نکته مهم این است که پشت پرده این مخارج سنگین، هدف مشخص و درستی وجود ندارد. یادم می‌آید در سال1373 که قرار شد مقداری پول به فوتبال تزریق شود، نکته مهمی را با دیگر مدیران باشگاه‌های مطرح فوتبال ایران در میان گذاشتم. آن زمان به آنها گفتم تا چه زمانی باید فوتبالیست‌های ما برای گرفتن پول بیشتر راهی کشورهای عربی مثل قطر شوند که از لحاظ کیفیت فنی در سطح بالایی قرار ندارند.
در آن سال‌ها کریم باقری را به پرسپولیس آوردم که شش میلیون به‌خودش دادم و 10میلیون هم برای صدور رضایت نامه‌اش هزینه کردم و مهم‌ترین هدفم در آن زمان این بود که جلوی ترانسفر بازیکنان را به کشورهای عربی بگیرم تا فوتبال ایران بتواند به تیم‌های اروپایی بازیکن بدهد که بعدها این اتفاق در پرسپولیس رخ داد و بازیکنان زیادی از این تیم به اروپا رفتند.
تورم فوتبال ایران از لحاظ مالی نسبت به اوایل دهه70 که مدیرعامل پرسپولیس بودم، 60برابر رشد داشته است. به‌عنوان مثال آن زمان هزینه سفر پرسپولیس به یک شهرستان 150هزار تومان بود ولی حالا باید برای چنین سفری 9تا 10میلیون تومان هزینه کرد. آن زمان قیمت فوتبالیستی مثل کریم باقری شش میلیون تومان بود و اگر بخواهیم رشد تورم را 60برابر درنظر بگیریم، قیمت فعلی یک بازیکن درجه اول مثل باقری 360میلیون تومان است.
این اعداد و ارقام مفهوم دارند و نشان می‌دهد که مبلغ قرارداد بازیکنان رشد غیرمنطقی داشته است. البته پرداخت مبالغی در حد 600میلیون آن هم برای بازیکنان ملی‌پوش، به این دلیل که فوتبال ایران را به مقصد کشورهای عربی ترک نکنند منطقی به‌نظر می‌رسد. شما دیدید که فرهاد مجیدی استقلال را به‌دلیل شرایط مالی بهتر که در تیم‌های عربی وجود داشت ترک کرد و این تیم چگونه بابت رفتن این بازیکن ضربه خورد.
یکی دیگر از دلایل این هزینه‌های بی‌رویه، بی‌توجهی به تیم‌های پایه در فوتبال ایران است. می‌توان 10درصد هزینه تیم بزرگسالان را برای تیم‌های پایه درنظر گرفت، کاری که تیم‌های بزرگ دنیا مثال بارسلونا انجام می‌دهند و از طریق آن به سود کلانی دست پیدا می‌کنند. این مسائل اما در فوتبال ایران دیده نمی‌شود و متأسفانه باشگاه‌ها هیچ برنامه‌ای برای درآمدزایی ندارند و خبری هم از ترانسفر بازیکنان به فوتبال اروپا نیست. اکثر باشگاه‌ها با این مخارج که از جیب خودشان هم نیست فقط به‌دنبال نسوختن هویت‌شان هستند و این با روح فوتبال سازگاری ندارد.
