اهمیت بانکداری‌الکترونیک برای بانک‌ها و نهادهای مالی به‌حدی است که به شاخص اصلی رقابت آنها تبدیل شده و سالانه با هدف همراهی با ساختارهای جدید و به تبع آن حفظ موقعیت در فضای رقابتی و افزایش مشتری، سرمایه‌گذاری‌های کلانی صورت می‌گیرد به‌گونه‌ای که در حال حاضر بانکداری‌الکترونیک به‌مثابه خون در کالبد نظام بانکداری جریان یافته و به عامل پویایی و حیات این سیستم تبدیل شده است.
این شرایط اما هنوز در نظام بانکی ایران جایگاه و اهمیت خود را پیدا نکرده است؛ چه اینکه حرکت به سوی نظام بانکداری‌الکترونیک در کشور بسیار کند و بطئی است. اگرچه در سال‌های اخیر با فعال‌شدن بانک‌های خصوصی و بالاگرفتن رقابت میان بانک‌ها، این مسئله بیشتر مورد توجه قرار گرفته اما به‌نظر میرسد توافقی ضمنی و نانوشته میان بانک‌های ایرانی وجود دارد که هماهنگ اما کند در مسیر خدمات الکترونیکی گام برمی‌دارند. فارغ از پایین بودن سطح آگاهی عمومی در جامعه از خدمات بانکداری‌الکترونیک به نظر میرسد نظام بانکی از این شرایط چندان نگران نیست؛ چرا که اصولا نگاه کلی مدیران نظام بانکی به بانکداری‌الکترونیک در کشور بیش از آنکه مبتنی بر این واقعیت باشد که بانکداری‌الکترونیک یک وضعیت جدید و الزام‌آور است بیشتر به‌عنوان یک ابزار برای ارائه خدمات ارزان‌تر متکی است و این نگاه غلط عملا حرکت به سوی نظام بانکداری‌الکترونیک را با چالش و مقاومت مواجه ساخته است.
اگر نیم‌نگاهی به عملکرد بانک‌ها در گسترش فعالیت‌های خود حتی بانک‌های خصوصی تازه‌تاسیس داشته باشیم به خوبی متوجه این موضوع خواهیم شد که این بانک‌ها به جای توجه و اولویت‌دادن به ابزارها و واقعیت‌های روز بانکداری به‌خصوص بانکداری‌الکترونیک، هم و غم خود را بر ایجاد و گسترش شعبات فیزیکی متمرکز می‌کنند و روزبه‌روز شکل و شمایل، دکور و امکان ارائه خدمات بیشتر و بهتر به مشتریان در شعب را دنبال می‌کنند. این وضعیت پیامدی جز توقف نظام بانکی و افزایش نارضایتی میان شهروندان در پی ندارد. وقت آن رسیده که مقاومت‌های پیدا و پنهان بر سر توسعه بانکداری‌الکترونیک از بین برود.
