مراحل پایانی جام حذفی که حساس‌ترین مراحل آن هم هست، طبق معمول سالیان قبل پس از پایان لیگ برتر برگزار می‌شود؛ در روزهایی که اکثر تیم‌ها از انرژی و انگیزه، خالی شده‌اند. بازی پرسپولیس و سپاهان هم در چنین شرایطی برگزار شد. بر خلاف میزبان که برای جبران ناکامی لیگ به فتح جام حذفی فکر می‌کند، سپاهان پس از قهرمانی لیگ و رسیدن به جمع 8 تیم پایانی آسیا که توان زیادی از این تیم گرفت، انگیزه‌ای برای این بازی نداشت. سپاهان در شرایطی به میدان رفت که وضعیت قلعه‌نویی روی نیمکت این تیم مبهم است و اکثر ستاره‌های این تیم به فکر انتخاب تیم فصل آینده و بر سر دوراهی رفتن و ماندن هستند.
طبیعی است که در این وضعیت بدنی و ذهنی، نمی‌توان از آنها انتظار نمایش فوق العاده‌ای داشت. امیر قلعه‌نویی که معمولا بعد از شکست، کم حوصله است، پس از ضربات پنالتی لبخند می‌زد و همین کافی است تا ثابت کند سپاهانی‌ها به جای بازی در نیمه نهایی، ترجیح می‌دادند هر‌چه زودتر به تعطیلات بروند. حتی پرسپولیسی‌ها هم که انگیزه زیادی برای این بازی داشتند، پس از یک فصل سخت، از نظر بدنی در شرایط مناسبی نبودند و همین، روی عملکرد آنها تاثیر گذاشته بود. این برنامه‌ریزی، شأن جام حذفی را تا حد یک جام جبرانی پایین می‌آورد. یعنی تیم‌هایی که در لیگ موفق بوده‌اند و سهمیه گرفته‌اند، این جام را جدی نمی‌گیرند و این تنها، جامی جبرانی برای تیم‌هایی است که می‌خواهند ناکامی لیگ را فراموش کنند. در این وضعیت، انتظار فوتبالی دیدنی از تیم‌های خسته و گاهی بی‌انگیزه، انتظاری بیهوده است.
