خواباندن به روی شکم، عملکرد تنفسی نوزادان کم وزن را بهبود می‌بخشد

به گزارش خبرگزاری ایسنا، سالانه 30 میلیون نوزاد کم وزن متولد می‌شوند (23 درصد تمام تولدها) که این وزن کم، عامل 60 تا 80 درصد مرگ و میر و نیز ابتلا به مشکلاتی نظیر سندروم دیسترس تنفسی در این نوزادان است. در سندروم دیسترس تنفسی، نوزاد نیازمند تهویه مکانیکی است و در تهویه مکانیکی با حجم تهویه بالا، صدمات ریوی وسیع ایجاد می‌شود. بدین سبب جهت افزایش اکسیژناسیون و محدود کردن صدمات ریوی، قرار دادن آن‌ها در وضعیتی که اکسیژن رسانی را به حداکثر برساند، می‌تواند یکی از روش‌های کاهش مرگ و میر باشد.

اقدس سعادتی، کارشناس ارشد پرستاری و عضو هیات علمی دانشکده پرستاری نیشابور پژوهشی را با هدف بررسی مقایسه‌ای اثرات وضعیت‌های خوابیده به شکم و خوابیده به پشت بر غلظت اکسیژن خون نوزادان کم وزن تحت تهویه مکانیکی انجام داده است.

این پژوهش به صورت تجربی بر روی نوزادان کم وزن تحت تهویه مکانیکی بستری در بخش مراقبت‌های ویژه نوزادان بیمارستان انجام شد. تعداد 40 نوزاد کم وزن تحت تهویه مکانیکی SIMV به طور تصادفی انتخاب شده و ابتدا به مدت دو ساعت در وضعیت خوابیده به پشت و سپس دو ساعت خوابیده به شکم قرار گرفتند و گازهای خون شریانی هر نوزاد در وضعیت‌های مورد نظر کنترل شد. در نهایت تاثیرات دو وضعیت بر غلظت اکسیژن خون شریانی مورد مقایسه قرار گرفت. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و تی زوجی و نرم‌افزار SPSS 11.5 تجزیه و تحلیل شد.

در این مطالعه میانگین وزنی نوزادان 385.3±1603.1 گرم بود و بررسی این یافته‌ها نشان داد که متوسط اشباع اکسیژن شریانی در وضعیت خوابیده به پشت 87.65 و در وضعیت خوابیده به شکم 96.04است و این اختلاف معنادار بود.

نتایج حاصل از این مطالعه حاکی از آن است که در نوزادان کم وزن مبتلا به دیسترس تنفسی که تحت تهویه مکانیکی قرار دارند، وضعیت خوابیده به شکم باعث افزایش درصد اشباع اکسیژن شریانی و در نهایت ونتیلاسیون نوزاد می‌شود.