روابط عمومی‌های چند نهاد دولتی چون انجمن سینمای جوان و مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی در روزهای اخیر کوشیدند تا با انتشار اخباری برپایی چتر سینمای ایران در بازار فیلم کن را مفید و پربار نشان‌دهند. این نوع اطلاع‌رسانی‌ها که در بسیاری از موارد تنها به خبرسازی شباهت دارد، قرار است بخشی از فشار رسانه‌ها مبنی بر حضور بی‌دلیل تعدادی از مسئولان سینمایی در کن را بکاهد و بعید است حاصل دیگری داشته باشد؛ همچنان که در سال‌های گذشته نیز شاهد این نوع اخبار بودیم و کوشش می‌شد حضور سینمای ایران و مدیرانش در بازار فیلم کن موفقیت‌آمیز جلوه داده شود. ای کاش یک بار برای همیشه مدیران و مسئولان حاضر در کن، به‌صورت مستند، خروجی چتر سینمای ایران در بازار فیلم را ارائه دهند.
نکته مهم‌تر توضیح درباره دلیل حضور ثابت برخی مدیران در کن است؛ مثلا اینکه چه ضرورتی دارد هر سال هاشم میرزاخانی مدیرعامل انجمن سینمای جوان به کن برود؟ یا اینکه چرا شفیع آقامحمدیان مدیرعامل مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی پای ثابت کن شده؟ چه اتفاق خاصی با حضور این مدیران در بازار فیلم رخ‌می‌دهد که بدون حضور این بزرگواران نمی‌تواند اتفاق بیفتد؟
نکته مهم اینکه وقتی کن پذیرای سینمای ایران نیست و تنها یک فیلم ایرانی در یک بخش جنبی حضور داشته چرا باید هیات اعزامی از ایران تا این میزان پرتعداد باشد؟ این مدیران عشق سفر تا چه اندازه در انجام وظایف داخلی‌شان موفق بوده‌اند که حالا در اندیشه ارتباط گسترده با جهان هستند؟ با این اوضاع به هم ریخته و بحرانی سینمای ایران، بهتر نبود انرژی دوستان در نهادهای مختلف از مرکز گسترش گرفته تا فارابی صرف حل مشکلات داخلی می‌شد؟ در مورد حضور بین‌المللی نیازی به قدم رنجه کردن مدیران نیست و فیلمسازان خلاق اگر فیلم قابل‌قبولی بسازند به محافل معتبر جهانی نیز راه می‌یابند. مثال هم لازم نیست و همه می‌دانیم جهانی‌کردن سینمای ایران از راه حضور مدیران دولتی در کن نمی‌گذرد.
