هزینه‌هایی که در این ستون جای می‌گیرند شامل هزینه اقامت، هزینه ویزیت پزشکان، هزینه خدمات پرستاری، داروهای بخش، لوازم مصرفی بخش و حتی خدمات اورژانس است. بیمارانی که دفترچه بیمه درمانی دارند، هنگامی که در یکی از بیمارستان‌های دولتی کشور بستری می‌شوند علاوه بر فرانشیز باید برای پرداخت این هزینه‌ها نیز اقدام کنند.در مراجعه به بیمارستان‌های خصوصی، می‌توان انتظار داشت که برخی خدمات در فهرست بیمه‌ها نباشند اما در بیمارستان‌های دولتی دانشگاهی وجود این هزینه‌ها دور از انتظار است. مثلا در یک بیمارستان دولتی دانشگاهی چطور می‌توان انتظار داشت که
با2 ردیف هزینه اقامت‌روبه‌رو شوید که اولی را بیمه می‌پذیرد و دومی در ستون غیرقابل‌قبول بیمه جای می‌گیرد؟همین ماجرا برای ویزیت پزشک و لوازم مصرفی بخش و چند مورد دیگر هم تکرار شده است که تمامی هزینه این ستون باید از سوی بیماران پرداخت شود؛ این هزینه‌ها حتی شامل خدمات اورژانس هم می‌شود.
چرا دولتی‌ها
با توجه به اینکه به هر حال بخش درمان کشور سالانه بودجه قابل توجهی را از آن خود می‌کند و از سوی دیگر تحت پوشش بیمه‌های درمانی است طبیعی است که برای افرادی که صورت‌حساب در دست دارند این سؤال پیش بیاید که چرا این بیمارستان‌ها خدمات غیربیمه‌ای به بیماران ارائه می‌دهند؟ با توجه به اینکه تمامی خدمات درمانی مورد نیاز بیماران که از جمله اقدامات پزشکی پایه است و تحت پوشش بیمه‌هاست آیا بیمارستان‌ها اقدام به ارائه خدماتی می‌کنند که لازم و ضروری نیست و در فهرست بیمه‌های درمانی جایی ندارد؟
پرسش از بیمار
اگر بنا باشد خدمات ویژه‌ای به بیماران ارائه داده شود و بیمار ملزم شود که تمامی پول این دسته از خدمات را خارج از چارچوب بیمه درمانی‌اش پرداخت کند بهتر نیست در این مورد با او مشورت شود؟ هزینه بستری بر یک تخت بیمارستانی در یک اتاق عمومی چرا باید در فهرست خدماتی باشد که بیمه‌ها حاضر به پرداخت هزینه‌اش نیستند؟
بیمارستان هیأت امنایی
وقتی بنا شد بیمارستان‌های کشور به شکل هیات امنایی اداره شوند و این طرح در برخی بیمارستان‌ها اجرا شد بیم آن می‌رفت که با خودگردان شدن مراکز درمانی، سود و زیان در این مراکز در اولویت قرار گیرد به این ترتیب که هیات امنا باید شرایطی را ایجاد می‌کرد که ممکن بود به ضرر افرادی تمام شود که توانایی پرداخت هزینه‌های سنگین درمانی را نداشته باشند.انتظار منتقدان طرح خودگردانی و هیات امنایی شدن بیمارستان‌ها این بود که به هر حال می‌بایست درمان رایگان و یا درمان با هزینه اندک برای آن دسته از افرادی که توانایی پرداخت هزینه‌های سرسام آور درمانی را ندارند وجود داشته باشد.
از این منظر بیمارستان‌های دانشگاهی و دولتی، مراکز درمانی هستند که معمولا افرادی که توانایی پرداخت هزینه درمان در بخش خصوصی را ندارند به آنجا مراجعه می‌کنند اما اگر بنا باشد که در این بیمارستان‌ها هم بیماران با هزینه‌هایی روبه‌رو شوند که غیرقابل‌قبول بیمه باشد امر درمان بیش از پیش مختل می‌شود.نایب رئیس کمیسیون بهداشت مجلس پیش از این گفته بود: هزینه‌های درمان، هرسال تعداد بیشتری را فقیر می‌کند و اکنون سالانه 5 درصد جمعیت کشور یعنی بیش از 5/3 میلیون نفر بر اثر پرداخت هزینه‌های درمان برای همیشه به زیر خط فقر می‌روند و مجبورند برای تأمین این هزینه‌ها وسایل زندگی خود را هم بفروشند.
انوشیروان محسنی بندپی در گفت‌و‌گو با فارس، افزوده بود: در قانون برنامه توسعه چهارم، دولت موظف شده بود تعداد افرادی که بر اثر هزینه‌های درمانی برای همیشه به زیر خط فقر می‌روند را از 3 درصد زمان شروع برنامه به زیر یک درصد برساند اما اکنون نه تنها این جمعیت کاهش نیافته بلکه افزایش هم یافته و اکنون سالانه بین 5 تا 6 درصد جمعیت کشور بر اثر پرداخت هزینه‌های گزاف درمان برای همیشه به زیر خط فقر می‌روند.
