این کار بسیاری از پیشرفتهای بنیادی در درک حرکت روباتیک را نشان میدهد.
با بهبودسازوکارهای روباتیک، حالا میتوان روباتهایی طراحی کرد که در عملیاتهای نظامی خطرناک به کار گرفته میشوند، اندامهای مصنوعی برای انسانها ایجاد میکنند یا حتی به افرادی که از صندلیهای چرخدار استفاده میکنند کمک کنند تواناییهای پیادهروی را بازیابند.
جاناتان هورست، استادیار روباتیک و طراحی مکانیکی در OSU میگوید: محققان مدت زیادی است که بیشتر براساس آزمون و خطا، در حال کار روی قابلیتهای حرکتی روباتها هستند.
کار ما، تحلیل دینامیک اساسی سیستم مکانیکی است؛ اینکه چه رفتاری حقیقتا برای یک سیستم روباتیک مفروض امکانپذیر است. یک سنگ نمیتواند پرواز کند، اهمیت ندارد که چه نرمافزاری را برای آن بنویسید.
وی میافزاید: این یک پیشرفت مهم است و نشان میدهد چه چیزی حقیقتا کار خواهد کرد و چه چیزی کار نخواهد کرد قبل از اینکه حتی تلاش برای ساخت آن سیستم را شروع کنیم.
در حال حاضر، بیشتر کاربردهای روباتیک با ماشینهایی انجام میشود که در یک وضعیت دقیق یا کنترل شده کار میکنند؛ همانند برداشتن چیزی از یک خط مونتاژ، جوشکاری نقطهای یک خودرو به روشی دقیق و به تعداد هزاران بار در یک روز.
اما از لحاظ حرکت، هورست میگوید: انسانها و سایر حیوانات با استفاده از انرژی محدود میتوانند به آسانی در مناطق ناهموار حرکت کنند و با بالانس جذابی از عضلات و تاندونها (زردپیها) واکنش نشان دهند.
آنها روشهای مختلفی برای کار با نیروها دارند، از قبیل نگه داشتن یک چیزی در محل خود بهطور محکم، یا واکنش نشان دادن به تأثیرات خارجی مانند عمل ظریف و حساس نگه داشتن سطح قهوه در یک فنجان قهوه در طول یک رانندگی در مسیری پر از دست انداز.
وی عقیده دارد: اگر حرکت روباتیک بخواهد هدف ما را برآورده کند، باید انرژی کمتری مصرف نماید. ماشینهایی وجود دارند که میتوانند بدون هیچ گونه کنترل اکتیو و با استفاده از حداقل انرژی راه بروند، اما در برخورد با کوچکترین مانع و دست انداز، به زمین میافتند.
همچنین چون این روبات با این اهداف سازگار است، محققان OSU امیدوارند تا جایزه معروف به W را برنده شوند؛ جایزهای 200هزار دلاری که برای نخستین روباتی وعده داده شده که بتواند 10کیلومتر را ظرف مدت 10هزار ثانیه و از میان موانع و با استفاده از انرژی کمتری نسبت به انجام همان کار توسط انسان طی کند.
بخشی از تحقیق OSU در مورد مطالعاتی است که با همکارانی در انگلستان انجام میشود تا شترمرغها را برای مقایسه مستقیم با رفتار روبات بررسی کنند. حیواناتی نظیر شترمرغ قابلیت بزرگی در واکنش نشان دادن به اختلالات غیرمنتظره حین حرکت دارند و میتوانند نگرشهایی در روباتیک ایجاد کنند که این کار با ترکیب مدلهای فنر- جرم با عملگرهای کنترل نیرو انجام میشود. هورست اضافه میکند: در بلندمدت، دلیلی وجود ندارد که قادر به ساخت روباتهایی با قابلیت حرکتی عالی نباشیم.
واضح است که این میتواند برای برخی کاربردهای نظامی یا پلیسی در موقعیتهای بسیار خطرناک مفید باشد. اما من میتوانم چنین پیشرفتهای عالی در مورد اندامهای مصنوعی را ببینم که بسیار بهتر از فناوری موجود کار میکند یا حتی ایجاد پوشش محافظ خارجی فراهم شود که ممکن است برای افراد با قابلیت حرکتی محدود امکان پیادهروی دهد.
ساینسدیلی