حتما شما هم با تابلوهای "ورد حیوانات به پارک ممنوع" در ورودی پارک‌ها برخورد کرده‌اید. واقعیت این است که با وجود این محدودیت‌ها، که اینجا اصلا کاری به درست یا غلط بودن‌شان نداریم، نگه داشتن حیوان خانگی کار بسیار سختی شده است. شاید فقط کسانی که حیاط بزرگ یا باغ یا فضاهای باز اینچنینی را در تملک خویش دارند بتوانند کمی راحت‌تر از دیگران حیوان خانگی نگهداری کنند.
در همسایگی ما خانواده‌ای است که یک سگ کوچولوی بسیار زیبا را در آپارتمان‌شان نگهداری می‌کنند. از آنجا که فضای بسته آپارتمان هرگز نمی‌تواند جای مطلوب و مناسبی برای یک حیوان باشد، این سگ بیچاره دایم واق واق می‌کرد. طوری که آسایش همسایه‌ها را مختل کرده بود. همین موضوع باعث شد تا سیل اعتراضات به سمت این خانواده سرازیر شود.
تا اینجای ماجرا همه چیز طبیعی است و هر کجا چنین شرایطی پیش بیاید می‌شود گفت قطعا همین روند طی می‌شود. اما بشنوید از اقدام همسایه، یعنی خانواده‌ای که صاحب سگ هستند.
ایشان عوض اینکه سگ را به محل مناسبی منتقل کنند که حیوان اینقدر بیقراری نکند. سگ بیچاره را نزد دامپزشک برده و حنجره حیوان بینوا را عمل کردند تا دیگر صدایش در نیاید.
راستش را بخواهید الان که این سگ کوچولوی بینوا را می‌بینم، به سهم خودم از اعتراضی که در مورد صدایش داشتم احساس گناه می‌کنم چون خود را در پروسه لال شدن حیوان سهیم می‌دانم. حال خود صاحبان این سگ در مقابل کاری که انجام داده‌اند چه احساسی دارند خدا بهتر می‌داند!
