به گزارش مهر، روزگار مدرسه هندوکش روزگار غریبی است؛ روزگاری که ترک‌های دست کودکان مدرسه را با ترک‌های دیوار آن یکی کرده اما هنوز علاقه‌مندان به کسب درس و دانش در آن باقوت درس می‌خوانند و معلمان نیز برای اعتلای دانش و تعالی کشور هنوز در آن مدرسه در کنار بخاری‌های نفت سوزی که قاتل خاموش هستند، تدریس می‌کنند.
آری در هنگام بازدید از این مدرسه دل هر انسانی پر از درد و رنج می‌شود چنانچه دانش‌آموزان این مدرسه دست‌هایشان از شدت سرما کرخت شده بود و ترک داشت، گویا اینها کودکان کارند تا دانش‌آموزان مدرسه شهید شریفی روستای هندوکش! دختران و پسران محجوبی که حیا و خوی خوب روستایی در چهره آنها موج می‌زند و صورت‌هایشان از شدت سرما سرخ شده و تنها خنده است که بر لب‌هایشان نقش می‌بندد. با دیدن کلاس‌های درس این مدرسه ذهن هر بیننده‌ای ناخودآگاه یاد بچه‌های سوخته مدرسه شهید رحیمی روستای درودزن می‌افتد!
از شهر بوئین میاندشت در شهرستان فریدن که بگذریم و از میان سلسله کوه‌ها و گردنه‌های چشم‌نواز شهرستان فریدن که عبور کنیم به روستاهای محروم معصوم‌آباد، قره‌بلطاق، ماربر، خلیلی، تخماقلو، کرچ، دره سوخته و بتلیجه می‌رسیم و پس از عبور از آنها، وارد روستایی می‌شویم به نام هندوکش که غربی‌ترین روستای این استان به حساب می‌آید و در واقع مرز بین استان‌های اصفهان و لرستان است.
مدرسه ابتدایی شهید محمد شریفی روستای هندوکش واقع در شهرستان فریدن، یکی از محروم‌ترین مدارس استان پهناور اصفهان به حساب می‌آید.
مجتبی غفاری، مدیر مدرسه، می‌گوید: کلاس‌های ما به‌صورت مختلط برگزار می‌شود و 5 معلم و یک مربی پرورشی که هفته‌ای 3 روز به اینجا می‌آید، در این مدرسه مشغول به فعالیت هستند.
وی با اشاره به اینکه این مدرسه به‌صورت مجتمعی اداره می‌شود، ادامه می‌دهد: این روستا 2مدرسه در مقاطع ابتدایی و راهنمایی دارد و دانش‌آموزانی که می‌خواهند ادامه تحصیل دهند، باید به شهر بوئین‌میاندشت بروند و دوره متوسطه را آنجا بگذرانند.
مدیر مدرسه روستای هندوکش تصریح می‌کند: با وجود اینکه این مدرسه 51 دانش‌آموز دارد، باز هم نسبت به روستاهای اطراف پرجمعیت به حساب می‌آید چرا که در برخی از روستاهای این منطقه تنها 2دانش‌آموز مشغول به تحصیل هستند.
وی امکانات آموزشی را نسبت به دانش‌آموزان مدرسه ناچیز دانسته و می‌گوید: اینجا نمازخانه ندارد و سرویس‌های بهداشتی مدرسه نیز فاقد آبگرم است.
خیران به هندوکش نمی‌روند
غفاری اضافه می‌کند: گویا هیچ‌یک از خیران حاضر نمی‌شوند تا به این روستا بیایند و در آن مدرسه‌ای بسازند. وی با اشاره به اینکه شغل رایج مردم این روستا کشاورزی و دامپروری است، می‌افزاید: به‌علت کمبود شغل و خشکسالی سال‌های گذشته، بسیاری از جوانان منطقه به شهرها رفته‌اند و هر روز جمعیت این روستا کمتر می‌شود. مدیر مدرسه روستای هندوکش ادامه می‌دهد: با وجود اینکه این روستا حدود یک ماه است که گازکشی شده اما هنوز این مدرسه گازکشی نشده است.
وی علت عدم‌انتقال گاز به مدرسه ابتدایی را توجه بیشتر به مدرسه راهنمایی روستا دانسته و می‌گوید: آنطور که مسئولان می‌گویند هدف آنها سرمایه‌گذاری روی مدرسه راهنمایی این روستاست چرا که از سال آینده دانش‌آموزان پس از کلاس پنجم به کلاس ششم آموزش تحصیلی می‌روند.
مدیر آموزش و پرورش بوئین میاندشت هم می‌گوید: در حال پیگیری برای گازرسانی به این مدرسه هستیم تا دیگر نیاز به بخاری‌های نفت‌سوز نباشد.
مرتضی احمدی با اشاره به اینکه سال گذشته 13مدرسه از روستاهای شهر بوئین میاندشت گازرسانی شده است، می‌افزاید: هرچند طبق قانون مدارس باید دارای سیستم پکیج و شوفاژ باشند اما به‌دلیل کمبود بودجه و مشکلات دیگر مجبور به گازرسانی هستیم.
دلیل مهاجرت به شهرهای بزرگ
عدم‌رسیدگی به شهرستان محروم فریدن، به‌ویژه شهر بوئین میاندشت، کمبود امکانات، نبود شغل مناسب، سرمای شدید در بیشتر ماه‌های سال و... سبب شده تا بیشتر ساکنان روستاهای غربی فریدن به شهرهای همجوار همچون خوانسار و گلپایگان یا کلانشهرهای اصفهان و تهران مهاجرت کنند. گویا آتش‌سوزی مدرسه روستای درودزن و سوختن کودکان معصوم آن هنوز برخی مسئولان را از خواب زمستانی بیدار نکرده است.
وقتی کودکان معصوم روستای درودزن قربانی غفلت مسئولان شدند دلشان به این خوش بود که این قربانی شدن باعث بیداری مسئولان امر از خواب غفلت شود اما ظاهرا این ناامیدی دردی است که باید بر سایر دردهای آنان و والدینشان سنگینی کند.
