در خبر آمده است که این دارو با فرمولاسیون جدیدی که تاکنون نمونه مشابه آن وجود نداشته، ساخته شده و توانایی نابودی تمامی سلول‌های سرطانی بدخیم را دارد و از جمله روی سرطان‌های بدخیم سینه، استخوان، کبد، کلیه و B.K کشت سلولی موفق انجام شده است.
خبر آن قدر خوب و شادی‌بخش است که می‌تواند طی مراسمی توسط رئیس‌جمهور به تمام جهانیان اعلام شود، اما چرا خبری به این مهمی توسط گروه دانشگاه خبرگزاری فارس تولید و منتشر شده و برای اعلام آن مراسم یا نشست خاصی برگزار نشده است؟
وقتی یک پژوهشگر و مخترع می‌تواند یک دارو را کشف کند چرا نباید درباره توانمندی‌های سایر پژوهشگران و مخترعان کشور برای کشف سایر داروها حساب باز کرد؟
به هیچ وجه قصد زیر سؤال بردن این دستاورد علمی را نداریم اما مراجعه به حافظه و آرشیو خبرهای رسانه‌های کشور نشان می‌دهد تاکنون چندین بار خبرهای مشابهی مانند کشف داروی درمان قطعی ایدز، سرطان، آرتروز، آسم، دیابت و سایر بیماری‌ها در ایران منتشر شده و مخاطبان هم هورا سرداده‌اند اما هنگامی که سراغی از این دارو در بازار گرفته‌اند خبری از آن نبوده است. دلیل این امر این است که بسیاری از این پژوهش‌ها اساسا در مرحله پژوهش و آزمایش قرار دارد و هنوز در مرحله بالینی به اثبات نرسیده و مجوز مراجع قانونی کشور را کسب نکرده است.
عجله در اطلاع‌رسانی درباره چنین تحقیقاتی بیشتر از سر حسن‌نیت و به‌منظور جلب توجه مسئولان وزارتخانه‌های ذی ربط برای کسب حمایت‌های مادی و معنوی آنها و به اتمام رساندن فازهای بعدی این تحقیقات است. با این وجود رسانه‌هایی که چنین اخباری را منتشر می‌کنند باید نسبت به تبعات احتمالی و آثار و پیامدهای منفی اینگونه خبرها بر ذهن و روان مخاطبان هوشمندی به خرج دهند.
در دنیای خبرهای علمی، دسته‌ای از خبرها وجود دارند که از آنها به‌عنوان شبه‌علم نام برده می‌شود. اخبار شبه‌علمی، موارد نقض خود را درون خود دارند. اینگونه خبرها عمدتا آن قدر بزرگ، دامنه دار و دارای دربرگیری و فراوانی هستند که مخاطب در صحت آن شکی به دل راه نمی‌دهد؛ مثلا در خبرهای کشف داروی درمان دردهای بی‌درمان، نشانه‌هایی هست که مخاطب هوشیار می‌تواند به آنها توجه کند، مانند اینکه چطور یک محقق توانسته بدون کمک گرفتن از تیم‌های ورزیده و متخصص پزشکی، به کشف یک دارو آن هم داروی گیاهی که قابلیت درمان انواع و اقسام بیماری‌ها را دارد نایل شود؟ آیا اساسا چنین تحقیقاتی کاری فردی و شخصی است یا تیمی و گروهی؟ آیا محل اعلام کشف دارو یا دستاورد پزشکی یا علمی، دارای تجهیزات، آزمایشگاه‌ها و پژوهشگاه‌های تخصصی برای رد یا اثبات اثرات این دارو‌هاست؟
از همه اینها گذشته در دنیای پیشرفته به‌رغم ساخت داروهای ویژه برای درمان بیماری‌های صعب‌العلاج و ثبت پتنت‌های بین‌المللی، اجازه تولید و توزیع آن در جامعه تا سال‌ها داده نمی‌شود تا اثرات بالینی و پیامدهای احتمالی آن در گستره‌ای قابل‌قبول مشخص شود. این دوره زمانی معمولا بین 3 تا 5سال طول می‌کشد. تازه آن وقت درباره این داروها اطلاع رسانی می‌شود و در اختیار بیماران قرار می‌گیرد. اما در ایران به محض آزمایش یک دارو روی یک گوساله یا موش و در حالی که تحقیقات مربوطه در فاز اول یا دوم است، خبر این موفقیت بزرگ علمی به رسانه‌ها داده می‌شود و انتظار و توقع عمومی برای درمان این بیماری‌ها در مردم ایجاد می‌شود.
باور کنید بعد از انتشار بسیاری از خبرهای ابداع روش‌های درمان یا کشف داروها و شیوه‌های بهبود بیماری‌ها، بسیاری از بیماران به رسانه‌ها زنگ می‌زنند تا به هر طریق ممکن بیمارستان یا درمانگاهی که این درمان‌ها را انجام می‌دهند به آنها معرفی کنیم و ما خبرنگاران نیز اغلب پاسخ‌های منفی به این بیماران می‌دهیم و شرمنده می‌شویم.
