مهمتر از همه آنکه کفاشیان خبر از واقعیت تلخ دیگری می دهد و آن اینکه از ششصد مدالی که در رشته های پرمدالی چون شنا، ژیمناستیک، قایقرانی، دوومیدانی و تیراندازی توزیع می شود شرکت کنندگان ما شانس بسیار کمی برای دستیابی به مدال دارند و جالب آنکه او می گوید: متاسفانه ما در رشته های پایه سرمایه گذاری اندکی را انجام داده ایم.
دبیرکل کمیته ملی المپیک در خاتمه انگشت بر روی نقطه حساسی گذاشت و آن هم تنزل معاونت تربیت بدنی در تشکیلات آموزش و پرورش بود که درست در بحبوحه جام جهانی فوتبال پس از چند ماه و با وجود تلاش دست اندرکاران ورزش کشور رنگ واقعیت به خود گرفت و ورزش یک قدم دیگر به عقب رفت.
کفاشیان با اشاره به این که وقتی چیزی نمی کاریم، نباید انتظار برداشت داشته باشیم،گفت: ورزش آغازش با آموزش و پرورش است و سپس بسط و گسترش آن با سایر نهادهای مرتبط با تربیت بدنی.
البته بحث کم توجهی به ورزش های پایه مشکل امروز ورزش نیست، بلکه ریشه های آن را باید از همان ابتدای شکل گیری تربیت بدنی در ایران جستجو کرد که متاسفانه پایه های آن بد گذاشته شد و همچنان این نگاه با وجود شعارهای بسیار و طرح های نیم بند و جابجایی مدیران تداوم پیدا کرده است.
ورزش ایران در بازی های آسیایی از اولین دوره اش به سال 1951 دهلی گرفته تا آخرین دوره این بازی ها در بوسان 2002 همواره دلخوش به تک ستاره ها در ورزش های پایه بود و تنها در بازی های آسیایی 1974 تهران بود که در سایه میزبانی و تعداد زیاد شرکت کنندگانش توانست بهترین نتایج را در ورزش های پایه و پرمدال آن دوره بگیرد که آن دوره را باید یک دوره خاص و استثنایی به شمار آورد.
اینکه تا کی در بازیهای المپیک و بازیهای آسیایی نمایندگان ما در ورزش های پایه و پرمدال باید همچنان تماشاگر باقی بمانند نمی دانیم، فقط این نکته را گوشزد می کنم تا هنگامی که برنامه اساسی برای رشته های یاد شده نداشته باشیم، ورزش ما هرگز موفقیتی جدی را در مهم ترین رویدادهای بین المللی به خود نخواهد دید.
فردا دیر است، از همین امروز می توان همانند بسیاری از کشورهای دیگر با زمان بندی مناسب و تلاش و توجه بازیهای المپیک 2008 پکن، بازیهای آسیایی 2010 و بازیهای المپیک 2012 لندن را نشانه گرفت. آیندگان حتما ً این حرکت ارزشمند را فراموش نخواهند کرد و تاریخ از مدیران فعلی ورزش به عنوان ناجیان بزرگ سازندگی در ورزش ایران به نیکی یاد خواهد کرد.
