ترافیکی که قبل از عملیات اجرایی این پروژه صبحگاهی و شامگاهی بود، حالا دائمی شده و این بزرگراه به‌جز در ساعاتی از بامداد، همیشه شاهد ازدحام خودروهاست.محله‌های قیطریه، رستم آباد، دیباجی، نوبنیاد، ازگل، اقدسیه و الهیه تحت‌تأثیر مستقیم ترافیک دائمی بزرگراه صدر قرار دارند. اما این مشکل تنها در این پروژه ایجاد نشده است. تردیدی نیست که هر فعالیت عمرانی در سطح شهر که باعث ایجاد مزیت‌های نسبی در مناطق مختلف می‌شود، در مرحله اجرا، مشکلاتی را به همراه خواهد داشت.
نکته‌ای که می‌تواند امیدبخش باشد، مزیت‌های نسبی‌ای است که پس از اجرای طرح در منطقه به‌وجود می‌آید یا شهرداری درصدد ایجاد آن برخواهد آمد. به‌عنوان نمونه، تونل رسالت باعث شد تا یک گالری ویژه با عنوان گالری نظامی گنجوی در محدوده یوسف‌آباد احداث شود یا با ساخت تونل توحید علاوه بر کاهش ترافیک سنگین و دائمی میدان توحید، حمل‌ونقل عمومی گسترش یافت و خطوط تندرو موجب ساماندهی سفرهای شهری در این منطقه شد.
بنابراین می‌توان انتظار داشت که علاوه بر تاثیر مستقیم احداث بزرگراه دوطبقه صدر که کاهش ترافیک است، آثار غیرمستقیمی نیز برای منطقه به‌وجودآید که از آن‌جمله می‌توان به ایجاد فضاهای سبز عمودی در حاشیه بزرگراه صدر پس از اجرای پروژه و نیز زیباسازی برخی مناطق و همچنین توسعه خطوط اتوبوس تندرو اشاره کرد. کما اینکه طرح خط 8 اتوبوس تندرو برای این منطقه از شهر درنظر گرفته شده است و با پایان احداث این بزرگراه در 20 ماه آینده اجرا می‌شود.
اما چرا به جای تعریض یا احداث تونل، دوطبقه‌سازی بزرگراه صدر مورد توجه قرار گرفته است.
بزرگراه صدر برای تعریض نیاز به بودجه‌ای بسیار زیاد داشت؛ بودجه‌ای که می‌شد به تعبیر حمزه شکیب رئیس کمیسیون عمران شورای شهر چندین پروژه بزرگ در شهر را با آن ساماندهی کرد. فرض کنید قرار باشد شهرداری تمامی ساختمان‌های اطراف بزرگراه را به طول 7 کیلومتر خریدار کند. با حسابی سرانگشتی رقمی حیرت‌آور می‌بایست صرف رفع معارضان می‌شد. اما گزینه دیگر نیز تونل‌سازی کل پروژه بود. تونل نیایش در حدود 4 کیلومتر طول دارد. اگر حدود 7 کیلومتر تونل صدر زیر مسیر فعلی بزرگراه صدر احداث می‌شد تا به میدان نوبنیاد می‌رسید، در واقع در پروژه تونل نیایش و صدر بیش از 11 کیلومتر تونل می‌بایست احداث می‌شد. طول این تونل فرضی دقیقا به یک پنجم تونل مانش- بزرگ‌ترین تونل زیرزمینی جهان- می‌رسید. معضلات ناشی از ایستایی هوا در تونل 10 کیلومتری و عدم‌دسترسی‌های محلی در طول مسیر، در کنار هزینه سرسام‌آور احداث، ساخت چنین تونلی را غیرقابل توجیه می‌کند.
اما با این ترافیک چه می‌توان کرد؟
تردید نیست که با افزایش ظرفیت ناوگان تاکسیرانی در این منطقه، می‌توان شهروندان را به استفاده از آن ترغیب کرد و کاهش حضور خودروهای شخصی را موجب شد. شهروندان شمال‌شرق‌نشین نیز برای کاهش ساعات حضور در ترافیک از حمل‌ونقل عمومی استفاده می‌کنند مشروط به اینکه امکانات بیشتری در اختیارشان قرار گیرد.
