برای کمک به رمزگشایی از توسعه‌شناختی انسان و نیل به مرزهای جدید در رباتیک، روانشناسان رشد دانشگاه میامی و دانشمندان کامپیوتر از دانشگاه کالیفرنیا در سن‌دیه‌گو، در حال مطالعه روی تعاملات بین کودک- مادر و تحقیق جهت پیاده‌سازی یافته‌های خود در مورد یک ربات پرستار کودک هستند که قادر به یادگیری مهارت‌های اجتماعی است.اولین مرحله از پروژه، بررسی تعاملات چهره به چهره بین مادر و کودک بود، تا معلوم شود ارتباطات اولیه چقدر قابل پیش‌بینی است و اینکه چه کودکانی نیاز به‌عمل تعمدانه دارند. یافته‌ها در شماره اخیر مجله شبکه‌های عصبی و در قالب تحقیقی تحت عنوان به‌کار‌گیری یادگیری ماشینی در مورد تعاملات کودک منتشر شده است.
دانشمندان 13 مادر و کودک یک تا 6ماهه را مورد بررسی قرار دادند، در حالی که آنها به‌صورت هفتگی در بازه‌های زمانی 5 دقیقه‌ای بازی می‌کردند. هر زوج مادر- کودک تقریبا 14 جلسه 5 دقیقه‌ای در هفته با هم بازی می‌کردند. جلسات آزمایشگاه به صورت فیلم ویدئویی ضبط شدند و محققان یک رویکرد میان‌رشته‌ای جهت درک رفتار آنها اتخاذ کردند.محققان دریافتند که در 6ماه اول زندگی، کودکان مهارت‌های مکالمه منظم و با ترتیب را پرورش می‌دهند که نخستین گام به سوی تعاملات انسانی پیچیده‌تر است.
دانیل مسینگر، پروفسور روانشناسی در دانشکده هنر و علوم و محقق اصلی این تحقیق توضیح می‌دهد: مطابق یافته‌های این تحقیق، کودکان و مادران یک الگو را در نقش خود می‌یابند و آن الگو پایدارتر و قابل پیش‌بینی براساس سن می‌شود.مسینگر می‌گوید: همین که کودکان بزرگ‌تر می‌شوند، الگویی را با مادران خود توسعه می‌دهند. وی می‌افزاید: هنگامی که کودک لبخند می‌زند، مادر لبخند می‌زند؛ آنگاه که کودک لبخندزدن را متوقف می‌کند و مادر هم همین کار را انجام می‌دهد، کودکان می‌آموزند که انتظار داشته باشند کسی به روشی خاص به آنها واکنش نشان خواهد داد. فاز بعدی پروژه، استفاده از یافته‌ها برای برنامه نویسی یک ربات پرستار کودک است که دارای مهارت‌های اجتماعی پایه و توانایی یادگیری تعاملات پیچیده‌تر باشد. نام این ربات Diego-San است. این ربات 3/1متر ارتفاع دارد و مدل‌سازی آن یک سال طول کشیده است. ساخت این ربات یک پروژه مشترک بین شرکت Kokoro Dreams و آزمایشگاه ادراک ماشینی در دانشگاه کالیفرنیا بود.
این ربات نیاز به این خواهد داشت که نگاه خود را از مردم به اشیا منتقل کند؛ درست براساس همان اصولی که کودکان در طول رشد و بازی خود به کار می‌گیرند. مسینگر می‌گوید: یک یافته مهم در اینجا این است که در مورد کودکان اگر آخرین کار را در مکالمه انجام دهند احتمال اینکه نگاهشان را منتقل کنند زیاد است. چیزی که اهمیت بیشتری دارد این است که یک کودک تا چه مدت به یک چیز نگاه می‌کند و نه اینکه به چه چیزی نگاه می‌کند.پاتول رولور، دانشجوی سال ششم در دپارتمان علوم رایانه در دانشگاه کالیفرنیا و همکار مولف در این تحقیق توضیح می‌دهد که این فرایند دوباره به نقطه اول می‌رسد.
کودکان به محققان می‌آموزند چگونه ربات را برنامه نویسی کنند و در آموزش ربات، محققان به فرایند توسعه رفتار انسان می‌نگرند.رولو می‌گوید: یک جنبه مشخص از این پروژه این است که ما پیشرفته‌ترین ابزارها را برای مطالعه رشد از جنبه رباتیک و روانشناسی رشد در اختیار داریم. از جنبه رباتیک ما یک ربات داریم که به صورت مکانیکی و تقریبی نماینده سیستم محرک انسان است و از جنبه روانشناسی رشد، ما یک تصویر ظریف و ضبط ویدئو داریم که جزئیات رفتار کودک را نشان می‌دهد . اثر متقابل این دو روش برای مطالعه فرایند رشد ما را به هیجان در آورده است.
ساینس دیلی
