10 سال از آغاز جنگ آمریکا در افغانستان می‌گذرد و سیاستمداران آمریکایی در آستانه انتخابات ریاست‌جمهوری به مردمشان وعده می‌دهند که این جنگ رو به پایان است. برای اینکه نشان دهند به وعده خود عمل می‌کنند، برنامه‌ای هم برای خروج چند هزار نظامی از افغانستان اعلام کرده‌اند و در پاسخ به کسانی که می‌پرسند افغانستان با گذشته چه فرقی کرده؟ می‌گویند ما که قرار نبوده افغانستان را به سوئیس تبدیل کنیم، بقیه کار با خود افغان‌ها.
اما این جنگ تمام نشده و قرار هم نیست به این زودی‌ها تمام شود زیرا:
خروج نظامیان آمریکا به معنای پایان جنگ این کشور در افغانستان نیست بلکه قرار است شکل جنگ فرق کند. ادامه حضور پرتعداد نظامیان در جبهه جنگ، تلفات جانی و بار مالی سنگینی برای آمریکا دارد. این جنگ ماهانه 10 میلیارد دلار هزینه برای آمریکا دارد و آمریکا با تغییر شیوه‌هایش در این جنگ به آن ادامه می‌دهد؛ استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین و روبات‌های هوشمند خنثی‌سازی بمب، بخشی از این تغییر شیوه است.
آمریکا به هیچ کدام از اهدافش در این جنگ نرسیده؛طالبان هر روز حمله می‌کند، ارتش افغانستان هنوز قابلیت‌های کافی نیافته و دستاورد عینی برای آمریکا در این جنگ حاصل نشده‌است، پس دلیلی برای پایان دادن به آن وجود ندارد.
آمریکا در روزهای اخیر صحبت از توافقنامه امنیتی و راهبردی با افغانستان می‌کند. آشکارترین نمود این توافقنامه امنیتی احداث پایگاه نظامی دائمی است که این یعنی آمریکا به حضور درازمدت در افغانستان فکر می‌کند.
خروج نظامیان آمریکا از افغانستان یک بحث انتخاباتی است و بعد از انتخابات همه‌چیز عوض می‌شود.
آمریکا به جنگ در خارج از خاک خود عادت کرده و همواره باید جنگی وجود داشته‌باشد. جنگ لیبی با توجه به حضور قدرت‌های سلطه‌طلب سنتی مانند فرانسه، جنگ آمریکا تلقی نمی‌شود، اما جنگ افغانستان جنگ آمریکاست.
پاکستان اکنون در کانون توجه آمریکا قرار گرفته و برای کنترل اوضاع در پاکستان باید جنگ افغانستان را ادامه دهد.
نه طالبان از بین رفته و نه القاعده. درست است که در حملات موشکی اخیر عده زیادی از رهبران و فرماندهان آنها کشته شده‌اند اما هنوز طالبان و القاعده به‌عنوان 2سازمان نظامی فعال هستند؛ بنابراین نمی‌توان پایگاه اصلی آنها یعنی افغانستان را ترک کرد.
