شاید این موش بامزه بسیار ریزنقش باشد اما ریزنقش بودنش دلیلی بر ترسو بودنش نیست زیرا این جاندار با کمک دم قابل انعطافش مانند ژیمناست‌ها با حرکات آکروباتیک از شاخه‌ای به شاخه‌ای دیگر رفته و به جستجوی غذا می‌پردازد.
نکته جالب توجه تر این است که با وجود چشم‌های نسبتا بزرگی که بر روی صورت این موش کوچک دیده می‌شود، این جاندار تقریبا کور است و به سختی می‌تواند چیزی را ببیند. از این رو موش خرمن بیشتر بر روی حس شنوایی خود برای یافتن مسیر تکیه دارد و می‌تواند کوچکترین ارتعاشات را تا فاصله 7 متری به خوبی بشنود.
جمعیت این گونه از جوندگان پس از یک دوره تهدید به انقراض، دوباره درحال افزایش است. یک موش بالغ خرمن وزنی برابر 4 گرم دارد و معمولا از دانه گیاهان، حشرات و میوه‌ها تغذیه می‌کند. آشیانه این جانداران به شکلی هوشمندانه از رشته‌های علف در هم بافته می‌شوند.
این موش‌های کوچک هرگز وارد خانه ها نمی‌شوند و به همراه خرمن محصولات به درون انبار رفته و از شاخه‌های گندم یا برگ‌های ذرت برای ساخت آشیانه شان بر روی زمین و یا در میان بوته‌ها استفاده می‌کنند.
از سال 2001 تا به امروز توپ‌های تنیس ویمبلدون برای ساخت خانه‌های مصنوعی برای این جانداران کوچک بازیافت شده و مورد استفاده قرار گرفته اند تا به افزایش جمعیت آنها کمک شود.
