به گزارش خبرگزاری فرانسه پژوهشگران در مقاله‌ای در جورنال "لنست انکولوژی" می‌نویسند وجود سلول‌های توموری در نمونه خون، هنگامی در مرحله ابتدایی بیماری گرفته شوند، پیش‌بینی‌کننده دقیق احتمال بقای بیماران است.
این یافته‌ها به پزشکان کمک می‌کند تا در مراحل اولیه تعیین کنند کدامیک از بیماران از درمان‌های اضافی مانند شیمی‌درمانی سود می‌برند.
پژوهشگران از مرکز سرطان ام‌دی آندرسون دانشگاه تگزاس که این تحقیق را انجام داده اند، می‌نویسند: "وجود یک یا تعداد بیشتری از "سلول‌های توموری در گردش" (CTC) در خون پیش‌بینی‌کننده عود زودرس و کاهش کلی بقای بیماران است."
هر چه شمار CTCها بیشتر باشد خطر مرگ بیماران بیشتر است.
آزمایش خون CTC در حال حاضر برای تعیین پیش‌آگهی یا تجویز درمان بیماران مورد استفاده قرار نمی‌گیرد، چرا که تصور کلی بر این است که تومورهای سرطانی از طریق دستگاه لنفاوی گسترش پیدا می‌کند نه از جریان خون.
این گروه پژوهشگران آزمایش‌هایی بر روی 302 بیمار درمان شده در این مرکز در فاصله فوریه 2005 تا دسامبر 2010 انجام دادند.
این افراد در مراحل اولیه سرطان پستان -پیش از گسترش سرطان به سایر بخش‌های بدن- قرار داشتند و شیمی‌درمانی نشده بودند.
این گروه CTCها را در یک چهارم این بیماران یافتند.
در میان بیمارانی که سلول‌های توموری در خون‌شان داشتند، از هر هفت نفر یک نفر دچار عود سرطان پس از درمان شد و از هر 10 نفر یک نفر در طول دوره آزمایش درگذشت.
بر عکس در بیمارانی که در آزمایش خون‌شان CTC نداشتند، میزان عود سه درصد و میزان مرگ دو درصد بود.
به گفته این پژوهشگران در غلظت بالاتر CTC همبستگی میان میزان بقا و میزان پیشرفت بیماری حتی چشمگیرتر بود، به طوری که 31 درصد این بیماران دچار عود یا مرگ زودرس شده بودند.
پژوهش‌های قبلی نتایج مشابهی را در بیماران مبتلا به سرطان پستان که از قبل بیماری در بدن آنان منتشر شده بود، نشان داده بود.
این پژوهشگران مدعی‌اند این بررسی جدید نشان می‌دهد"حتما لازم نیست بیماری پیشرفته‌ای وجود داشته باشد تا سلول‌های سرطانی از راه خون منتشر شوند و بقای بیماران را به خطر اندازند."
سایر کارشناسان با اشاره به اینکه این پژوهش هنوز مقدماتی است و نیاز به بررسی‌های بالینی بزرگتری وجود دارد، در این باره احتیاط به خرج می‌دهند.
جاستین استبینگ از دپارتمان جراحی و سرطان در امپریال کالج لندن در این باره می‌گوید: "این پژوهش فوق‌العاده است و به خوبی اجرا شده است. اما مسئله این است که ما هنوز نمی‌دانیم بر مبنای نتایج این بررسی چگونه عمل کنیم به عبارت دیگر این نتایج چه تفاوتی را در برخورد ما با بیماران ایجاد می‌کند."
