بید هم گفته می‌شود و ملقب به «پی با»ی بومی است.

لیو چین مدت طولانی در میان مردم استان‌های شاندونگ، آن خویی و جیانگ سو کشور چین، برای همراهی در اپراهای محلی مورد استفاده قرار می‌گرفته است.

ساز لیو چین از لحاظ شکل ظاهری، ساخت و طرز نوازندگی با «پی با» فرق ندارد. تنها تفاوت آن این است که درموقع نوازندگی از مضراب استفاده می‌شود.

نوازنده باید راست بنشیند، سازرا جلو سینه خود نگهدارد و با دست چپ این ساز را گرفته و انگشت‌هایش را بر زه فشار دهد و مضراب را وسط انگشت‌های بزرگ و نشان دست راست بگیرد و به ساززنی بپردازد.

اواخر سال 1958وان حوی ژان نوازنده مشهور سازهای ملی چین با همکاری استادان کارخانه آلات موسیقی، موفق به تحقیق و ساخت نسل اول لیو چین تیپ جدید یعنی لیو چین سه تار شد.

پرده بندی یا دستان بندی آن از 7 تا به 24 افزایش یافت و کیفیت صوت نیز روشن‌تر و صاف‌تر شد. به دنبال آن، در سال‌های دهه 70 میلادی نسل دوم لیوچین جدید یعنی لیوچین چهار تار صدای زیر ابداع شد.

تغییر عمده در ساز مزبور استفاده از ساقه بامبو به جای ساقه گیاه و استفاده از سیم فولادی به جای سیم الیاف ابریشمی بود که با این تغییر کارکردهای لیو چین از هر حیث به مراتب بهتر شد.

بعد از این تغییرات، ساز لیو چین که به مدت بیش از 200سال به عنوان ساز همراه کاربرد داشت، خود را به عنوان ساز تکنوازی معرفی کرد.

امروزه لیو چین در نمایش‌های موسیقایی چین کاربردهای فراوانی دارد. در ارکستر ملی، نوازنگان با لیو چین که ازگروه آلات موسیقی سیمی صدای زیر و دارای تاثیر ویژه صوتی است، ریتم‌های اصلی بخش صدای زیر را اجرامی‌کنند و گاهی هم قطعات پر زوق و برق آهنگ را که نوازندگان بامهارت از پس آن بر‌می‌آیند، می‌نوازند.

همچنین لیو چین تاثیرات صوتی کاندولین (نوعی ساز غربی) را دارد و در هماهنگی با ارکستر سمفونیک خیلی توجه مخاطبان را جلب می‌کند.