در این بین برخی از این دیدگاه‌ها انتقاداتی را به این طرح وارد دانستند که عمدتاً بر این 4 محور استوار است: اول این‌که هزینه اجرای چنین طرح‌هایی گران است و اصولاً جزو طرح‌های لوکس محسوب می‌شود. دوم، با توجه به محدودیت بودجه عمرانی شهرداری، این نهاد باید به کارهای زیربنایی بپردازد. دیگر این‌که سایر مسایل و مشکلات مردم حل نشده مانده و باید به آنها پرداخت و آخر هم این‌که از نظر طراحی و اجرا با توجه به تفاوت بافت شهری در طول مسیر 18 کیلومتری خیابان ولی‌عصر، استفاده از مصالح یکسان توجیه کارشناسی ندارد.
اگر به جایگاه پیاده‌رو در شهرها نگاهی بیندازیم، پی می‌بریم که شهرهای ما از دیرباز مقیاس انسانی داشته و گواه آن هم وجود پیاده‌روهایی با پهنای مناسب در مرکز شهر است. در حالی که مسئولین شهری در دهه گذشته برای برون‌رفت از مشکلات جابه‌جایی و تردد اتومبیل در شهر تهران با توجه به محدودیت اعتبار هزینه تملک و اجرا، تمام توان خود را معطوف به گسترش شبکه حمل و نقل با اولویت اتومبیل آن هم از نوع شخصی‌اش قرار دادند و در این بین حقوق عابرین پیاده و به‌ویژه افراد سالخورده، کودکان، معلولان و ناتوانان جسمی را گاه نادیده گرفتند.
اقدام اخیر (رسیدگی به پیاده‌روها) نیز با توجه به سابقه این موضوع در شهرداری تهران و مطالعات وسیعی که تحت عنوان مطالعات «طرح جامع پیاده» در شهر تهران توسط مشاوران سازمان زیباسازی از سال 1373 انجام گرفته بود، با تأخیر صورت گرفت و این سند باید زودتر از این در دستور کار مدیریت شهری قرار می‌گرفت.
در حال حاضر نگهداری و بهسازی پیاده‌روها متولی سازمانی مشخصی در شهرداری‌ها از جمله شهرداری تهران ندارد ولی امید می‌رود در دوره جدید مدیریت شهرداری پرداختن به مقوله عابر پیاده تنها به بهسازی چند پیاده‌رو مهم و پر تردد بسنده و ختم نشود. نباید فراموش کرد که شهر تهران تاکنون امکانات اولیه برای عبور و مرور ایمن و راحت برای عابران پیاده ندارد و موضوع عبور و مرور عابر پیاده نیز نه‌تنها از نظر فیزیکی و کالبدی دارای اهمیت است، بلکه باید به ابعاد فرهنگی- اجتماعی آن نیز توجه کرد.
* کارشناس شهرسازی
