دو سال بعد از جنگ جهانی در کنفرانس ارتباطات ورزشی که در دهلی نو تشکیل شد، دکتر سوندهی، نماینده هندوستان پیشنهادی مبنی بر تشکیل فدراسیون بازی های آسیایی به اعضای کنفرانس داد. پشتیبانی «جواهر لعل نهرو» نخست وزیر فقید هندوستان هم بیشترین تاثیر را در ذهن شرکت کنندگان گذاشت و با پیشنهاد او نام بازی های آسیایی مورد تصویب حاضران قرار گرفت.
در هشتم ماه اوت سال 1948 نمایندگان کشورهای کره جنوبی، چین، فیلیپین و هندوستان مقررات بازی های آسیایی را به رشته تحریر درآوردند.
در جلسات بعدی که در فوریه سال 1949 برپا شد، نمایندگان کمیته ملی المپیک کشورهای برمه سابق میانمار فعلی، فیلیپین و هندوستان با اختیارات کامل و کافی حضور پیدا کردند و کشورهای تایلند، نپال، پاکستان، سیلان (سری لانکا)، افغانستان و اندونزی نیز به عنوان ناظر خود را به دهلی نو رساندند.
نکته جالب توجه، حضور نداشتن نمایندگان سایر کشورهای آسیایی از جمله ایران بود که غیبت این دسته از کشورها ناشی از بی تفاوتی و یا کم اطلاعی آنان از این رویداد بزرگ بود!
بعد از مذاکرات مفصل و بررسی مقررات پیشنهادی قرار شد این بازی ها هر چهار سال یک بار به میزبانی یک پایتخت کشور آسیایی انجام شود که قرعه نخستین میزبانی به نام شهر «دهلی نو» افتاد؛ بازی هایی که هر چهار سال یک بار در سال های زوج و بین دو دوره بازی های المپیک انجام می شود.
نخستین دوره بازی های آسیایی درست در فاصله دو المپیک 1948 لندن و 1952 هلسینکی برگزار نشد، اما مقرر شد بازی های دوره بعد درست در فاصله دو المپیک 1952 و 1956 ملبورن انجام شود که چنین شد و مانیل در سال 1954 میزبان دوم بازی های آسیایی بود.
از نخستین دوره بازی های آسیایی جمعاً 11 کشور استقبال کردند که از غرب آسیا تنها ایران و افغانستان حضور داشتند. جالب آنکه پاکستانی ها به عنوان یکی از پنج کشور امضاکننده اساسنامه بازی ها به علل نامعلوم کاروان ورزشی خود را به دهلی نفرستاد.
شهر دوحه پس از تهران دومین پایتخت یک کشور غرب آسیاست که میزبانی این بازی ها را بر عهده گرفته است. در میان پایتخت های کشورهای آسیایی بانکوک با چهار بار میزبانی در سال های 1966، 1970، 1978 و 1988 رکورددار است.
