به واقع کمدی سرگرم‌کننده زنان ونوسی، مردان مریخی اگرچه با محوریت بخشیدن به یک سه‌ضلعی عاشقانه( سعید، سیمین، مرجان) تا حدودی کلیشه‌ای به‌نظر می‌رسد اما برخی لحظات خوب درون فیلم، آن را از نمونه‌های نازل نیم دهه اخیر جدا ساخته و وجهی متعارف و قابل‌قبول را به آن می‌بخشد.
البته مطلب حاضر در تأیید این اثر سینمایی نیست بلکه با توجه به کمبودهایی که در سینمای کمدی ایران با محوریت بخشی به مسائل زناشویی احساس می‌شود، می‌توان قدم راست‌گفتار در سر و شکل بخشی به یک کمدی رومانس بالنسبه خط قرمزی را با وجود تمامی حفره‌های میانی درون فیلم از جمله بازی مکرر با کلیشه‌ها یعنی دعوای زن و مرد یا رقابت عجیب و غریب مرجان و سیمین برای جلب نظر سعید، مثبت ارزیابی کرد.
لحظه‌های کمدی فیلم با تأکید درست بر برخی ویژگی‌های زنانه و مردانه از جمله میل سیری ناپذیر بانوان در صحبت که حتی به جلوی درب آسانسور نیز می‌رسد و نیز علاقه بی‌حد و حصر مردان به داشتن بچه، قواعد سینما- سرگرمی را به درستی لحاظ می‌کند. یکی از مسائل مهم فیلم نیز در همین حرکت درست بر قواعد سرگرمی‌سازی رهگیری می‌شود و راست‌گفتار در پس برخی صحنه‌های حساب شده همچون سفر سیمین و دوستانش به خارج و اسکی در کوه‌های آلپ یا سکانس شادی و رقص در عروسی سعید و مرجان به ساختار کمیک اثرش سر و شکلی قابل پذیرش می‌دهد.
فیلم از منظر تیپ‌شناسی بر سه گونه رفتاری تمرکز داشته است. تیپ حمایت‌خواه(مرجان)، تیپ رابین‌هود(سعید) و تیپ فرمانده(سیمین). در این میان آنچه این توازن تیپیک را بر هم زده و تغییراتی را در رفتار 3شخصیت اصلی فیلم به‌وجود می‌آورد سقوط سیمین در یخچال‌های طبیعی کوه آلپ هنگام اسکی است که به ناپدیدشدن وی منجر می‌شود و به نوعی مرگ وی را به دیگران می‌قبولاند. ازدواج سعید و مرجان پس از اتفاقی که برای سیمین افتاد، باعث می‌شود تا سعید با روی دیگری از زندگی زناشویی روبه‌رو شود و از وضعیت جدید بسیار شاد می‌شود اما باز هم اتفاق دیگری این زندگی شیرین جدید را در کام سعید تلخ می‌کند. جسد یخ زده سیمین پیدا می‌شود و در کمال تعجب مخاطب، سیمین زنده شده و به وطن بازمی‌گردد. باز هم اتفاق دیگری در سیر دراماتیک این کمدی، باعث تغییر در معادلات انسانی فیلم شده و از اینجاست که جنگ سیمین و مرجان آغاز می‌شود.
در نگاهی کلی باید اذعان داشت که تولید آثاری از جنس زنان ونوسی، مردان مریخی که قاعده‌های سینما- سرگرمی را تا حد زیادی رعایت می‌کنند و البته در دام ابتذال و سطحی‌نگری‌های آزار‌دهنده نمی‌افتند نیاز بخشی از مخاطبان سینمای ایران را تأمین می‌کند و باید به این سلیقه احترام گذاشت.
