به گزارش خبرگزاری مهر، مقامات ناسا معتقدند این هراس کاملا بی جا است. با وجود اینکه ایستگاه فضایی بسیار عظیم تر از ماهواره از کار افتاده UARS که سقوطی خارج از کنترل را به اتمسفر زمین انجام داده است، مرگ تدریجی ایستگاه فضایی خطر بسیار ناچیزی برای زمینیان خواهد داشت.
این به آن دلیل است که بر خلاف ماهواره UARS، ایستگاه فضایی به شیوه‌ای کاملا کنترل شده از مدار خارج خواهد شد به شکلی که ذرات آن بر روی اقیانوس سقوط خواهند کرد.
"کرک شیرمان" قائم مقام برنامه ایستگاه فضایی ناسا می‌گوید مطالعات بسیاری در این زمینه انجام گرفت و در نهایت راه حلی به دست آمد که کاملا قابل اجرا است و منجر به سقوط ایمن بقایای ایستگاه به درون آب‌های اقیانوس خواهد شد.
کشاندن ایستگاه به پایین
وزن UARS در حدود 6.5 تن تخمین زده شده است. مقامات ناسا تخمین زده‌اند که در حدود 532 کیلوگرم از حجم این ماهواره به زمین باز می‌گردد و با سطح زمین برخورد می‌کند.
ایستگاه فضایی بین المللی با توجه به ابعاد بزرگی که دارد می‌تواند نسبت به UARS خطر بسیار بزرگ‌تری برای ساکنان زمین به شمار رود. در آزمایشگاه 100 میلیارد دلاری مدارگرد به بزرگی یک زمین فوتبال است و با توجه به وزن 431 تنی که دارد می‌تواند بارانی از قطعات فلزی که ماهواره UARS در برابر آنها ناچیز به شمار می‌رود را روانه زمین کند.
ناسا به همراه همکاران بین‌المللی خود در نظر دارند ایستگاه فضایی را دست کم تا سال 2020 حفظ کنند و شاید عمر این ایستگاه تا سال 2028 نیز امتداد بیابد. اما زمانی که عمر این آزمایشگاه مدارگرد به پایان برسد، مسئولان آن را به حال خود رها نمی‌کنند تا سرگردان و آواره در فضا به سرنوشتی مانند UARS دچار شود. بلکه ناسا این سازه عظیم را به گونه‌ای هدایت خواهد کرد که در میان اقیانوس سقوط کند، در این صورت هر یک از قطعات ایستگاه که از میان اتمسفر به سلامت عبور کند، نمی‌تواند برای انسان‌ها خطرساز باشد.
پایین کشاندن ایستگاه فضایی بین المللی فرایندی دراز مدت و طولانی است که در زودترین حالت، در حدود یک سال پیش از تاریخ تعیین شده بازگشت ایستگاه آغاز خواهد شد. در آن زمان مدیران برنامه ایستگاه فضایی به این آزمایشگاه اجازه خواهند داد از مدار کنونی خود در ارتفاع 386 کیلومتری پایین تر بیاید.
همچنین یک یا دو فضاپیمای بدون سرنشین به ایستگاه متصل خواهند شد تا ایستگاه به صورت کامل برای سوختن در اتمسفر زمین آماده شود، زیرا ایستگاه به اندازه‌ای بزرگ است که برای انجام چنین سفری به کمک نیاز خواهد داشت. از جمله فضاپیماهایی که برای این سفر مرگبار در لیست انتخاب قرار گرفته اند فضاپیماهای باری از قبیل فضاپیمای روسی "پراگرس" یا فضاپیمای ATV اروپا است. همچنین فضاپیمای MPCV که هنوز در دست ساخت قرار دارد نیز ممکن است برای این کار مورد استفاده قرار گیرد.
پیش از اینکه ایستگاه فضایی به پایین‌ترین مدار خود برسد، سرنشینان آن تخلیه خواهند شد. زمانی که ایستگاه به ارتفاع 186 کیلومتری از سطح زمین برسد، مهندسان با کمک فضاپیماهای متصل به ایستگاه یک سری احتراق‌هایی را به وجود خواهند آورد که به پایین‌تر آمدن ایستگاه کمک خواهد کرد. آخرین انفجار ایستگاه فضایی را بر فراز بخشی وسیع و خالی از سکنه اقیانوس راهی اتمسفر خواهد کرد.
ایستگاه فضایی میر نیز در سال 2001 به شیوه‌ای نسبتا مشابه و هدایت شده به درون اقیانوس آرام سقوط کرد، مهندسان ناسا نیز با مشاهده بازگشت هدایت شده ایستگاه 135 تنی میر، برنامه پایین کشیدن ایستگاه فضایی بین‌المللی را طراحی کرده‌اند. ناسا حتی نحوه متلاشی شدن ایستگاه در اتمسفر و قطعاتی که پس از عبور از اتمسفر به جا خواهند ماند را مورد بررسی دقیق قرار داده است.
