باشگاه پرآوازه بایرن مونیخ که رکورددار عنوان قهرمانی باشگاه‌های آلمان است، در فصل تازه به پایان‌رسیده بوندس‌لیگا، دو عنوان مهم را به رقیب سرسختش بوروسیا دورتموند واگذار کرد، یکی قهرمانی بوندس‌لیگا و دیگر قهرمانی جام حذفی آلمان در پی شکستی تلخ با نتیجه ۵ بر ۲.
به گزارش دویچه‌وله، بازی فینال این دوره از مسابقات لیگ قهرمانان باشگاه‌های اروپا که شنبه در ورزشگاه آلیانتس مونیخ برگزار می‌شود، آخرین فرصت برای یوپ‌هاینکس، سرمربی بایرن و شاگردانش است تا این فصل را با دستان خالی به پایان نرسانند.
نسل طلایی یا نسل از دست رفته؟
البته این تنها چیزی نیست که مونیخی‌ها را زیر فشار قرار می‌دهد. برگزاری این دیدار در خاک مونیخ از یک سو امتیاز محسوب می‌شود، اما از سوی دیگر انتظارات مسئولین و هواداران برای کسب موفقیت در خانه را دو چندان می‌کند و بازیکنان را بیش از پیش زیر فشار قرار می‌دهد.
تیم بایرن مونیخ از ستارگانی بهره می‌برد که از نسل طلایی این کشور تلقی می‌شوند، از جمله مانوئل نویر، فیلیپ لام و باستیان شواین‌اشتایگر که چه در تیم ملی آلمان و چه در ترکیب بایرن ستون‌های کلیدی به شمار می‌آیند، اما به همراه هیچکدام از این دو تیم موفق به کسب عنوانی بین‌المللی نشده‌اند.
تنها با به دست آوردن عنوان‌های جهانی است که آنان با دیگر ستارگان دیگر بایرن چون بکن‌بائر، گرد مولر، سپ مایر، اولیور کان و اشتفان افن‌برگ در یک سطح قرار می‌گیرند. ناکامی این ستارگان نسبتا جوان در این راه سبب شده تا با انگیزه‌ای مضاف خود را برای این پیکار نهایی آماده سازند و قدم به میدان گذارند.
فیلیپ لام، کاپیتان ۲۸ ساله بایرن مونیخ و تیم ملی آلمان خود با دیدی انتقادی به این مسئله می‌نگرد و در این رابطه می‌گوید: «جزیی از نسل‌های بزرگ این است که آنان به عنوان‌های بین‌المللی برسند. اگر در طی سال‌های آتی فعالیت حرفه‌ای من، خبری از قهرمانی در سطح بین‌المللی نباشد، دیگر نیز از نسلی بزرگ یا طلایی سخن نخواهند گفت. برای من این معیار سنجش است.»
وی با اشاره به فینال لیگ قهرمانان می‌افزاید: «ما از لحاظ سن در وضعیت خوبی به سر می‌بریم، ولی نمی‌توانیم انتظار داشته باشیم که هر دو سال یک‌بار به فینال بازی‌ها راه پیدا می‌کنیم. به همین خاطر هم بازیکنانی چون من یا شواین‌اشتایگر فرصت چندانی هم نداریم.»
البته عطش کسب عنوان قهرمانی را می‌توان در همه ستارگان بایرن مونیخ مشاهده کرد، از فرانک ریبری، هافبک تکنیکی و ملی‌پوش فرانسوی بایرن مونیخ گرفته تا آرین روبن، ستاره تیزپای هلندی این تیم.
روبن در آستانه این فینال خانگی اظهار داشته است: «حال دیگر وقت آن رسیده. در زندگی باید یک بار هم که شده، عنوان قهرمانی لیگ قهرمانان باشگاه‌های اروپا را به دست آورد. من در چهار کشور جهان قهرمان باشگاه‌ها شدم و به همراه تیم‌های گوناگون جام حذفی را کسب کردم، اما رویای کسب جام قهرمانان اروپا از همه اینها بزرگ‌تر است.»
او که در روزهای پیش از برگزاری دیدار فینال دچار سرماخوردگی بوده، با اشاره به انگیزه فوق‌العاده‌اش برای کسب قهرمانی گفته است: «من فقط در یک صورت قدم به زمین نخواهم گذاشت و آن هم این که تب ۴۱ درجه داشته باشم.»
چلسی و سرمایه‌گذاری‌های چند صد میلیونی
حریف مونیخی‌ها در دیدار پایانی لیگ قهرمانان تیمی است که اگر چه عنوان قهرمانی این دوره از جام حذفی انگلیس را از آن خود کرده، اما در پی فراز و نشیب‌هایی که در طول پیکارهای لیگ برتر این کشور داشته، در پایان فصل تنها در رده ششم جدول جای گرفته و حتی از صعود مستقیم به مسابقات فصل آتی لیگ اروپا هم محروم مانده است: چلسی.
بازیکنان چلسی به همان اندازه تشنه پیروزی در پیکار نهایی هستند که بازیکان مونیخ، به ویژه آن که آنان برخلاف بایرن مونیخ هیچگاه نتوانسته‌اند عنوان قهرمانی چمپیونز لیگ را از آن خود کنند. مونیخ در سال ۲۰۰۱ قهرمان این رقابت‌ها شده بود.
از این رو جای تعجب نیست که فرانک لمپارد، یکی از ستارگان کارکشته چلسی در آستانه فینال گفته است: «کسب عنوان قهرمانی لیگ قهرمانان باشگاه‌های اروپا بی‌اندازه باعث افتخار من خواهد شد، آنهم به چند دلیل. مهم‌ترین دلیل این است که ما این موفقیت را به "رومان" بدهکاریم.»
رومان آبراموویچ، میلیارد روسی که از سال ۲۰۰۳ صاحب باشگاه چلسی است و از آن زمان تا کنون نزدیک به یک میلیارد یورو برای خرید ستارگان و مربیان بزرگ و کوچک سرمایه‌گذاری کرده، همچنان در حسرت این موفقیت بزرگ می‌سوزد.
البته در طول نه سالی که آبراموویچ کارفرمای چلسی است، هشت مربی یکی از پس از دیگری از صندلی سرمربیگری سرنگون شده یا خود فرار را بر قرار ترجیح داده‌اند. لوئیز فلیپه اسکولاری، یکی از سرمربیان معروف جهان که در بین سال‌های ۲۰۰۹ و ۲۰۱۰ سکان هدایت این تیم را برعهده داشت، مداخله‌های آبراموویچ را "جهنم" خوانده بود.
در فصل جاری نیز آندره ویلاس بوآس پس از چند ماه فعالیت ناگزیر شد چمدان خود را ببندد و کرسی سرمربیگری را به دستیارش روبرتو دی ماتئو بسپارد.
ناگفته نماند که ویلاس بوآس پیش از پیوستن به چلسی با باشگاه پرتغالی اف ث پورتو قرارداد داشت و آبراموویچ ناگزیر شده بود برای شکار او مبلغ ۱۵ میلیون یورو به حساب پورتو واریز کند. با توجه به همکاری کوتاه مدت طرفین، نشریه انگلیسی سان به طنز از اشتباهی "۱۵ میلیونی" سخن گفته بود.
روبرتو دی ماتئو که حال سکان را در دست دارد، خود زمانی به عنوان بازیکن در چلسی توپ می‌زده. او در طی ماه‌های گذشته توانست موفقیت را به این باشگاه برگرداند و با پیروزی دور از انتظار بر اف ث بارسلونا در نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان رویایی را محقق کند که پیش از آن کمتر کسی تصورش را می‌کرد: حضور در فینال مهم‌ترین مسابقات فوتبال اروپا در سطح باشگاهی.
