به گزارش خبرگزاری مهر، هر دو این قمرها از بقایای شبه سیاره‌ای به اندازه مریخ هستند که در دوران شکل گیری زمین با آن برخورد کرده‌اند. در حالی که نظریه سنتی بیان می‌کند که ماه جوان هر نوع جرم و ذره دیگری را به فضای میان ستاره‌ای پرتاب می‌کرده است، نظریه جدید بر این اساس است که یکی از این اجرام نجات پیدا کرده و در نقطه گرانشی پایداری در سیستم زمین-ماه متوقف شده است.
چندین نوع از این نقطه‌های لاگرانژی وجود دارند اما دو نوع از پایدارترین آنها در مدار ماه و در موقعیت 60 درجه قرار گرفته‌اند. نشانه‌های وجود این "ماه دیگر" در دوگانگی مرموز میان بخش مرئی و نامرئی و دور افتاده ماه زمین نهفته است.
به گفته محققان دانشگاه کالیفرنیا بخش مرئی ماه تحت پوشش لایه‌های گدازه‌ای پستی قرار گرفته در حالی که بخش دور افتاده ماه از ارتفاعات پوشیده شده است. اما نکته متناقض در بخش‌های عمیق‌تر ماه نهفته است. پوسته بخش دورافتاده ماه نسبت به بخش مرئی ماه 50 کیلومتر ضخیم‌تر است، همچنین بخش مرئی ماه از مقادیر بیشتری از پتاسیم و عناصر نادر زمینی و فسفر برخوردار است. مدل‌های شکل گیری پوسته نشان می‌دهند که این عناصر بر روی آخرین بقایای گدازه‌های زیر سطحی شکل گرفته‌اند تا با خنک شدن ماه منجمد شوند.
به گفته محققان عاملی وجود دارد که جامد سازی این لایه از عناصر در یکی از وجه‌های ماه ،و پس از اینکه تمامی پوسته کاملا جامد شده را متوقف ساخته است و ممکن‌ترین پیشنهاد برای شناسایی این عامل می‌تواند یک برخورد کیهانی باشد. در واقع این برخورد تنها در یک سوی ماه رخ داده و باعث ایجاد عدم تقارن شده است.
محققان با شبیه سازی رایانه‌ای نشان دادند حالت کنونی ماه را می‌توان به کمک برخورد قمر دیگری که یک-سیُم جرم ماه کنونی و یا قطری برابر هزار کیلومتر را داشته توضیح داد. احتمال می‌رود چنین قمری در یک نقطه لاگرانژی به اندازه‌ای خود را حفظ کرده که ماه به مرحله جامد شدن رسیده، اما لایه عناصر ماه هنوز در حالت مایع قرار داشته است.
در این میان نیروهای کششی زمین منجر به حرکت دادن هر دو ماه شده و زمانی که هر دو ماه به یک سوم فاصله کنونی زمین تا ماه رسیده‌اند، گرانش خورشید بر روی حرکت‌های مداری آنها تاثیر گذاشته است. به این شکل دو ماه با یکدیگر برخورد کرده‌اند اما از آنجایی که این دو در مدار یکسان بوده‌اند سرعت این برخورد نسبتا پایین بوده است.
در ساعت‌های پس از برخورد، نیروی گرانش برخورد کننده را به لایه‌ای باریک تبدیل کرده که بر روی پوسته ماه پراکنده شده است و این رویداد منجر به فشرده شدن لایه مایع عناصر به نیمه دیگر ماه شده است. به گفته محققان این نظریه می‌تواند توضیحی برای دوگانگی ماه به شمار رود.
ماموریت آینده ناسا که قرار است طی آن با استفاده از محاسبات دقیق نیروی گرانشی بخش‌های داخلی ماه مورد مطالعه قرار گیرند می‌تواند در کشف رویدادهایی که میلیاردها سال قبل در کره ماه رخ داده را تعیین کند.
