به هر حال خدا را شکر که تیم ملی والیبال ایران قهرمان آسیا شد تا پس از سلسله ناکامی‌های فوتبال، دست‌کم شادی ملی آنها هم از نوع ورزشی آن بار دیگر در سراسر کشور حکمفرما شود اما این شادی نباید منجر به فراموش شدن نکات کلیدی پیرامون این قهرمانی شود.
1-روزی که مبلغ قرارداد ولاسکو با فدراسیون والیبال حدود 600 میلیون تومان - البته حالا که یورو گران شده است- اعلام شد افراد همیشه منتقد زبان به انتقاد گشودند اما آیا این افراد می‌توانند روی شادی ملی پنجشنبه شب قیمت بگذارند؟ بدون تردید یکی از عوامل مهم قهرمانی تیم ملی ایران، درایت تاکتیکی و آرامش مثال‌زدنی ولاسکو بود.به‌نظر شما آیا این مربی 600 میلیون تومان می‌ارزد یا برخی از بازیکنان دو تیم استقلال و پرسپولیس که بیش از این مبلغ گرفته‌اند و فقط تماشاگران را حرص می‌دهند؟ آیا سریال‌های طنز تلویزیون که در برخی مواقع صدها میلیون تومان صرف ساخت آنها شده است بیشتر مردم را شاد می‌کنند یا قهرمانی تیم ملی در جام ملت‌های آسیا؟
2-قهرمانی تیم ایران نشان داد که مربیان بزرگ خارجی می‌توانند تاثیرگذار باشند حتی در کوتاه مدت. هنوز فراموش نکرده‌ایم که همین تیم 2ماه قبل در مرحله انتخابی رقابت‌های لیگ جهانی مقابل چین زانو زد.
3-باید این واقعیت را پذیرفت که فشار تماشاگران به موازات درایت ولاسکو عامل اصلی قهرمانی تیم ایران بود. به‌طور حتم در رقابت‌های جام جهانی که در ژاپن برگزار خواهد شد دیگر این حمایت را نخواهیم داشت.
4-وزیر ورزش پس از قهرمانی تیم ایران، وعده اهدای خودرو به بازیکنان را داد. امیدواریم که این وعده مشمول مرور زمان نشود. ای کاش وزیر، نوع خودرو را هم مشخص می‌کرد چون اختلاف قیمت خودروهای تولید داخل در بازار به چند ده میلیون تومان می‌رسد.
5-یکی از معدود بازیکنان ناکام تیم ایران در بازی فینال امیرحسینی بود که نمایش دلپذیری نداشت. به‌طور حتم پنجشنبه شب سعید معروف بیشتر به اشتباه خود مبنی بر‌کناره‌گیری از تیم ملی پی‌برد.
6-متأسفانه مراسم اهدای جام بار دیگر کام تماشاگران و بینندگان تلویزیونی را تلخ کرد. به راستی چند بار باید در این زمینه آزمون و خطا صورت بگیرد تا روش صحیح اهدای جام‌قهرمانی را بیاموزیم؟
