مونتالچینی می‌گوید گنجایش ذهنی امروز من بیشتر از گنجایش ذهنی است که در سن 20 سالگی داشتم زیرا اکنون مملو از تجربیات است.
این احتمال وجود دارد که راز طول عمر این برنده نوبل داروی غیرعادی باشد که هر روز به شکل قطره چشمی دریافت می‌کند، دارویی که عامل رشد اعصاب بوده و توسط خود مونتالچینی در ژوئن 1951 در لابراتوار دانشگاه واشنگتن کشف شده است.
پروتئین ضروری برای رشد، ثبات و بقای نورون‌ها در سیستم اعصاب جنبی تا سال 1986 چندان شناخته شده نبود اما پس از اینکه مونتالچینی و همکارش برای کشف آن موفق به دریافت جایزه نوبل پزشکی شدند به تدریج مطرح شد. مونتالچینی هنوز توسعه کشف خود را در موسسه تحقیقات مغز اروپا که خود آن را در شهر رم پایه گذاری کرده است، دنبال می‌کند. در حقیقت تحقیقات او تاثیر بسزایی بر روی تحقیقاتی داشت که در حال شناسایی بیماری‌های مختلف از قبیل سرطان، پارکینسون و آلزایمر بودند.
مونتالچینی به همراه خواهر دو قلویش در سال 1909 در خانواده‌ای یهودی در تورین ایتالیا متولد شد و با وجود مخالفت‌های سنتی پدرش که اعتقاد داشت درس خواندن او مانع از انجام وظایف یک همسر یا یک مادر خواهد شد به مدرسه پزشکی رفت و در سال 1936 فارغ التحصیل شد اما دو سال پس از آن فعالیت‌های وی به واسطه سیاست‌های بازدارنده موسولینی که "نژادهای درجه دوم را از تحصیل آکادمیک و اشتغال در موقعیت‌های حرفه‌ای باز می داشت" متوقف شد. با این همه او در زمان جنگ با راه اندازی لابراتواری در اتاق خوابش بر روی رشد رشته‌های عصبی در جنین جوجه‌ها مطالعه می‌کرد.
پس از جنگ او دعوت دانشگاه واشنگتن را برای یک ترم تحقیق پذیرفت و برای سه دهه در این دانشگاه باقی ماند و به مطالعه بر روی عوامل رشد عصب ادامه داد.
وی در سال 2001 به خاطر مطالعات و فعالیت و دفاع از حقوق مدنی ملقب به "نماینده زندگی" شد. مونتالچینی موسسه تحقیقات مغز اروپا را در سال 2005 و در سن 96 سالگی پایه گذاری کرد. او بارها و بارها در مصاحبه‌هایش گفته است: "من از مرگ واهمه‌ای ندارم، مهمترین نکته پیامی است که از خودت به جا می‌گذاری و این یعنی جاودانگی!"
