دانشمندان این موش را با تغییر یک ژن ساخته و دریافتند که با این کار عضلات موش بزرگتر شده و از انرژی بیشتری برخوردار می‌شود.
به گزارش ایسنا، دانشمندان معتقدند که اگر بتوان این تاثیرات را در انسانها نیز تکرار کرد، می‌توان به درمانهایی برای مبارزه با ضعف عضلانی در دوران پیری که به افتادن‌ها و شکستگی استخوانها منجر می‌شوند و همچنین بیماری لاعلاج تحلیل و فساد عضلانی امیدوار بود.
با این حال، ملاحظات اخلاقی نیز وجود دارد؛ چرا که این درمان‌ها می‌توانند در دوپینگ ورزشکاران مورد استفاده قرار گرفته و نتایج ناعادلانه‌ای را نصیب آنها کند.
محققان موسسه پلی‌تکنیک فدرال لوزان دریافتند که یک مهارکننده کوچک موسوم به «NCoR1» ممکن است مسؤول نیرومندی عضلات باشد.
این محققان سپس به کار بر روی تولید یک دارو پرداختند که از تاثیر مشابهی برخوردار باشد. آنها با اصلاح ژنتیکی موش برای توقف این مهار کننده به سرکوب آنزیمی پرداختند که معمولا از ساخت ماهیچه‌ها جلوگیری می‌کند.
بر اساس نتایج این پژوهش که در مجله Cell منتشر شده، حذف این آنزیم تاکنون هیچ تاثیر نامطلوبی بروز نداده است.
موشهای ماراتن می‌توانند سریعتر و بیشتر دویده و دو برابر مسیر بیشتر را نسبت به موشهای عادی پوشش دهند. آنها همچنین در شرایط سرد از انطباق‌پذیری بهتری برخوردارند.
دانشمندان با بررسی عضلات در زیر میکروسکوپ دریافتند که ماهیچه‌های این موشها متراکم‌تر بوده و بافتهای آنها از تعداد بیشتری میتوکندری برخوردارند.
نتایج مشابهی نیز در زمان انجام این آزمایش بر روی کرم‌ها مشاهده شد. دانشمندان بر این باورند که اصلاح ژنتیکی می‌تواند در انسانها نیز صورت بگیرد.
