امسال تظاهرات در کشورهای اروپایی با توجه به نارضایتی گسترده مردم از تدابیر صرفه‌جویانه، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار بود. در آمریکا نیز جنبش اشغال وال‌استریت خواستار اعتصاب عمومی 99 درصدی‌ها شده بود. به گزارش منابع خبری، در یونان که نقطه آغاز بحران مالی و اعتراض در اروپا به شمار می‌رود، معترضان در سراسر کشور دست به اعتصاب و تظاهرات زدند و رانندگان اتوبوس‌ها و قطارها 24 ساعت دست از کار کشیدند، اما به‌نظر می‌رسد توجه همگان بیشتر به روز یکشنبه هفته آینده معطوف شده است که قرار است برای اعتراض به تدابیر ریاضت‌آمیز دولت، اعتصاب عمومی برگزار شود.
در فرانسه که اخیرا شاهد دور اول انتخابات ریاست‌جمهوری بود و مردم روز یکشنبه برای مرحله نهایی انتخاب رئیس‌جمهور به پای صندوق‌های رای می‌روند، روز کارگر به نبردگاه نامزدهای رقیب بدل شد. نیکلا سارکوزی رئیس‌جمهور فعلی در جمع طرفداران خود در میدان تروکادرو سخنرانی و این تظاهرات را نمایش کار واقعی توصیف کرد. این در حالی است که فرانسوا اولاند که پیشتاز انتخابات است، سارکوزی را رئیس‌جمهور بیکاری واقعی توصیف کرده است.
مارین لوپن رهبر راست‌های افراطی فرانسه که در انتخابات سوم شد، در جمع طرفداران خود به سوی مجسمه ژاندارک راهپیمایی کرد. توصیه‌ای که 6.5 میلیون نفری که به وی رای دادند از زبان وی شنیدند، این بود که در دور دوم مانند وی بیطرف بمانند. پیش‌تر یکی از دستیاران وی گفته بود که نتیجه انتخابات هر چه باشد، باعث ناامیدی فرانسوی‌ها می‌شود. جنوب اروپا، اسپانیا و پرتغال نیز شاهد تظاهرات گسترده‌ای بود.
آماری که روز دوشنبه منتشر شد، به‌طور رسمی نشان داد که اسپانیا به 7 کشور رکودزده دیگر این قاره پیوسته است. معترضان در 50 شهر به خیابان‌ها رفتند، در حالی که هزاران پلیس ضدشورش حفظ امنیت این مراسم را برعهده داشتند. معترضان امیدوارند بتوانند دولت را وادار کنند از طرح‌های اعلام‌شده برای کاهش بودجه و اصلاح بازار کار دست بردارد، اما با توجه به آنکه دولت از اکثریت در پارلمان برخوردار است، بعید به‌نظر می‌رسد که به نتیجه برسند.
در پرتغال نیز 2 کنفدراسیون کارگری راهپیمایی‌های سنتی خود را در لیسبون برگزار کردند. آنها وعده کرده‌اند بر دامنه اعتراض‌های خود بیفزایند. در روسیه، ملی‌گرایان، کمونیست‌ها و مخالفان ولادیمیر پوتین هر کدام راهپیمایی‌های جداگانه برگزار کردند. پوتین نخست‌وزیر و مدودف رئیس‌جمهور در رخدادی بی‌سابقه کنار هم در خیابان‌های مسکو ظاهر شدند و در جمع 100 هزار نفر از طرفداران خود در راهپیمایی تعطیلی روز کارگر و بهار به سبک شوروی شرکت کردند.
روز کارگر در آمریکا
در آمریکا که به‌طور سنتی اتحادیه‌های کارگری مانند همتایان خود در اروپا نیرومند نیستند، جنبش ضدسرمایه‌داری اشغال وال استریت سردمدار اعتراض‌های این روز بود. سازمان‌دهندگان راهپیمایی در 125 شهر خواستار تجمع معترضان ضدسرمایه‌داری شده بودند. آنان روز اول می را روز بدون 99 درصد اعلام کرده و خواستار اعتصاب عمومی شده بودند؛ یعنی تعطیلی کار، خرید و انجام کارهای بانکی. عمده نارضایتی جنبش اشغال وال‌استریت، نابرابری اجتماعی از جمله توزیع نابرابر ثروت و نیز حرص شرکت‌هاست. نیویورک، لس‌آنجلس، اوکلند و سان‌فرانسیسکو از شهرهایی بودند که معترضان در آنها راهپیمایی کردند. حضور گسترده پلیس در تمامی این تجمع‌ها چشمگیر بود.
فعالان جنبش خواستار حضور 20 هزار نفر در وال استریت، محل بازار سهام نیویورک شده بودند. امسال راهپیمایی شیکاگو از اهمیت خاصی برخوردار بود، زیرا این شهر تا کمتر از 3 هفته دیگر میزبان نشست سران ناتو خواهد بود. برخی فعالان جنبش این نشست را نقطه کانونی این خیزش معنوی جهانی توصیف کرده و از حالا برنامه‌های گسترده‌ای را برای برگزاری اعتراض تدارک دیده‌اند.
