اولین بار نیست که هنرمندان در مسیر درمان خود به مشکلاتی برمی‌خورند؛ مشکلاتی که خودشان به‌تنهایی نمی‌توانند آن را حل کنند. دامنه مشکلات به اندازه‌ای بوده که وزیر ارشاد از تاسیس بیمارستان مخصوص هنرمندان خبر داده‌است.
سیدمحمد حسینی در جایگاه وزیر ارشاد اعلام کرده‌است که در پی رایزنی‌های صورت گرفته با وزیر بهداشت، به‌زودی یک بیمارستان یا یک مرکز درمانی به هنرمندان کشور اختصاص می‌یابد. مقرر شد یک بیمارستان یا مرکز درمانی خاص در تهران درنظر گرفته شود تا هر هنرمندی که به آنجا مراجعه می‌کند، کارهای درمانی او در آن مرکز انجام شود. اگر هم در آن مرکز یا بیمارستان امکان پیگیری درمان وجود نداشت، با هماهنگی کادر پزشکی به مرکز درمانی دیگری معرفی شود.
شاید مهم‌ترین نکته‌ای که در این میان فراموش شده این است که تا تاسیس این بیمارستان هنرمندان چه باید بکنند؟ وزیر ارشاد در این مورد بدون توجه به شرایط ناگوار هنرمندان که این روزها درگیر هستند گفت: در حال حاضر هم در بیمارستان‌های مختلف به هنرمندان توجه می‌شود. قرار بر این است که در یک یا 2بیمارستان و مرکز درمانی خاص به امور درمانی هنرمندان کشور رسیدگی شود. به محض تعیین این مراکز، نمایندگانی از وزارتخانه‌های ارشاد و بهداشت حضور خواهند داشت تا به‌محض مراجعه یک هنرمند بلافاصله مراقبت‌های لازم در آن بیمارستان یا در جای دیگری انجام شود و به‌زودی این کار انجام می‌شود.
هنوز از یاد نبرده‌ایم که برای درمان مجید بهرامی زمانی مسئولان وارد گود شدند که این موضوع رسانه‌ای شده بود. مشکلات هنرمندان برای روند درمان به اندازه‌ای است که خود هنرمندان طی طرحی از خانه تئاتر مبنی بر اختصاص‌دادن یک اجرا برای کمک به هنرمندان بیمار آستین همت بالا زده‌اند و با اختصاص‌دادن اجراهای خود بخشی از هزینه‌های درمان همکاران خود را برعهده گرفته‌اند. نمایش مخزن به نویسندگی و کارگردانی جلال تهرانی هم چهار‌شنبه 24 اسفند‌ماه ویژه هنرمندان بیمار روی صحنه می‌رود.
گرچه حرکت‌های گروهی به‌خودی خود پسندیده است اما به‌نظر می‌رسد که این حرکت‌ها نشان از این دارد که حمایت‌های دولتی به اندازه‌ای نیست که هنرمندان بتوانند به‌تنهایی از پس مشکلات خود بر‌بیایند و حمایت مسئولان بیشتر در حد حرف باقی مانده‌است.
دیدارهای مسئولان از هنرمندان بیمار که در روزهای آخر سال رواج دارد، بیشتر از آنکه برداشتن باری از دوش هنرمندان از سوی مسئولان باشد، حالت نمایشی دارد؛ چرا که این دیدارها هر‌ساله تکرار می‌شود، خبرنگار و تصویربردار دعوت می‌شوند تا این دیدارها رسانه‌ای شود، اما در‌نهایت دیده می‌شود که مشکلاتی که از‌سوی هنرمندان در این جلسات مطرح شده‌است، فراموش می‌شود. شاید تا سال دیگر نهادی، هنرمندی یا رسانه‌ای به گوش مسئولان برساند که فلان هنرمند دچار معضل است و مجددا وعده‌ها و دیدارها تازه شود.
