یکی از حقوق اساسی هر انسانی، بدون در نظر گرفتن برتری نژادی، مذهبی، باورهای سیاسی، اقتصادی و موقعیت اجتماعی، بهره‌مندی از بالاترین معیارهای قابل دسترس سلامتی است». این تعریفی است که در چارچوب قانون سازمان بهداشت جهانی در سال1946 درباره مفهوم سلامت ارائه شده است. چنین برداشتی از سلامت، این فرضیه رایج که سیاستگذاری برای سلامتی فقط موضوعی است که می‌باید مدنظر متخصصان بهداشت قرار بگیرد را مورد چالش قرار می‌دهد. امروزه ثابت شده که برنامه‌ریزان شهری نقشی کلیدی در افزایش سطح سلامتی در محیط‌های شهری دارند. بسیاری از نظام‌های برنامه‌ریزی شهری، موضوعات مرتبط با سلامتی را دربرنمی‌گیرند. با این همه کیفیت محیط، طبیعت و ماهیت توسعه، مؤلفه‌های اصلی سلامتی هستند. در مقابل، بهداشت و سلامت نیز محرک مهمی برای بهره‌وری اقتصادی است.
مثلا فضای شهری می‌تواند شیوه زندگی سالم را آسان کند یا آن را به مخاطره بیندازد. گرایش مردم به پیاده‌روی، دوچرخه‌سواری و بازی در هوای آزاد به‌شدت تحت‌تأثیر آسایش، کیفیت و امنیت پیاده‌روها و مسیرهای دوچرخه‌سواری و همچنین میزان دسترسی به فضای باز محلی است. کمبود مسکن مناسب و کیفیت پایین آن منجر به بروز اضطراب و مشکلات حیاتی می‌شود که در نهایت سلامت را به مخاطره می‌اندازد.
برنامه‌های سلامت شهر با برنامه‌های مراقبت بهداشتی متفاوت هستند؛ اما قسمتی از فرایندی محسوب می‌شوند که دیدگاه عمومی از سلامتی و توسعه پایدار در جامعه را ارتقا می‌بخشند. برنامه‌ریزی سلامت در شهرها بیشتر روی موضوع‌هایی مانند پایداری، برابری و توسعه اجتماعی متمرکز است که اجرای طرح سنجش عدالت در سلامت در شهر تهران، برهمین اساس بوده است تا به برنامه‌ریزان شهری، تصویر دقیقی از وضعیت موجود شاخص‌های عمده سلامت مردم و شهروندان به تفکیک مناطق مختلف ارائه دهد.از سوی دیگر هرگونه برنامه‌ریزی و اجرای برنامه‌های توسعه‌ای در مدیریت شهری مانند تهران مستلزم به‌کارگیری فناوری‌های نوین و دانش روز دنیا و ایران است.
امروزه پیشبرد برنامه‌هایی مانند حفر تونل‌های متروی تهران بدون استفاده از فناوری‌های پیشرفته امکان‌پذیر نیست مبارزه با معضل آلودگی هوا بدون استفاده از فناوری‌هایی مانند نانوفناوری موفقیت‌آمیز نخواهد بود، همچنین به‌کارگیری علوم مختلف در سطوح مختلف برنامه‌ریزی مدیریت شهری می‌تواند معضلات اجتماعی موجود را تا حد زیادی کاهش دهد.
