البته نه به خاطر شکستی که تیم باشگاهی او از منچستریونایتد خورد، بلکه به خاطر داستان پیراهن این بازیکن. در پایان مسابقه مورتی پیراهن خود را با کریستیانو رونالدو، مهاجم نامدار پرتغالی آن روزهای باشگاه منچستریونایتد تعویض کرد، ولی این پیراهن در مدت زمان کوتاهی ناپدید شد. مورتی می‌گوید:«پس از مسابقه برای دوش گرفتن رفتم و زمانی که برگشتم، پیراهن نبود. من فهرستی از کسانی که به آنها شک داشتم برای خودم تهیه کردم.»
هم تیمی‌های مورتی خیلی جست‌وجو کردند تا پیراهن گم شده را بیابند اما «کوین دویل»، مهاجم تیم به او گفت:« ممکن است پیراهنت چند روز بعد در اینترنت به فروش برسد.» چند ساعت بعد دویل ایرلندی پیراهن گم‌شده را از زیر پیراهنش درآورد و به کاپیتان داد تا مشخص شود این تنها یک شوخی با مورتی بوده است.
در 50 سال اخیر تعویض پیراهن بین بازیکنان پس از مسابقات فوتبال به یک رسم نانوشته تبدیل شده است.
در 2 می سال 1962 باشگاه بنفیکا دومین جام اروپایی خود را با شکست 5 بر3 رئال مادرید در ورزشگاه المپیک شهر آمستردام هلند به دست آورد. اوزه بیوی جوان دو گل از پنج گل تیم بنفیکا را به ثمر رساند. پس از مسابقه هواداران به سمت اوزه بیو هجوم آوردند. اوزه بیو می گوید:« در آن لحظه تنها به این فکر می‌کردم که پیراهن آلفردو دی استفانو را که در اختیار داشتم، کسی نبرد.»
در 24 ژانویه دوتیم اسکاربروس و چلسی در جام حذفی انگلیس مقابل هم قرار گرفتند و دروازه‌بان‌های دو تیم پیراهن‌های خود را عوض کردند. کارلو کودچینی قبل از تعویض پیراهن، روی آن برای دروازه بان حریف نوشت:
« در باقی‌مانده فصل برایت آرزوی موفقیت می‌کنم.» البته جالب این‌جاست که مادر واکر، دروازه بان اسکاربروس این پیراهن گل‌آلود را در ماشین لباس‌شویی انداخت و نوشته‌های روی پیراهن پاک شد. واکر هر چند ناراحت شد، ولی مادرش گناهی نداشت. مادر واکر با خنده می گوید:« من حتی به این فکر افتادم که نامه ای به کارلو بنویسم و از او بخواهم پیراهن امضا شده دیگری برای پسرم بفرستد.»
فوتبال امریکای شمالی شاید بیش از همه جا شاهد تعویض پیراهن بین بازیکنان باشد. در سال 1975 تا 1977 بازیکنان زیادی دوست داشتند پیراهن خود را با پله برزیلی تعویض کنند. در اصل پله جذاب ترین فرد داخل زمین مسابقه بود. این را گوردن برولی، یکی از مربیان می گوید. او می گوید: «گاهی اوقات 25 تا 30 پیراهن در هر مسابقه داشتیم. در غیر این صورت زنده از ورزشگاه خارج نمی شدیم.»
برخی از بازیکنان با جمع آوری این پیراهن ها علاوه بر حفظ خاطرات، کلکسیون خوبی فراهم کرده‌اند.جف آگوس امریکایی یکی از این بازیکنان است. او طی 14 سال فوتبال حرفه‌ای خود بیش از 400 پیراهن فوتبال را نگهداری کرده است.
مارکو اچه وری بولیویایی نیز معتقد است تعویض پیراهن بین بازیکنان تنها یک احترام متقابل است.
