ترکیب نانوذرات با آرسنیک برای ساخت داروی ضدسرطان

و می‌توان با کپسوله‌کردن این مواد درون نانوذرات ساخته‌شده از لیپیدها، کاربرد آنها را در این مورد تا حد زیادی افزایش داد.
به گزارش ستاد ویژه توسعه فناوری نانواین نانوذرات برای رهاسازی بار دارویی درون خود به سلول‌های تومور‌ مورد نظر، طراحی شده‌اند. این مسئله یکی از یافته‌های دکتر توماس اهالوران و همکارانش در دانشگاه نورث‌وسترن است. این گروه تحقیقاتی تنها گروهی نیست که در زمینه کپسوله‌کردن تری‌اکسید آرسنیک درون نانوذرات مبتنی بر لیپید فعالیت می‌کند، اما باید گفت آنها اولین گروهی هستند که روش جدیدی برای قراردادن مقدار زیادی از این داروی ضدسرطان در این نانوذرات و همچنین حفظ آن در درون آنها تا رسیدن به محل تومور مورد نظر، ارائه داده‌اند.
کلید توسعه و تولید ترکیبی پایدار از این نانوذرات توسط این تیم یافت شد، آنها ابتدا نانوذرات را با نمک‌های فلزی از قبیل استات نیکل، استات کبالت، استات مس یا استات روی بارگذاری کرده و سپس تری‌اکسیدآرسنیک را به آنها اضافه می‌کردند.
 به محض ورود تری‌اکسید آرسنیک به این نانوذرات، ترکیب نامحلولی با یون‌های فلزی موجود در داخل نانوذره ایجاد می‌کنند.
این فرآیند باعث ایجاد اسید استیک می‌شود که به بیرون نانوذره منتقل می‌‌شود. خروج این مولکول‌ها نیز امکان ورود مقدار بیشتری تری‌اکسید آرسنیک را به داخل نانوذره، ایجاد می‌کند، در نتیجه مقدار داروهای فعال شده درون نانوذره هر چه بیشتر افزایش پیدا می‌کند.
محققان قادرند تا به کمک میکروسکوپ الکترونی عبوری (TEM) و آنالیزهای اشعه ایکس، جمع‌شدن این عامل‌های فعال ضدسرطانی را در درون نانوذره مشاهده کنند. محققان فهمیدند که این نانوذرات هنگامی که منجمد شده و در pH خنثی قرار می‌گیرند تا بیش از 6 ماه پایدارند. اما به‌محض این‌که در یک محیط اسیدی با pH پایین (شرایط درون سلول‌های تومور) قرار می‌گیرند، به سرعت ناپایدار شده و بار دارویی خود را رها می‌کنند. سرعت و مقدار رهاسازی دارو تا حد زیادی به فلز اولیه استفاده شده در کپسوله کردن تری‌اکسید آرسنیک وابسته است. محققان همچنین پی‌برده‌اند که هیچ‌یک از فلزات به‌کار رفته در این آزمایشات اثرات سمی از خود نشان نداده‌اند. اما فلزات خاصی ممکن است در حین ترکیب با تری‌اکسید آرسنیک اثرات سینرژیستیک (هم‌ نیروزادی) از خود نشان می‌دهند که برای بررسی این گونه اثرات به آزمایشات بیشتری احتیاج است.
در یکی از آزمایشات انجام شده برای تست کارایی این داروی کپسوله شده درون نانوذرات در از بین بردن سلول‌های سرطانی، محققان دریافتند که برای کشتن همان میزان از سلول‌های سرطانی که هنگام استفاده از تری‌اکسید آرسنیک آزاد از بین می‌روند؛ باید این داروی کپسوله‌شده زمان بیشتری در معرض سلول‌هایی قرار گیرد، که در این مدت زمان طولانی هنوز اثرات سمیت تری‌اکسید آرسنیک وجود دارد.