تعدادی از گروه‌های شرکت‌کننده از بی‌نظمی حاکم بر این مسابقات، عده‌ای از نبود امکانات و تسهیلات، برخی از کمبود بودجه و ناتوانی در پرداخت هزینه‌ها، گروهی از عدم دسترسی به اینترنت و یا کندی آن و تقریبا همه شرکت‌کنندگان از بی‌توجهی مسئولان کشور به دانش روباتیک و از سوی دیگر غفلت مسئولان در جهت تجاری‌سازی محصولات و نوآوری‌های دانشجویی ناراضی و گله‌مند بودند و این همه درحالی است که کشورهای در حال توسعه از سال‌ها پیش به کاربرد و اهمیت روبات در زندگی انسان‌هایی پس برده اند و از روبات‌ها در حوزه‌های نظامی- اطلاعاتی، امداد و نجات استفاده و در موارد مورد نیاز بهره‌برداری می‌کنند.
خبرنگار همشهری با حضور در محل مسابقات، پای صحبت شرکت‌کنندگان در این مسابقات نشسته است. علی معماری، سرپرست تیم روبات امدادگر واقعی خیام از دانشگاه آزاد اسلامی نیشابور می‌گوید: ما تلاش می‌کنیم هم در داخل و هم در خارج کشور، صاحب مقام می‌شویم اما از نتایج تحقیقات و فعالیت‌ها، استفاده نمی‌شود. در حالی که اصل براین است که بعد از علمی کردن باید در جهت بحث تجاری‌سازی گام برداشت و این همه در حالی است که در کشورهای پیشرفته و در حال توسعه به نتایج تحقیقات اهمیت می‌دهند. در حادثه سونامی ژاپن، این روبات‌ها بودند که توانستند برای انسانی که خود آنها را ساخته و طراحی کرده بود، خدماتی را در حوزه‌های امداد و نجات، جایی که انسان نمی‌توانست حضور داشته باشد، انجام دهند. اینکه چرا صاحبان صنعت در ایران در جهت تجاری‌سازی اقدام نمی‌کنند، جای تامل دارد.
محمداسماعیل عارف‌خانی که به همراه تیمش از دانشگاه آزاد اسلامی نیشابور، در مسابقات مختلف مقام‌های متعددی را به‌دست آورده است نیز می‌گوید: تقریبا همه شرکت‌کنندگان با مشکل مالی مواجه بودند ،چون دانشگاه‌ها برای این قبیل کارهای پژوهشی بودجه‌ای ندارند، ما نیز همانند بقیه شرکت کنندگان، مشکل مالی داشتیم و این درحالی است که ساخت روبات و طراحی و مسائل مربوط به آن پرهزینه است. همه حمایت‌ها نیز فقط در حد حرف است و در عمل هیچ حمایتی صورت نمی‌گیرد. به‌عنوان نمونه، در همین مسابقات ما با هزینه شخصی شرکت کردیم. حتی محل اسکان را خودمان و با هزینه شخصی فراهم کردیم و اگر همکاری و مساعدت ریاست و معاونت پژوهشی دانشگاه ما نبود، نمی‌توانستیم شرکت کنیم. امیدوارم به دانشگاه‌ها برای این قبیل فعالیت‌های علمی، بودجه‌های بیشتری اختصاص دهند. مشکل دیگر در این مسابقات این است که همه موازی‌کاری می‌کنند چرا که نتایج کارها در جایی به درستی ثبت نمی‌شود.
محمدرضا نیک‌نژاد، یکی دیگر از شرکت کنندگان، که به همراه تیمش از دانشگاه علم و صنعت در این مسابقات شرکت کرده است و تیم او در مسابقات مختلف جهانی هم مقام کسب کرده است، می‌گوید: ما درحالی در مسابقات جهانی شرکت کردیم که با کمبود بودجه برای خرید باتری نو برای روبات‌هایمان مواجه بودیم و مجبور می‌شدیم موتورهای خراب را تعمیر کنیم اما با این وجود بچه‌ها فقط به خاطر همدلی مقام می‌آورند وهمچنین هزینه‌های سفرهای خارجی را از جیب خودمان می‌دهیم. حتی اینجا هم دریغ از یک لیوان آب. وی اضافه می‌کند: در حالی که خانم سلطان‌خواه، معاون علمی رئیس‌جمهور، به ما قول عضویت در بنیاد ملی نخبگان را داده‌اند اما هربار که مراجعه کردیم، کسی پاسخگو نبود و این درحالی است که ما در مسابقات جهانی مقام کسب کردیم.
عرفان عابدی، دانشجوی رشته برق از دانشگاه آزاد قزوین و از افراد شرکت‌کننده در این مسابقات می‌گوید: امکانات به هیچ عنوان متناسب با روبات‌ها نیست، محیط اطراف برای روبات به شکل مطلوب، آماده و طراحی نشده است. در بسیاری از موارد، روبات نمی‌تواند توپ را تشخیص دهد. بارها رنگ‌ها را تنظیم کرده‌ایم، علاوه براین در این مسابقات به ما غذا هم ندادند و همه چیز به عهده خودمان است.
حاتم قاسم‌زاده که به همراه تیمش از دانشگاه آزاد قزوین شرکت کرده است، می‌گوید: به‌رغم کسب مقام‌های جهانی متعدد اما هیچ‌گونه حمایتی صورت نمی‌گیرد و این درحالی است که مسئولان فقط و فقط به ما وعده می‌دهند.چند تن از دانش‌آموزان شرکت‌کننده که عمدتا از مدارس علامه حلی و فرزانگان بودند و همپای دانشجویان در این رقابت شرکت کرده‌اند نیز از اختصاص سهمیه برای کنکور سخن به میان آوردند و از مسئولان خواستند که برای این دانش‌آموزان که در صحنه‌های جهانی نیز مقام کسب می‌کنند، سهمیه‌ای اختصاص دهند.
