با شهر بیشتر دوست باشیم

او در گفت‌وگو با دوچرخه، یکی از دلایل علاقه‌مند شدنش به این ورزش را این طور توصیف می‌کند که پارکور می‌گوید هر حرکتی را که می‌توانی انجام بدهی برای خودت نگه‌دار و دنبال ثابت کردن توانایی انجام آن نباش. حرف‌های این ورزشکار حرفه‌ای را بخوانید.

 چرا ورزش پارکور را انتخاب کردید؟
من از بچگی ورزش های مختلفی را امتحان کرده‌ام. اوایلِ دبیرستان بودم که فهمیدم پارکور همان چیزی است که همیشه دنبالش بوده‌ام؛ به این دلیل که کسی یا قانونی به تو نمی‌گوید چه کار باید بکنی یا نکنی.

پس در پارکور نوعی بی قانونی حاکم است؟
نه، این طور نیست. حرکات را خودت با توجه به فلسفه اش، که می‌گوید باید با توجه به توانایی‌های بدنی‌ات، مانع‌ها را به کاراترین و نرم ترین حالت ممکن مثل جریان آب رد کنی، تعیین می‌کنی.

آیا این ورزش درجه بندی دارد؟
خیر، یکی از ویژگی های این ورزش این است که هر کس باید در حد توانایی‌های خودش باشد و کسی نباید بگوید که شما باید عین او حرکات را انجام بدهید. البته می‌شود یک عده که تجربه بیشتری دارند، به عنوان مربی تجربه‌شان را به بقیه منتقل کنند؛ ولی آن چیزی که مثلاً در ورزش های رزمی دیده می‌شود، اصلاً نباید در پارکور وجود داشته باشد.

خیلی‌ها این ورزش را خطرناک می‌دانند. آیا همین‌طور است؟
نه، پارکور خطرناک نیست، ولی انجام دادن حرکات احمقانه و بدون فکر و بدون آمادگی جسمانی خطرناک است. متأسفانه خیلی‌ها پارکور را انجام همان حرکات احمقانه می‌دانند، در صورتی که پارکور درباره‌ آمادگی جسمی و ذهنی بالا و لذت‌بردن از مانع‌های عادی در محیط پیرامون است. سال‌هاست که در کشورهای اروپایی کسی دیگر از ارتفاع پنج، شش متری نمی‌پرد. پارکور می‌گوید که قوی باش برای این که مفید باشی و اگر آدم‌ها دنبال این باشند که چه کسی از ارتفاع بیشتری می‌پرد، دیگر این ورزش سالم نخواهد بود.

چرا این ورزش مسابقه ندارد؟
اصلاً یکی از دلایلی که من به پارکور علاقه مند شدم همین بود. به خاطر این که پارکور می‌گوید هر کاری که می‌توانی انجامش بدهی برای خودت نگهش دار و اصلاً دنبال این نباش که به بقیه ثابت کنی می توانی این کار را انجام دهی. دلیل دیگر این‌که ورزشکارها برای مسابقه‌ها تحت فشار زیادی قرار می‌گیرند تا آماده شوند. همین باعث می‌شود در دراز مدت آسیب ببینند، که این هم با پارکور همخوانی ندارد.

این ورزش به گونه‌ای ورزش شهری است. انگار آدم‌ها در فضای محدود دنبال رهایی می‌گردند. نظر شما چیست؟
بله، این ورزش کاملاً ورزشی شهری است. البته الان در طبیعت، مثل کوه و ساحل هم تمرین می کنند. ولی به نظر من برخلاف سؤال شما، به علت محدودیت در شهر به وجود نیامده‌است. اتفاقاً محیط شهری اصلاً محدود نیست. پارکور به علت یکنواختی و تکراری شدن هر روزه مسیرها در محیط‌های شهری و معماری شهرها به وجود آمده. شیوه دیگری از حرکت در محیط خشک و خط کشی شده شهری است.

اگر کسی ژیمناستیک کار نکرده باشد، شروع این ورزش برایش سخت است یا نه؟
نه! ربطی به ژیمناستیک ندارد. مسلماً هر ورزشی که به آمادگی جسمی کمک می کند باعث می‌شود توانمندی آدم بالا برود و بتواند راحت تر پارکور کار کند؛ ولی اصلاً لازم نیست که برای پارکور، ژیمناست‌کار باشید! البته اگر منظورتان چرخش‌هایی است که توی فیلم‌ها و ویدئوها می‌بینید، آن یک بخش تکامل یافته از پارکور به اسم دوی آزاد است که می‌گوید به جای کارا بودن حرکات پارکور، باید زیبا حرکت کرد و برای همین از حرکات ژیمناستیک هم استفاده می کنند.

سازمان تربیت بدنی هم پارکور و دوی آزاد را به رسمیت می‌شناسد؟ مشکلی دراین‌باره داشته‌اید یا خیر؟
پارکور با توجه به فلسفه اش و ویژگی‌هایش نمی‌تواند یک ورزش فدراسیونی باشد، چون که مسابقه ندارد، تیم ملی ندارد و ... و هیچ کجای دنیا هم یک نهاد دولتی متولی این ورزش نیست و اصلاً خنده دار است اگر باشد! یک انجمن متشکل از بهترین کسانی که پارکور می‌کنند و دونده‌های آزاد هستند به عنوان فدراسیون جهانی پارکور و دوی آزاد وجود دارد که گروه ما، «رها» به عنوان نماینده‌ آنها در ایران فعالیت می‌کند. البته در ایران، در فدراسیون آمادگی جسمانی یک کمیته هم برای پارکور در نظر گرفته‌شده است.

چرا نوجوانان این همه به این ورزش علاقه دارند؟
این که محیط یکنواخت شهری را تبدیل به یک جای جذاب کنید، آن هم فقط با توجه به توانایی‌های جسمی و ذهنی،طبیعی است که جذاب است. این‌که روند حرکت و زندگی کردن یکنواخت را به شوخی بگیرید،جذاب است؛ به نظر شما جذاب نیست...؟

***

شاید همه ما در زندگی، در دوران کودکی و نوجوانی تجربه پارکور را داشته‌ایم، اما اسمش را بلد نبوده‌ایم. شما چه فکر می‌کنید؟